जे न देखे रवी...

कभिन्न काळा
मेघ भरून आला
बरसून गेला
सकाळी सकाळी

चहाच्या कपावर
वाफेचा मनोरा
तरी थंड आहे
जरासा बुडाशी

किती गर्द वाटे
धुके दाटलेले
दिसते न काही
सकाळी सकाळी

जरी खोल जावे
मनाच्या तळाशी
तरी आठवांचा
न सुटे येरझारा

एकांत निष्ठुर
अश्या दूरदेशी
उभा खिडकीपाशी
सकाळी सकाळी

बोलणं जे जिवंत
कागदावर त्याचं प्रेत

बोलणं जे भाबडं मुक्त
कागदावर तेच अडचणीचं

बोलणं अधीर ओथंबलेलं कोवळं
कागदावर विचारपूर्वक शुष्क निबर

बोलणं गरमागरम लालबुंद
कागदावर डीप्लोमसीटाईप गुळमुळीत

बोलणं, वार्‍यावर विरून जाणारं
कागदावरचं, आयुष्यभर पायगुंता होऊन बसणारं

आयुष्याच्या वाटेवर एखादा अजाणता क्षण ज्यावेळी कठोरपणे थांबलेला असतो..

आणि काही प्रारब्धातील प्रश्नांची उत्तर शोधायला ही पर्याय नसतो..

त्यावेळी अचानक एखादा पर्याय उभा दिसतो..

त्यावेळी फक्त तूच आठवतोस..
अनादी ...अनंत..

जेव्हा, सगळं जग सोबत असतानाही आम्ही एकटे असतो..

आणि संसारिक दुःखात आम्ही पराजित होत असतो..

पावसाची सर जशी बरसून गेली
वाटले की ती,अशी...जवळूृृृऽन गेली!

गुणगुणत होतीस का तू गझल माझी?
एक कोकीळा इथे गावून गेली!

नभ-नभाला देत होते आज टाळी
वीज अवकाशातुनी चमकून गेली!

आज पदरावर तुझ्या सजवू म्हणालो,
रात सारे चांदणे उचलून गेली!

गारव्याने भाव रोमांचीत झाले,
आठवांची गोधडी उसवून गेली!

—सत्यजित

आभास होतो कसा त्रास होतो
तू येत आहे असा भास होतो

स्मरतो गजरा केसात माळलेला
माझा कसा मोगरा श्वास होतो

डोळ्यात जादू तिच्या पेरलेली
जो पाहतो तो तिचा दास होतो

कळायचे मला ती न बोलताही
साथी कधी तोच मी खास होतो

असे कुणी का इतके आवडावे
जो जीवनाचा खरा ध्यास होतो

तुझं माझं हे दूर असणं
जसे नकाशावरचे दोन ठिपके.
आठवण करून द्यायला जणू,
की कितीही म्हटलं तरी झालोय परके.

तुझ्या माझ्या ठिपक्यांना, जोडणारी ती रेषा
नकाशात ती दोघांमधलं अंतर दाखवते.
पण सरळसोट नाहीच ती,
नात्यांसारखी तीसुद्धा नागमोडी वळते.

मला त्यात नात्याची एक उसवलेली वीण दिसते...

डॉ. माधुरी ठाकूर

दोघांत सांडलेला अंधार मी गिळालो.
चंद्रास वाहिलेल्या रात्रीस मी मिळालो.
काळीज फाटले तेव्हा आसवे गळाली.
हा काळ त्या स्मृतींचा सोडून मी पळालो.

पाऊस वाजताना पाण्यात मी भिजावे.
तेव्हाच वाटलेले वाहून दु:ख जावे.
अस्तित्व सांधताना अंधारली निळाई.
विश्रब्ध वेदनांच्या ओघात मी जळालो.

ती कळ्या देऊन गेली, चांदणे घेऊन गेली...

कवडसे तिरपे उन्हाचे सांडलेले
गणित वेळेचे प्रयत्ने मांडलेले
छेद त्या देऊन गेली, चांदणे घेऊन गेली..

शब्द होते, सूर होते भोवताली
गीत जुळले अन् अचानक सांज झाली
गझल ती ठेवून गेली, चांदणे घेऊन गेली..

क्षण जरी गेले उडोनी कापुराचे
दरवळे पण दार अजुनी गोपुराचे
कोपरा उजळून गेली, चांदणे घेऊन गेली..

अस्पर्शिता एक राधा मानसीं दडून आहे..
रिक्त रुक्ष ओंजळीच्या रसतळीं भरुन वाहे..
वठला जरी तरु तो वैशाख अग्निदाहे..
नि:शब्द भावनांचे तृण-अंकुर गर्भि वाहे..
वनवास वाटचाल पायातळीं निखारे..
अंतरी परि चित्ताच्या श्रीहरी नित्य पाहे..
होरपळे तनु विरहाचा वैशाख-दाह साहे...
हृदयी परि गोविंद मीलनाची आस आहे..