कविता

तुझ्या ओल्या केसांचा गंध
करीत नाही मला धुंद-
शॅम्पू का बरे लावतेस?

तुझे डोळे तसे अगदी
गहिरे वगैरे आहेत-
लेन्सेस का वापरतेस?

तुझ्या ओठांची लाली
थोडी कडू बघ लागते-
लिपस्टिक कसलं लावतेस?

तुझ्या गोब-या गालांना
कुस्करणं मला आवडतं-
त्यांना क्रीम का फासतेस?

कितीदा तुला सांगितले
नटू नकोस उगाचच तू-
अशीच मला आवडतेस!

शब्द , नीट वापरले तर सुख
नाहीतर दुःखाचे मूळ
नीट वापरले तर शहाणपण
नाहीतर नुसतेच खुळ

शब्द , नीट वापरले तर आनंद
अन् चेहऱ्यावर येणारे हसू
नाहीतर सारी दारं बंद
अन् नुसतेच वाहणारे आसू

शब्द , नीट वापरले तर
दोन मनातील दुवा
नाहीतर तोंडातून वाहणारी
नुसतीच कोरडी हवा

शब्द , एक असे औषध
जे जोडतं मन
नाहीतर तेच तोडण्याचं
एकमेव साधन

- अभिषेक पांचाळ

मोबाइल आणि मी !!!

सकाळी उठल्या उठल्या आधी मोबाइल चेक करतो
कुणाकुणाला like अन share, वगैरे करून टाकतो !

दात घासायला घेतले कि ' snooze वाला' अलार्म वाजतो
अंघोळ होईपर्यंत बॉसचा, call पण येऊन जातो !

चहा नाश्ता करता करता videos काही पाहून घेतो
ऑफिसला पोचेपर्यंत सगळी गाणी सुद्धा एन्जॉय करतो !

ऑफिसचे काम तर काय रोजचेच आहे पण
whatsapp च्या कट्ट्यावर, आज बातमी नवीन आहे

गालातल्या गालात हसत आजूबाजूला पाहून घेतो
५, ६ वाक्यं टंकून, मोबाइल vibrator वर जातो

चारचौघांत डोळे मिटून स्वस्थ बनायला मनाई आहे
चार लोकांत गेलं की सारखं बघावं लागतं
डोळे उघडून
नजर भिरभिरली नाही इकडं तिकडं
एखाद्याच्या कपड्यावरून , फर्निचर वरून , दाढीवरून
नवीन घेतलेल्या मोबाईल वरून
तर आपण अस्तित्वातच नसतो

काळ्याशार गूढगर्भ डोळ्यांत तुझ्या
अपेक्षेची मासोळी हलली
ते ओझे पेलण्याची ताकद
माझ्या इवल्या खांद्यांत आहे का?
शंका मनास काजळू लागली
तुझे ओठ बोलले काहीतरी
विचारांच्या भेंडोळ्यांत गुंतले मन
त्यास त्याची जाणीवच ना झाली
निर्विकार चेहरा पाहून माझा
अश्रू लपवित ते मागे वळलीस
मणामणाच्या बेडया दुःखाच्या पायी
ओढीत हल्के तू चालू लागलीस
थांबवावे तुला वाटले किती
पण माझे शरीरच दगड झाले

"दाखिव सखया मजला तू
काय ठेविलास लपवुनी?
आणिलास गेंद गुलाबाचे
बागेतुनी कुठल्या (चोरुनी?)
गजरा किंवा आणिलास
तू (दहा रुपये खर्चूनी?)
आणिलास नभिचे तारे वा
तव हस्ताने याच तोडूनी?"

"काय करायचे त्या
गुलाबांचे सजावटी?
काय करावे की
गजरा अन तो माळुनी?
काय करतेस ते
नभीचे तारेच आणि?
प्रिये तुजसाठीच
'झेंडूची फुले' आणिली
वाचू आस्वादू
चल तो काव्य रस चाखू
न विसरु ते खाण्या
आतिल खोबरे परंतु!"

आनंदाच्या क्षणांना , लागते संकटांची नजर
दु:खाच्या अंधारात , हासु नसतेच हजर
दु:ख करते कहर , येतो अश्रुंचा पुर
अगदी समोरुन दिसते , सुख जाताना दुर
दाटते दु:खाचे धुके , पुढे रस्ता दिसत नाही
नेमके अशाच वेळी , काय करु सुचत नाही
सुख गेलय पळुन , त्याला शोधू तरी कसे
माझं नशिब किती वेड , खुळ माझ्यावरच हसे
माझी अशी स्थिती बघता , देव येतो मग धावून
माझ्याकडचं थोड दु:ख , संगे निघतो घेउन
एक त्यालाच ती चिंता , माझी दशा पहावत नाही
संकटात पडल्यावर मी , माझ्यावर हासत नाही
देतो पाठीवर थाप , पुढे लढण्यासाठी

गेले प्यायचे राहूनी
ते.. पहिल्या धारेचे देणे
माझ्या पास कालच्या विड्या
आणि थोडे बॉइल शेंगदाणे

आलो होतो रांगत मी
काही थेंबांसाठी फक्त
रात्रीचे-ओझे आता
कॉर्टर कॉर्टर शोधी फक्त

आता पिऊन घेऊ रगड
राहू कण्हत कशाला!?
होते जगण्याचे निर्माल्य
नाही, तर.. फिरतो बोळा!

आणि अचानक तो बिलोरी आरसा हाती लागला
पुरातन पण जादुई, अगदी परीकथेतल्या सारखा
यौवनाच्या मंतरलेल्या दिवसात स्वप्नात भेटलेला
आज माझ्या हातात हसत अलगद विसावलेला

थरथरत्या हातानी, साशंक मनानी समोर धरला
आणि माझच एक आगळं रूपडं आलं भेटीला
अगदी नितळ, प्रफुल्लित, अन् आकंठ तृप्तता
धडधडत्या उराशी त्याला गच्च कवटाळला

हळूहळू त्यावरही काळाची काळी पुट चढू लागली
तर पारा उडू नये म्हणून इकडे माझी वेडी काळजी
त्यातल्या रुपड्यात कुठेशी उदासीची छटा दिसली
तर माझीच नजर अंधूक, अशी समजूत काढली