जे न देखे रवी...

अभंगाची गोडी
चिपळाची जोडी
विठ्ठल नाम माळी
भक्ती फुले भाबडी...

अगम्य भिंती तोडी
शरीर झोला सांडी
चराचर चैतन्य बहू
मना सुख जोडी...

वेल वाढती वाकडी
शोधे आधार बापुडी
नाही बांडगुळ हे जाण
तू बांध नामाची झोपडी...

वाट पाहून थकली
येईल मोक्ष कावडी
रोज रोज का मग
डोळ्यांत सूर्य बुडी...
-भक्ती

अज्ञाताच्या
ऐलतिरावर
ज्ञाताचे
ओझे खांद्यावर
वाहुनी थकण्या
आधी थोडे
पैलतिरा घालीन उखाणे

नश्वरतेचे
लेवुनी लेणे
चिरंतनाचे
गाता गाणे
शून्यत्वाच्या
अथांगातुनी
झरेल अविरत
कैवल्याचे टिपूर चांदणे

(मी कात टाकली च्या चालीवर, श्री ना धो महानोरांची माफ़ी मागुन)

मी लसं घेतली... मी लसं घेतली...
मी मुडक्या क्वारंटीनची बाई लाज टाकली
मी लसं घेतली... मी लसं घेतली... मी लसं घेतली...

करोना काळात, करोना काळात चावंळ चावंळ चालती
भर लॉकडाउनात, तोंड लपवत चालती
करोना काळात, करोना काळात काळात ग काळात ग
मी लसं घेतली... मी लसं घेतली... मी लसं घेतली...

वेड लागले सखया, जिवाला वेड लागले.
दिसलास तू , सांगू कशी , माझी न मी राहिले.
वेड लागले सखया , जिवाला वेड लागले.

जादू अशी झाली कशी , दो नयनांच्या भेटीने.
आनंद हा साठवू कसा , इवल्या या मुठीने

फूलपाखरू हो ,मन माझे , तुला धुंडताना
आभाळ हे वाटे थिटे , तूज सवे हिंडताना

स्वप्नात मी रमले अशी , हे चित्र रेखताना
प्रीत ही तुझी माझी , पाहते बहरताना

आज झालो भ्रष्ट मी

पसरले माझे दोन हात

पाठीवरती वार करुनि

केला साहेबा कुर्निसात

लावूनी चरणधूळ ललाटी

पकडून धरली गच गोटी

मागे वळूनी पाहतो तर

त्याचीही हिरवी शेपटी

कोण खोटा कोण खरा

हिशेब मनी नाही लागला

ज्याला मी साहेब समजलो

तोपण साला राघू निपजला

=======================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले
सुख सारे असूनही भासे काहीतरी उणे ||

किती आठव काढावी
किती स्मृती जपावी
त्या आठवांनी डोळा पाणी आले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||१||

रिक्त झाली तुमची नेहमीची जागा
तुम्ही दिसणार तेथे आम्हा असे आशा
असे कसे मधूनच जग सोडूनिया गेले?
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||२||

रेंगाळलेली सांज होतांना
नभीधुंद जरा माघार घेते,
चांदण्याची रात होतांना
तुझ्या मिठीचा आधार घेते||१||

दवांत भिजलेला गुलाब
पहाटे खुडण्याचा अपराध करते,
नको थांबवू तुझ्यासाठी
काट्याचाही घाव एकवार घेते||२||

नाजूक वात तेवतांना
देवाला कधी प्रश्न विचारते?
उमलू दे तुझे नेत्रदीपक
उरला जरी मी अंधार घेते||३||

आमच्या गुर्जींची क्वीता वाचून आमच्याही मलात तरंग उठले

(मल-आशय !)

मलाशयाच्या उदरामध्ये, गूढ कहाणि वसते आहे.
नाकात तुमच्या काही का ही?, का म्हणता आत दरवळते आहे.

खोल तळाशी मोठा पापलेट, वा अथवा चिकन चा तुकडा.
मलसारक हे चूर्ण त्यावरी, का? एरंडेल हा - जुनाच झगडा!

जुन्या चहाला पुन्हा नव्याने उकळी आणू,
दात नसू दे, चणे खायला कवळी आणू!

अंदर नंगे बाहर चंगे सगळे येथे
ज्ञान पाजण्या कफनी थोडी ढगळी आणू!

ढंग, लहेजा, भाषा आपली आतषबाजी,
माळ लवंगी, बॉम्ब लक्षुमी-सुतळी आणू!

दुनियेला या कसले सोने लागुन गेले?
आपण आपली बाळ बाहुली (बेबी डॉलही) पितळी आणू!