...वरना इक और कलंदर होता

मस्त...

आवडलं. चांगलंच लिहिता.

-दिलीप बिरुटे

lekh aavaDalaa.

gamabhama gaMDalaa! :-(

विधात्याचा पत्ता चुकतो की माणसं पत्ता विसरतात? खरच एक कोड आहे. मस्त लिहिल आहे.

लेख आवडला, वाखूसा.

मस्त लिहिलय.

लेख आवडला!

Sandy

आवडलं.

सुरेख! _/\_

छान लिहिले आहे. शालेय्/कॉलेज जीवनात अभ्यास वगैरे सांभाळून्/वगळुन इतर छंदाकंडे/खेळाकडे झोकुन देणारे कलंदर पाहीले आहे. पण आता जगण्याच्या रहाटगाड्यात गुंतलेल्या त्यांना जेव्हा पाहतो तेव्हा हेच का ते? असा प्रश्न पडतो.
एकजण कॉलेजची द्वितीय वर्षाची परिक्षा बुडवुन नागालँड का कुठे स्केटींगच्या नेशनल लेवलच्या स्पर्धेसाठी गेला होता व प्राईज मिळवुन आला होता. आता आय.टी हमाल आहे. घर गाडी बंगला सबकुछ है पण पुन्हा स्केटींगचे बुट चढवले असतील का पायात हा प्रश्न पडतो?

लेख आवडला.

मस्त लिहिलेय.

छान.

पण मला वाटतं दुर्दम्य महत्वाकांक्षा असेल तर स्वत:मधले असे गुण ओळखून आणि अपार कष्ट करून यश मिळवावे लागते. त्यासाठी तेवढा फोकस हवा, passion हवे, आणि प्रचंड मेहनत घेण्याची तयारी हवी. patience देखील हवा. एकाच झटक्यात यश मिळेल याची शाश्वती नाही. इतर बऱ्याच क्षणिक सुखांवर पाणी सोडण्याची तयारी हवी. ज्यांना एखाद्या क्षेत्रात असे दिव्य यश मिळते त्यांची मोठी तपश्चर्या असते; ज्यांना नाही मिळत त्यांची महत्वाकांक्षा तितकी ज्वलंत नसते आणि त्यांची तितकी मेहनत घेण्याचीदेखील तयारी नसते. यात नशीबाचा भाग खूप कमी आहे असे वाटते.

मनासारखं म्हणजे नक्की कसं जगायचंय हे नीट समजएपर्यंत बरीच इनिंग झालेली असते.

लेख मस्त आणि पुन्हा स्वतःमध्ये डोकावयाला लावणारा.

लेख आवडला.

खरच खूप छान लेख !!

लेख वाचून आताच येउन गेलेला ' तमाशा ' या चित्रपटाची आठवण झाली.. या चित्रपटामध्ये याच विषयावर भाष्य केले आहे.

आमचे गाण्याचे गुरुजी म्हणायचे गाणे (आयुष्य भर) करणे म्हणजे एक तर अमिरी हवी नाही तर फकिरी...

लेख आवडला.

लेख आवडला!

'सामान्यत्वाच्या लाटेत ज्यांचं असामान्यत्व त्यांच्या हातातून निसटून जातं'
१०१ टक्के सहमत...
तसे पहिले तर प्रत्येक व्यक्ती हि असामान्य असते, फक्त फरक इतकाच कि (अ)सामान्य लोक असामान्य लोकांच असामान्यत्व स्वीकार करत असतात. आणि (अ)सामान्य लोकांना स्वतःच्या असमान्यात्वाची जाणीवही नसते कारण ते दुसर्यांच्या असामान्यत्वाचा जयजयकार करण्यात गुंतलेले असतात.

मस्त लेख.

फारच छान लिहिलंयत

लेख प्रचंड आवडला वेल्ला शेठ

विचार आवडले.
कलंदरपणा सिद्ध करण्यासाठी फार काही भव्य विरत असंच करायला हवं का ? किंवा सुरक्षित जीवन सोडून भटकायला हवं का ? अर्थार्जनाचा आणि अपरिहार्य गोष्टींचा वेळ सोडून इतर वेळात आपण कलंदरपणा करू शकतो ना ?
मी तरी करते. वेळ मिळाला की आवडीच्या ठिकाणी भटकते, काहीतरी रिकाम्या खटपटी करते.

ओढून ताणून ठरवून कलंदरपणा नाही करता येत आवडले..

http://sandeepachetan.com/about/

कलंदरपणाची बरीचशी बीजं ही लहानपणीच रुजतात आणि योग्य संधी मिळताच तरारून येतात, ही तशीच उगवत राहिली तर माणूस कलंदर होतो, कोमेजली तर कलंदर बनत नाही पण बर्‍याचदा काही छंद, हौस असे करुन तहान भागवून घेतो...
परवाच उस्ताद झाकीर हुसेनची एक मुलाखत बघत होतो. त्यातला एक किस्सा. अल्लारखांना तबलावादनाची बरीच आमंत्रणे येत. बरीचशी इंग्लिशमध्ये असत. झाकीर एकटाच काँन्वेंट्मध्ये शिकणारा त्यामुळे ती वाचून उत्तरे देणे हे त्याचे काम असे. असेच एक आमंत्रण आले तेव्हा अल्लारखां दौर्‍यावर होते म्हणून झाकीरने परस्पर लिहिले की ते नाहीत परंतु त्यांचा मुलगा झाकीर साथीला उपलब्ध आहे, कळवा! आयोजकांचं पत्र आलं की चालेल म्हणून. हा कार्यक्रम होता पटण्याला, झाकीर रहायचा मुंबईत त्यावेळी त्याचं वय १२ वर्षे. पठ्ठ्यानं ठरवलं जायचं! इकडून तिकडून पैसे जमवून थर्डक्सासचं तिकिट काढलं. सकाळी शाळेला म्हणून बाहेर पडला तो शाळेनंतर परस्पर वीटी स्टेशनवर तबल्यासकट!
गाडीत बसला, सीटवर अर्थातच जागा नसल्याने खालीच. अब्बूंनी सांगितलेलं की तबला देव आहे त्यामुळे त्याला जमिनीवर ठेवायचं नाही, पाय लावायचा नाही त्यामुळे हा गडी तबला मांडीवर घेऊन बसला! मुंबई ते पटणा प्रवास ४८ तासांचा तेवढावेळ हा खाली बसून होता. मधूनच लहर लागली की मांडीवरच तबला वाजवायचा. बाथरुमला जायचं तर समोरच्याला सांगून तेवढ्यापुरता तबला सीटवरती ठेवायचा..
पटणा आलं गाडी रिकामी झाली. याला कुठं जायचं माहीत नाही. काही लोक शोधक नजरेनं इकडे तिकडे बघत होते. तबल्याची बॅग बघून एकानं विचारलं की झाकीर हुसेन कुठेत? हा म्हणाला मीच झाकीर!!
आयोजकांची पळापळ. पहिल्यांदा याला घरी नेऊन नाष्टा दिला, त्याच्या घरी तार करुन सांगितलं की मुलगा असाअसा पटण्याला आलाय आणि सुखरुप आहे, काळजी करु नका. कारण आईनं हाय खाल्ली की एकुलता एक मुलगा कुठे गायबला?
याने नंतर रीतसर कार्यक्रमात तबलासाथ केली आयोजकांनी व्यवस्थित बुकिंगवगैरे करुन परतीला बसवून दिले.
मुंबईत आल्यावर घरी येताच या पठ्ठ्याने अम्मीला दोनशे रुपये बिदागी काढून दिली. आयोजकांनी प्रवासखर्चा व्यतिरिक्त याला ते जास्तीचे दिले होते!! नंतर आईनं त्याला स्वतःहूनच साथीला पाठवायला सुरुवात केली परंतु जवळपासच जा आणी वेळेवर घ्री परत ये या अटीवरच.....
हा कलंदर पणा..... :)

(तबला न वाज)रंगा

सुरेख लिहिलंय!

जरा अवांतर होईल पण तरीही विषयाला थोडे धरूनही आहे म्हणून शरत्चन्द्रांच्या 'श्रीकांत' मधील एक उतारा देतोय. इंग्रजांनी निर्माण केलेलं रेल्वेचं जाळं, व्यापारी संस्कृती यामुळे गावोगावचे जुन्या संस्कृतीत पोसले जाणारे कलंदर कसे संपले ते यातून कळते :

वृद्ध मेरे जवाब से और भी असहिष्णु हो उठे। बोले, ''ये सब विलायती बोलियाँ हैं, नयी रोशनी के अधार्मिक छोकरों के हीले-हवाले हैं। कारण, जब
आप और भी जरा ज्यादा विचारना सीख जाँयगे, तब आप ही को सन्देह होगा कि वास्तव में यह बरबादी है, यह देश का अनाज विदेश भेजकर बैंकों में रुपये
जमा करना सबसे बड़ी बरबादी है। देखिए साहब, हमेशा से ही हमारे यहाँ गाँव-गाँव में कुछ लोग उद्यम-हीन, उपार्जन-उदासीन प्रकृति के होते आए
हैं। उनका काम ही था- मोदी या मिठाई की दुकान पर बैठकर शतरंज खेलना, मुरदे जलाने जाना, बड़े आदमियों की बैठक में जाकर गाना-बजाना, पंचायती
पूजा आदि में चौधराई करना आदि। ऐसे ही कार्य-अकार्यों में उनके दिन कट जाया करते थे। उन सबके घर खाने-पीने का पूरा इन्तजाम रहता हो, सो बात
नहीं; फिर भी बहुतों के बचे हुए हिस्से में से किसी तरह सुख-दु:ख में उनकी गुजर हो जाया करती थी। आप लोगों का, अर्थात् अंगरेजी शिक्षितों का,
सारा-का-सारा क्रोध उन्हीं पर तो है? खैर जाने दीजिए, चिन्ता की कोई बात नहीं। जो आलसी, ठलुए और पराश्रित लोग थे, उन सबों का लोप हो चुका। कारण,
'बचा हुआ' नाम की चीज अब कहीं बच ही नहीं रही, लिहाजा, या तो वे अन्नाभाव से मर गये हैं, या फिर कहीं जाकर किसी छोटी-मोटी वृत्ति में भरती होकर
जीवन्मृत की भाँति पड़े हुए हैं। अच्छा ही हुआ। मेहनत-मजदूरी का गौरव बढ़ा, 'जीवन-संग्राम' की सत्यता प्रमाणित हो गयी- परन्तु इस बात को तो वे ही
जानते हैं जिनकी मेरी-सी काफी उमर हो चुकी है, कि उनकी कितनी बड़ी चीज उठ गयी! उनका क्या चला गया! इस 'जीवन-संग्राम' ने उनका लोप कर दिया है- पर गाँवों का आनन्द भी मानो उन्हीं के साथ सहमरण को प्राप्त हो गया है।''

आवडलं!!

लेख आवडला :)

मस्त लेख आणी प्रतिक्रिया ही

वा वेल्लाभट वा. अतिशय सुंदर लिहिले आहे.