(कपाळ)मोक्ष!! :-)

सर्व व्यर्थता उमजत असते
तरि चित्ताला थारा नसतो
संदेशाची तिच्या प्रतीक्षा
मी प्रतिचातक बनुनी करतो

हस्तसंच मज गमे उपांगच
क्षणिक दुरावा असह्य होतो
'अजुनी उत्तर का येईना?'
प्रश्न मनाला कच्चा खातो

सतरा कामांचा खोळंबा
भार्या घोष ठणाणा करते
तरी पालथी घागर माझी
आंतरजालावर गडगडते

शेवटची कधि 'दिसली' होती
किती त्यावरी प्रहर लोटले
मोजुन घटिका तिज गमनाच्या
पंचप्राण कंठाशी रुतले

अन्य पुरुष तर नसेल कोणी?
भिवविति लाखो शंका हृदया
'निळ्या खुणे'ला विलंब होता
चलबिचले मम अवघी काया

कुठे वावगे, अधिक-उणे कधि
चुकून बोलुन मी गेलो का,
तपासतो ते पुनःपुन्हा मी
तरी न होई निरसन शंका

अखेर उगवे सूर्यासम ती
हर्षवायु मज पाडी भूल
कुडीत माझ्या प्राण परतती
प्रेमवसंताची ये चाहुल

"कुठे उलथली होतिस तू बे?"
लटक्या रागे विचारतो मी
"गेले होते स्मशानभूमित"
पटकन येई जवाब नामी!

"प्रभातसमयी फुरसत नसते
भोजनसिद्धी, शाळा, बाई
शंभरवेळा सांगुनही हे
तुझ्या मस्तकी घुसतच नाही"

पाठवतो मी हास्यआकृती
ओठावरही हास्य उमलते
जगात पसरे शांती, शांती
मोक्षाची मज प्राप्ती होते
---------

टीप:
निळी खूण: व्हॉटसॕपवरची 'तुमचा संदेश वाचला गेला आहे' हे दर्शवणारी ब्लू टिक
हास्यआकृती: स्माइली