जे न देखे रवी...

कवितेचा नायक ..गावातील बँक अधिकार्राचा मुलगा
काॅॅलेजमद्ये नायक व नायिका एकत्र शिकतात

पहिलं वहिलं प्रेम माझं
मुकंच राहुन गेलं .
आयुष्याचं इंद्रधनु फिकंच राहुन गेलं .

कुणीच कुणाला काही नाही बोललेलं
पण डोळ्यातलं प्रेम डोळ्यांना समजलेलं.

एक दिवशी मी लवकर येउन
त्याच्या बाकावर लाल गुलाब ठेवलेले.
सगळ्या वर्गाने त्याला चिडव चिडव चिडवलेले .

इंदिरा संतांची एक नितांत सुंदर कविता "पत्र लिही पण नको पाठवू". पण आजकाल पत्र तर सोडाच, हातानं लिहिणंसुद्धा दुर्मिळ झालंय. संवाद होतो तो मेसेज आणि इमोजीमधून.
इंदिरा संतांच्या त्या कवितेवर आधारित ही कविता.
* शेवटचं कडवं मूळ कवितेतील तसंच ठेवलंय.

उत्तर दे पण संदेशातुन
नको पाठवू बदाम रक्तिम,
रुक्ष कोरड्या जगण्यामध्ये
कसा साठवू पाउस रिमझिम?

निळ्या जांभळ्या ढगांआडूनी कोण बरे बोलावतो?
इकडे आहे मी इकडे तिकडे देखील मीच आहे असे बोलतो.

लपाछपीचा डाव असा हा राज्य माझ्यावर यावेळी
शोधण्यासाठी त्याला निघालो वेळ अवेळी

शोधता शोधता मी दमतो थकतो
त्यानंतर हळूच कधी तो चाहूल देतो.

दडूनी पुन्हा तो ढागांआड मला पुकारी
शोध घेण्या पुढे जातसे कानोसा घेऊनी

... हे षडयंत्र असेल कदाचित???
तेव्हा धर्म अफुची गोळी आहे अस म्हणणारा मार्क्स नव्हता ...
कदाचित धर्मभोळी माणसं होती.
उत्तर वैदिक काळापासून चालत आलेली जाती पातीची उतरंड होती.
...आणि नंतर त्या उतरंडीत घातलेला हैदोस माफीला पण लज्जित करेल असा होता.
...पण राम सगळ्या स्तरात जिवंत होता.
... आणि मग आलं इस्लाम नावाच्या शांततेचे वारं???
... चक्रिवादळ.

जादु अशी , कळेना मला , काय केली
नयनांनी या , ओठांनी या , मी खुळावलो.
खुळावलो ग सखये मी खुळावलो.
सांगू दे मला, हे या जगाला , मी खुळावलो.

तू म्हणालास, संस्कारी असणंच असतं एकदम best.
नाहीतर आयुष्यं बनतं न सुटणारं total mess.
यावर मी बिचारी उलटं काय बोलणार?
"तसं नसतं रे" म्हणून झाकली मूठ खोलणार??
( माहीत आहे मराठीत "खोलणार" म्हणत नाहीत
आणि संस्कारी लोक याला लेखनच गणन नाहीत.)
पण ते असूदेच.
थोडं यमक जुळू देच.
हां तर, तुझं म्हणणं मला फारसं नाही पटलं,

सखी मी ...पावसाची
घनदाट काळ्या मेघाची
लख्ख कडकडणाय्रा दामीनीची
आतुरतेने वाट पाहणाय्रा चकोराची

सखी मी ... उनाड वाय्राची
दणकट रांगड्या डोंगराची
वेलीवरल्या फुलांची पानांची
अंगणात नाचणाय्रा चिमण्यांची

सखी मी...टिपुर चांदण्याची
शीतल साजय्रा चंद्राची
काळोखात भिजलेल्या रजनीची
सखी मी ...माझ्या सजणाची

हरी मुखे म्हणा
हरी मुखे म्हणा

सुर्या सम जीणे
उदयास्त पाळणे
गजर न वाजणे
राम प्रहरी

दोन भाकरी
चारी ठाव करी
पंढरीची वारी ( morning walk)
नेम धर्म

चंद्रोदया माजी
अस्तासं पावणे
निद्रा समाधिस्त
नित्य होय

नको ते दिक्षीतं
नको जुवेकरी
का उगा छळशी
जठराग्नी

पंचतत्व

अनंत आकाश पाहता
मन माझे मोठे झाले
तेच आकाश मनात कोंबले
क्षणात सुक्ष्म अ‍ती लघू झाले ||१||

विस्तीर्ण जलाशय तो सागर
त्यापुढती मी यकश्चित केवळ
नाव घडवली फळकुट घेवून
लिलया पार कराया मिळे बळ ||२||

डोंगरांचे पर्वत जाहले
लंघून जाण्या उर धपापले
विमानात मात्र बसता
गिरिशिखर भव्य भासले ||३||