जे न देखे रवी...

तुझ्या घरातले अनारसे
कधी खायला मिळतील?

माझ्या घरातले लाडू
आता कधीही फुटतील!!

तुझ्या त्या गोड शंकरपाळ्या
मला चहा बरोबर चालतील

आमच्या चिवड्यांचे डबे
आता रिकामेच राहतील

तुझे ते चिरोटे (२)
कायम लक्षात राहतील

माझ्या त्या कडबोळ्या
वातड होऊन जातील

तुझ्या या फराळाला
घरातले ही 'दात' देतील

कवी बा भा बोरकर यांचं कविता म्हणजे नैसर्गिक सौदर्य आणि स्त्री सौदर्य यांचे एक शालीन मिश्रण ... त्यात त्यांचे बालपण आणि निवृत्ती गोव्यासारख्या निसर्गरम्य ठिकाणी गेलं मग तर काय मेजवानीच
त्यांचं कोकणी आणि मराठी कवितांचा आस्वाद देणारा घेणारा एक कार्यक्रम (त्यांचे पुतणे डॉक्टर घनश्याम बोरकर ) बघण्यात आला त्याकाह हा धागा जरूर बघा

बोलणं होतंय, कळणं नाही.
पाहणं होतंय, रमणं नाही.
ऐकणं होतंय, समजणं नाही.
धावणं होतंय, थांबणं नाही.
भेटणं होतंय, मिसळणं नाही.
फिरणं होतंय, शोधणं नाही.
आठवणं होतंय, विसरणं नाही.
वाचणं होतंय, उमगणं नाही.

गंध साऱ्या पाकळ्यांना
जागवे जो जाणीवांना,
मोगऱ्याचे उमलणे,
सोसते का नकारांना ?

मोहण्याची हौस नाही
त्याविना जीणेच नाही
जगे कसा जीव कोरा
रंग ज्यात उरलेच नाही ?

विरहगीत हाय रे !
सुमन कसे सावरे
मधुप का स्तब्ध होई
पंख रोखून बावरे ?

हा उत्सव नित असे
दैवयोग मग हसे
गळून गेल्या आसवांना
प्रणय कोणाचा पुसे ?

तुझ्यापाशी ठेवलेले
काही जपून अजून.
चिंब चिंब भिजलेले
श्रावणाचे काही दिन..
एक रात्र थांबलेली
पत्र माझे पांघरून,
रात्रीला त्या विझवून
दे ना सारे पाठवून..

ऐकतोस ना रे तूही
पाचोळा हा वाळलेला?
नाद त्याचा एकदाच
कानांमध्ये माळलेला..
शिशिराची एक फांदी
हलताहे रे अजून,
तीच डहाळी मोडून
दे ना सारे पाठवून..

तुकारामाच्या गाथेने
जेव्हा पछाडले मला
तेव्हा ज्ञानोबा नावाचा
एक मांत्रिक शोधला

भ्रम रिंगण तोडून
ज्ञानोबाने केली शर्थ
कानामध्ये सांगितला
गहनाचा गूढ अर्थ

त्याची बहीण मुक्ताई
सार्‍या मांत्रिकांची माय
सूर्य गिळण्या ही मुंगी
नभ उल्लंघून जाय

जुनाट वाडा, उजाड मंदीर, पडकी कौले ,पडक्या भिंती
शिसवी तुळया वाळवीसही सांगत असतील गतश्रीमंती ||

इथे जाहल्या कित्येक मुंजी कित्येक लग्ने किती सोहळे
वाड्यानेही मनसोक्त भोगीले सुखदु:खांचे हे हिंदोळे ||

कित्येक घरटी इथेच वसली, इथेच फुलली, इथे बहरली
कित्येक पाखरांचीही किलबिल ह्या वाड्याने इथे पाहिली ||

किरणांची पाऊले मिटून
हळूच गेली उन्हे परतून

पाखरांचा सूर
सांजपंखी हुरहुर
राहिली उरी रेंगाळून

निळ्या नभी
ढगांची रांग उभी
तांबूस रंग गेला त्यात भरून

घरट्यात किलबिल
पडे काजळी भूल
दिशा साऱ्या गेला हरवून

रातराणीचा गंध
झाल्या वाटा धुंद
पसरले माथ्यावर चांदण्याचे रान

आसतेस घरी तू जेव्हा
कोंड्याचे होती मांडे
कळत नाही कसे ते
भरती दुधा दह्यांचे हांडे

नसतेस घरी तू जेव्हा
वाहती दुधाचे पाट
अवतार घराचा होतो
जसा आठवडी बाजार हाट

आसतेस घरी तू जेव्हा
कधी रणभूमी सम घर वाटे
दामिनी कडाडे वाजे
हतप्रभ होती सारी शस्त्रे
जेव्हां ब्रह्मास्त्र जलंधारांचे गाजे