एलियनायटीसेलिया - भाग ७

मागील भागः
एलियनायटीसेलिया भाग ६, भाग ५, भाग ४, भाग ३, भाग २, भाग १

पण अल्कोहोल त्याचं कामकरत होता; डोळे बंद होत होते, डोकंही काम करत नाही आहे असं वाटत होतं. आत्ता गादीत झोपलेले असते तर किती बरं झालं असतं असंही वाटत होतं, पण ती हलणारी आकृतीही खुणावत होती.

सकाळी जाग आली. डोकं हलल्यासारखं काही वाटत नव्हतं पण मी इथे कशी आले? रात्री काय काय झालं काही आठवत नव्हतं, जरा प्रयत्न केला. मला शेवटचं आठवत होतं तेव्हा मी आर्बोरीटममधे होते, आम्ही सगळेच एकत्र होतो आणि काहीतरी आकृत्या अंधारात हलत होत्या, लव्हेल टेलिस्कोपवर रिसीव्हरच्या फीडच्या दोन सावल्या पडल्या होत्या, एक गूढसा पांढरा प्रकाश तिकडे टेलिस्कोपवर होता आणि पुढे .... काहीही आठवत नव्हतं. काल संध्याकाळी खोली जशी होती तशीच होती. खाली गेल्यावर कोट, टोपी, बूट सगळं पसरलेलं सापडलं. सगळ्यांचेच कोट, टोप्या तिथे होतं. खाली कोणीच नव्हतं, म्हणजे एकतर आपापल्या खोल्यांत असतील किंवा तिथे आर्बोरीटममधेच असणार. पुन्हा वर आले, तोंड धुतलं आणि परत खोलीत येत होते तर खिडकीबाहेर लक्ष गेलं. बाहेर "टर्फ"च्या शेतात आता बर्फाची चादर पसरलेली होती. समोरची मातीची खाणपण आज कधी नव्हे ती सुंदर दिसत होती. सूर्य नुकताच उगवत पुन्हा ढगांआड लपत होता. मी धावत जाऊन फोटो काढला.

पण काल रात्री मी घरी कशी पोहोचले, आणि ती पण स्वतःच्या खोलीत! काही समजेचना. आणि पुन्हा विचार आला बाकी जेनी, माईक, डेव्ह वगैरेंचं काय? ते लोक कुठे गेले? तेवढ्यात माईकच्या खोलीतून दिवाणाची करकर ऐकायला आली. ते सगळेच दिवाण एवढे जुने होते ना की सगळ्या दिवाणांचा हात जरी हलवला तरी आवाज यायचा. मला पहिल्या दिवशी, खरंतर रात्री, तिथे झोपच आली नव्हती नीट, सगळ्यांचं असंच व्हायचं, म्हणे! दिवाण एवढी कुरकुर करतो याची कोणाला सवय असणार? तर माईकची खोली माझ्या शेजारीच होती. त्याला जाग आल्ये का नाही हे मला माझ्या दिवाणावर पडल्यापडल्या समजायचं आणि मी जागी आहे का ते त्याला! हं, म्हणजे माईक घरात आहे आणि आता त्यालाही जाग येत आहे हे मला वाढत्या "कुरकुरी"मुळे समजलं. त्याच्या दारावर थाप मारली. "उठलास का रे?", मी बाहेरूनच विचारलं. "हो, उठलोय, डोकं दुखतंय फार. थांब जरा, मी आलोच, बोलायचंय तुझ्याशी!", माईक उठता उठता बोलला. "चहा करू का?", मी विचारलं. "हो गरज आहे त्याची, प्लीज करच." माईकलाही कसलंतरी विचार पडला असावा असं त्याच्या बोलण्यावरून वाटलं. "ठीक आहे, खाली ये तुझं झालं की! चहा पिऊया आणि जरा बाहेर पडू या." "ओके", आणि मी खाली गेले.

मी पाणी किटलीत ओतलं आणि तेवढ्यात बाहेरच जो जुना तबेला होता तिथे काहीतरी खसफस ऐकू आली. ससा एवढा आवाज नाही काढू शकत, माझी ठाम खात्री होती. कोट चढवून बाहेर येईपर्यंत सगळं शांत झालं. पुन्हा आत आले. आता मात्र वर जाऊन पहिले कॅमेरा हातात घेतला, पायात बूट चढवून ठेवले आणि माईक खाली आला तेव्हा त्यालाही सज्ज व्हायला सांगितलं. पटापट चहा प्यायला, दोन बिस्किटं तोंडात कोंबली आणि निघालो. अजूनही मी घरात कशी आले याचं कोडं मला उलगडलं नव्हतं. "काय रे माईक, आपण काल घरी कसे आलो? मला आठवतंय ती शनीची पाटी आहे ना आर्बोरीटमधे, तिथे आपण होतो, कोणाचीतरी आकृती अंधारात दिसत होती, लव्हेल टेलिस्कोपवरच्या त्या विचित्र सावल्या .... मला त्यानंतर आठवतंय मी माझ्या बेडवर होते, पक्षी किलबिलाट करत होते आणि ती ही आजची सकाळ!", मला आता या गोष्टीचा उलगडा करून घ्यायचाच होता. "तरी सांगत होती तुला जेनी पहिल्यांदा एवढी घेऊ नकोस, आणि घेतलीस तर उगाच फार विचार करू नकोस. वाईन, बीअर, व्हिस्की, सगळंच मजा म्हणून पितात. वाट्टेल त्या वेळेला प्रयोग केले की असंच होतं," माझ्या डोक्यावर टपली मारून तो पुढे चालायला लागला. "म्हणजे, मला नाही समजलं!", माईकच्या तगड्या अनुभवातून काही शहाणपण मिळालं तर बरं, असा विचार मी केला. "म्हणजे असं की आपल्याला त्या आकृती दिसायला लागल्या तेव्हा तुलाही त्यांच्याबद्दल फारच कुतूहल होतं. पण वाईननी तिचं काम केलं होतं. तू जोरजोरात बोलत होतीस म्हणून मी तुझा तोंडावर हात ठेवून तुला गप्प केलं. पण तोपर्यंत फार उशीर झाला होता. काही दिसेनासं झालं आणि आपण घरी आपापल्या पायांनी चालत आलो. सगळ्यांनीच कोट-टोप्या भिरकावून दिल्या घरात आल्यावर, तू ही तेच केलंस आणि मोठ्या प्रयत्नांनी स्वतःहून स्वतःच्या खोलीत जाऊन झोपलीस. आणि झोपेपर्यंत जोरजोरात जेनी आणि मला त्या आकृत्यांबद्दल विचारत होतीस," माईकनी सगळा उलगडा केला. "अच्छा, अच्छा," दबत्या आवाजातलं संभाषणाचा विषय आता त्या आकृत्यांकडे वळला. "तुला काय वाटतं काय असेल ते?", "माहित नाही रे, आत्ता चहा करताना मला काऊ-शेडमधे आवाज आला, बाहेर जाईपर्यंत आवाज कमी झाला आणि पायात मी घरातल्या चपला घातल्या होत्या म्हणून मी फार पुढे नाही गेले." "ठीक आहे, चल आता शोधूया. काही फार मोठा भाग नाही धुंडाळायचा आपल्याला!" आणि आम्ही शांतपणे कानोसा घेत चालायला लागलो.

जिथे सूर्यप्रकाश पडला होता तिथला बर्फ आता वितळायला सुरुवात झाली होती. पण तिथे सगळीकडे भरपूर प्रमाणात आणि उंच झाडं असल्यामुळे बर्‍याच ठिकाणी बर्फ दिसत होता. त्या बर्फात काही ठिकाणी छोटे छोटे बूट उमटलेले दिसत होते. आम्ही दोघं ते बूट कोणाचे असतील याचा विचार करायला लागलो. बर्फतर काल संध्याकाळी पडला होता आणि त्यानंतर बाहेरच्या लोकांनी बघण्याची वेळ संपली होती. म्हणजे हे कोणा आतल्याचेच असणार, पण कोणाचे? मीच सगळ्यात बुटकी, माझा पायपण त्या पायांपेक्षा बर्‍यापैकी मोठा होता आणि माझ्याकडे त्या प्रकारचा तळवा असलेले बूटच नव्हते. बरं एवढ्या रात्री कोण तिथे भटकत असणार? "त्या कालच्या काळ्या आकृत्या रे?", मी माईककडे पाहिलं, "हो, मलाही तसंच वाटतं", मी माईककडे पहातच होते. त्याच्या साडेसहाफूट उंचीमुळे मला आकाशातच बघायला लागत होतं. तेवढ्यात आकाशात त्याच्या मागे काहितरी तरंगतंय असं वाटलं, "माईक, ते रे बघ काय आहे, इथे सपाट भागात कोण ग्लायडींग करतं?". "चल गं, टेकड्या इकडनं वीसेक किलोमीटरवर आहेत, इथे कोण येणार ग्लायडर्स? तुला हँगओव्हर ...", पाठी वळून पहाताना माईकनी सुरू केलेलं वाक्य त्याच्या तोंडातच अडकलं. दिवसाच्या लख्ख उजेडात, अंमली पदार्थांची काही नशा नसताना काहीतरी वेगळं दिसत होतं हे नक्की! "चल चल लवकर, या बर्फासारखा थिजू नकोस; धाव थोडा आतातरी!", मी तेवढ्यातपण त्याला सोडलं नाही, एकदा बोलून घेतलंच! "हो चल, बहुतेक तो त्या उत्तरेच्या कोपर्‍यात, तिथे पाईनची खूप झाडं आहे बघ तिकडे गेलाय, अडकलं त्याचं ग्लायडर तर फसेल बिचारा कोण आहे तो!", माईक आणि मी त्या बर्फाची, चिखलाची पर्वा न करता धावत सुटलो.

फार वेळ धावायला लागलं नाहीच, आणि पाईनची ती गर्दी संपवल्यावर लगेचच गवताचा मोठा भाग होता, त्याच्या एका टोकाला ते ग्लायडर दिसलं, त्यातून धूर येत आहे असं आम्हाला वाटलं. "बापरे या ग्लायडरला एवढ्या थंडीत कशामुळॅ आग लागली असेल, तुला काय वाटतं?", "मला काय रे माहित, मी ना कधी एवढी थंडी पाहिली आहे ना कधी ग्लायडरमधे बसले आहे! चल तिकडे जवळ जाऊन पाहू या." आणि त्यातून एक छोटू बाहेर आला. तो दिसायला थोडा विचित्रच होता. माझ्यापेक्षा या जगात कोणी बुटकं असू शकतं यावर माईकचा विश्वास नव्हता, पण तो आता नक्की बसेल असं माझ्या मनात आलं. पण या माणसाचा चेहरा थोड वेगळाच वाटत होता, म्हणजे कॉकेशन आणि हवाईयन आईवडिलांची मुलं कशी दिसतील तसा काहीसा असं मला वाटलं. "आर यू ऑलराईट?", माईक पुढे झाला. त्या माणसाच्या चेहर्‍यावर थोडे विचित्र भाव पसरले. त्यानी त्याच्या कानात काहीतरी घातलं तसा माईक पुन्हा म्हणाला, "आर यू ऑलराईट? आय होप यू आर नॉट हर्ट. वॉज देअर एनी ऍक्सिडंट?" त्या माणसानी आता उत्तरादाखल तोंड उघडलं आणि तो कायतरी दोन शब्द पुटपुटला आणि थांबला, डोकं हलवलं चूक झाली असं दाखवत आणि मग बोलायला लागला. "हो, मी ठीक आहे. तुम्ही नका काळजी करु. माझ्याकडचं पाणी संपल्याचं मला उशीरा समजलं म्हणून मला असं मधेच उतरायला लागलं." त्याचे इंग्लिशचे उच्चारही कायतरी विचित्रच होते. माईकच्या चेहर्‍यावरुनही ते समजत होतं की त्यालाही ते समजायला त्रास होत होता. "पण पाणि संपलं म्हणून तुम्ही इथे इथे उतरलात?" माझ्या चेहर्‍यावरचं प्रश्नचिह्न प्रत्येक क्षणाला मोठं होत होतं. "हो, इथे बर्फ पडलाय ना, थोडा गोळा करून जातो मी!" मी आणि माईक एकमेकांकडे आणि त्याच्याकडे आळीपाळीनी बघत होतो. आम्हाला काही समजत नव्हतं या माणसाचं काय सुरु आहे ते! त्याला ते लक्षात आलं असावं, "हो, हे छोटं ग्लायडर पाण्यावर चालतं!" त्याचा इंग्लीशचा ऍक्सेंट नक्की कोणता आहे त्याच्या विचारातूण बाहेर येत मी एकदम पटकन विचारलं, "तुम्ही नक्की ठीक आहात ना?". "का तुमच्याकडे पाण्यातल्या हायड्रोजन आणि ऑक्सिजनचं विघटन करून त्यावर वहानं नाही चालवत?". "मला नाही माहीत, मी ब्रिटीश नाही", मी माईककडे वळले, "काय रे, तू सांग ना उत्तर, तू इथलाच ना?". आता मात्र दचकायची वेळ माईकवर होती, "तुला जसं काही माहितच नाही इथलं असं बोलू नकोस", माझ्याकडून त्या माणसाकडे मोहरा वळवून माईक म्हणला, "तुमच्याकडे म्हणजे? तुम्ही कुठले? तुम्ही काय इंग्लीश खाडी पार करून फ्रान्समधून आलात का नेदरलंड्समधून?". तो माणूस त्याच्या तुटक्या-फुटक्या इंग्लीशमधे म्हणाला, "नाही, मी ना फ्रान्सचा, ना नेदरलंड्सवरून आलोय. मी इथला नाही, म्हणजे या ग्रहावरचाच नाही."

क्रमशः