पौर्णिमा

प्राजुताई नि राघवदादांच्या पौर्णिमा पाहून/वाचून मला मागच्या एका कोजागिरी पौर्णिमेला लिहिलेली कविता/गझल आठवली. शिळी, उष्टी असेलही कदाचित; पण आठवण झाली नि सहज शोधून मिळाली म्हणून मग येथे चिकटवायचे ठरवले. मिपाच्या धोरणात बसत नसल्यास संपादित करण्यास हरकत नाही.

चिंब हिरवळ, रात्र मखमल, गार गोरी पौर्णिमा
रातव्याचे थेंब न्हालेली टपोरी पौर्णिमा

चांदण्यांचे बाण सुटती मान ही वेळावता
केवढे घायाळ करते ही समोरी पौर्णिमा!

रातराणी श्वास हे वळले तिच्या ओठांकडे
नेमकी तेव्हाच लाज़ुन पाठमोरी पौर्णिमा?

रातरांगोळी तुझी मी वाट बघते राजसा
चंद्र होऊनी पुन्हा भरशील कोरी पौर्णिमा?

बघ मला, कोजागिरीचा चंद्रही पडु दे फिका
(ऐकले हल्ली जरा करते मुजोरी पौर्णिमा)