विखुरलेला चंद्र

"जणू काही समुद्राच्या तळाशी एक बुडलेला दुसरा समुद्र पडला

किनार्‍यापासून पाण्यावर दुरवर चंद्र प्रकाशाचे एक शेपूट पसरले होते
समुद्र आणि चंद्र दोघे मिळून झुलणार्‍या तारकांना
अजूनच झोके देत होते..

जातांना असे वळून पाहीलेस..
जणू सगळाच्या सगळा समुद्र एका नजरेत बांधून, गुंडाळून
घेऊन निघाली होतीस...
तेवढे चांद्रकण घेऊन जा
विखुरलेल्या चंद्राची आठवण म्हणून..."

विशेष आवडले . खुपच सुंदर ... अप्रतिम काव्य रचना .. मस्तच..

शेवट एक स्वतंत्र कविताच आहे. :-)

लय भारी रे मित्रा !

शेवटच कडव खरच खास !

पुन्हा पुन्हा वाचावी अशी झालीय..

झालीये. फुल आवडली

.

अतिशय सुंदर. :)

आवडली कविता.

अप्रतिम कविता!!

होतात कुठे इतके दिस?

तरल उत्कट कविता.
अशा प्रेमकविता व्हायला आधी स्वतःचा 'गेम' व्हावा लागतो. तेवढंही कुठलं आमच्या नशिबात.

अतिशय सुन्दर ! ! अप्रतिम ! ! !

अतिशय सुंदर. कविता फार आवडली.

शेवटच कडव छान जमलय

फार छान झालीय कविता!

फार सुंदर कविता.

आहाच..
मिक्या तुझा क्लास वेगळाच आहे रे..
फुल टाईम कवी हो लेका
किती सुंदर झालीये
"विखुरलेला चंद्र".. मस्तच कल्पना
पुन्हा पुन्हा वाचावी अशी झालीये रे..

फक्त मिकाच्याच कविता मला कळतात, अस वाटायला लागलंय :)

सुरेख.

कविता आवडली.. विशेषत: शेवटलं कडवं. ती एक स्वतंत्र कविता होऊ शकते या श्रामोंच्या मताशी सहमत.

गुलझार-मेरा कुछ सामान- एकसौ सोल चांद की राते वगैरे वगैरे आठवले..

असो करुण रस आहे असे वाटल्याने कविता नाही आवडली.

dusarya bhagapeksha khupach chaan aahe...

खुप सुंदर आहे रे मिका. लैच भारी कविता केलीस की. :)

कविता आवडली.!!!