जे न देखे रवी...

*कृष्णधून*
पहाटवा-याची
निशब्द धून ,
मावळती चंद्रकोर,
फिकटशी !!
झाडांची सळसळ,
प्राजक्त सडा,
धुक्याची चादर,
पुसटशी !!
आकाशी उधळण,
सप्तरंगांची,
घरट्यात चिवचिव,
नाजुकशी !!
पक्ष्यांचे थवे,
उडती रावे,
मोहक किलबिल,
ऐकावीशी !!
अलगद जाग,
स्वप्नाचा भास
खुदकन हसू,
गालापाशी !!

स्त्रीत्वाचा सन्मान

नका होऊ नतमस्तक
मी कोणी देवता नाही..
नका म्हणू अष्टभुजा;
मी काली-भवानी नाही!

कधी मखरात... कधी वेश्यागारात...
मान मात्र कधीच नाही!
मनुष्य जन्म माझा ही;
एवढंच स्वीकारणं का शक्य नाही?

जग तुझ्या मनासारखं...
तुला कोणतंही बंधन नाही!
एकदा तिला हे सांगून तर बघा...
अवकाशला गवसणी घालणं खरंच अशक्य नाही!!!

चकचकता कशाच्याही खाली न दडणारा
उन्हाचा तुकडा
बिन-तक्रार हातात येईल
असं वाटलं होतं
पण ते काही खरं नव्हतं

या उन्हाच्या तुकड्यावर फक्त माझा
असेल हक्क.
प्रत्येकाचेच असतील स्वतंत्र
उन्हाचे तुकडे
असं वाटलं होतं
पण कोणाच्या हातात, खिशात, बोलण्यात, लिहिण्यात
नव्हताच उन्हाच्या तुकड्याचा चमकदार मागमूसही

त्याचा अस्त जणू

माझ्या आठवणींचा उदय

मी आणि माझ्या आठवणी

रंगत जाते महफील नूरानी

घेर वाढता अंधाराचा

हळूच येते अश्रू घेऊनि

कैक आठवणी ताज्या अजुनी

पुन्हा परतती नव्या होऊनि

वेळेचा मग मी माग काढतो

आठवणींवर स्वार होऊनि

पुन्हा निराशा हाती येते

अश्रुंचे बहू मोल देउनी

कधी तिमिर मज सखा भासतो

हिरवी गर्द वनराई, भोवताली पर्वत रांगा
ते भिरभिरणारे पक्षी, ती संथ प्रवाही गंगा
डोळे भरून पाहताना, ते स्मरणी साठवताना
मज ती अचानक दिसली, विवस्त्र स्नान करताना

भोळी आदिवासी अबला, स्वच्छंद तिच्या जल क्रिडा
ना भोवतालची जाण, संकोच, भीती ना पीडा
सौंदर्य मिसळले होते, सृष्टी ने तिच्या यौवनात
कोलाहल होता उठला, माझ्या अस्थिर मनात

अरे थोतांड थोतांड
कसे रचले कुभांड
धागा वाचता वाचता
पसरले की भोकांड

सारे भोकांड पंडित
झाले की हो एकत्रित
आणि लागले उकरू
काहीतरी विपरीत

करोनाच्या काळजीने
जीव झाला माझा अर्धा
ढवळ्या पवळ्याच्या जोडीने
सुरू उलटीची स्पर्धा

आले पंडित प्रकांड
कधी उकरोनी कांड
कुणी म्हणे नोटकांड
कोणी म्हणे नॉटिकांड

सोमिवरच्या पोष्टी पाहून विचारलेच त्याने एकदा
बरा वेळ मिळतो तुम्हाला बघावं तेव्हा पडीक असायला.
सतत ऑनलाईन दिसता; रिकामटेकडे आहात का?

आता आली वेळ बौद्धिक घेण्याची या वैतागेश्वराची
म्हणालो "तुला रे का इतकी काळजी इतरांच्या वेळेची?"
गरज काय दुसर्‍याच्या खाजगी जीवनात डोकावायची?

*आपलं कुणी*
जेव्हा मनाला हुरहूर लागते
मन अस्वस्थ, बेचैन होतं
काहीच नको वाटु लागतं,
तेव्हा हवा असतो एक तरी
खांद्यावर थोपटून अलगद
धीर देणारा 'मैत्रीचा हात' !!
जेव्हा मन व्याकुळ होतं,
कोणीच नाही आपलं इथं
असं वाटायला लागतं,
तेव्हा डोकं टेकवण्यासाठी
कोणाच्या तरी खांद्याची
हवी असते 'खरी सोबत' !!
कधी उदास नयनांत

डिस्क्लेमर:
१. ठिपसे असे एक आडनाव असते.
२. इथे केवळ मीटरमध्ये बसवायला आणि यमक जुळवण्यासाठी घेतले आहे.
३. त्यामुळे त्यावरून कृपया गैरसमजूत नको.
४. मूळ कविता आवडली आहेच, त्यामुळे कवींनी माफ करावे.

प्रेरणा..