कविता

मन धावून धावून जातं
आणि बिलगतं -
पानाफुलांना,
वृक्षवेलींना, रानवाटांना,
डोंगरदऱ्यांना.

मन पंख उघडतं
आणि झेपावतं
त्या सोनेरी उन्हानं भरलेल्या निळ्या आकाशात;
आणि तरंगत, उमलत राहतं
एखाद्या शुभ्र मेघासारखं.

मन चांदण्यात जाऊन बसतं
आणि अबोल रात्रीला पुसतं
तिच्या सौंदर्याचं त्याच्या व्याकुळतेशी असलेलं नातं.

मन वहिवाट सोडतं
आणि निघतं त्या वाटेने
ज्या वाटेवर पथदिवे नाहीत, मैलाचे दगड नाहीत,
दिशा आणि देशांचे फलक नाहीत;
जी वाट अमूर्त आहे, अथांग आहे, असीम आहे - मनासारखीच !

..
..
रात्रीच्या रेल्वे प्रवासात
नेहेमीसारखेच
तु लोअर बर्थवर व मी मिडल बर्थवर पडतो..
झोपायच्या आधी मी पुन्हा
समोरच्या साईडबर्थवर पहुडलेले
सुंदर प्रकरण
किलकिल्या डोळ्यांनी
बोगीच्या सरकारी मंद प्रकाशात..
न्याहाळण्याचा
प्रयत्न करत असतो..
थोडा वेळ जातो आणि अचानक
कबरीतुन एखादा खूनी हात वर यावा तसा... (आभार रामसे बंधु)
तुझा हात येतो..
अन पाठोपाठ तुझा आवाज...
..अहो... झोपलात का?
...नाही?
...हात द्या हातात...!
हे नेहेमीचेच असते!
मी ही हातात हात देतो..

ज्या बीजाला
अंकूरायचे असते
प्रसवायचे असते
ते पाहत नाही
तापमान किती डिग्री
हवेत आर्द्रता किती
पावसाची काही शक्यता
वा मातीचा ओलसरपणा
ते मातीत ढेकळात
खडकाच्या फटीत
इवल्या पालवीने उभारते
अस्तित्वाची दखल आपल्या
जगाला घ्यायला लावते

भोसले जी.डी.
आत्मशोध काव्यसंग्रह

येते आठवण अधून -मधून ,
पहिल्या भेटीची ,
तहानलेल्या स्पर्शाची ,
तुझ्या नाजूक हातांची ,
अन त्यावर कोरलेल्या स्वप्नांची …

येते आठवण अधून -मधून ,
पहिल्या चुंबनाची ,
निसटलेल्या ओठांची ,
तुझ्या डोळ्यातील आसवांची ,
अन एकाचवेळी बघितलेल्या चंद्राची ….

येते आठवण अधून -मधून ,
पहिल्या प्रणयाची ,
लाखो धकधकींची ,
तुझ्या नयनांतील भीतीची ,
अन त्या क्षणी जगलेल्या एका जन्माची ……

'शक्तिमान'ला ही माझी काव्यांजली समर्पित!

वेग अफाट
शक्ती अचाट

अंगी डौल
मोल अमोल

निष्ठा घोर
इतिहास थोर

करारी बाणा
सखा महाराणा

बनता दळ
सैन्या बळ

आजीचे कथन
पऱ्यांचे वाहन

नीज गहाण
वया परिमाण

लौकिकी मती
प्राणी जगती

अडीच पावली
चौसष्ठ आलयी

पौरुष नामांकन
दिव्य आभूषण

मिळता सात
तिमिरा मात

ऋणी विश्व
मी अश्व!!

- संदीप चांदणे

महाराष्ट्राचे लाडके दैवत
मनापासुनी हा केला गौरव

‘आपुलकी’ ही साऱ्यांची
उदंड केले प्रेम तुम्हावरी

‘पुरचुंडी’ ही तुम्ही बांधली
‘खिल्ली’ कोटयानी उडवली

‘पूर्वरंग’ हा तुम्ही सजवला
‘वंग-चित्रे’ ना साज चढवला

‘जावे त्यांच्या देशा’ जेव्हा
‘गणगोत’ सारे जमते तेव्हा

‘बटाटयाची चाळ’ असो
वा ‘वाऱ्यावरची वरात’ असो

भेटले ‘व्यक्ती आणि वल्ली’
‘हसवणूक’ ही झाली न्यारी

आम्हास वाटे ‘अपूर्वाई’
फळास आली आमुची पुण्याई

शब्दरूपी हा खजिना तुमचा
भाग्य आमुचे आम्हा लाभला

तिच्या मिठीचा गर्भरेशमी पोत छळे ।
नकळत कंठी मौनाचा अन् सूर जुळे ।।
तिचे मौनही पल्याड देशी दरवळते ।
अल्याड देशी एकांताचे निळे तळे ।।
दिशा भिन्न जरि, उरी असोशी पाझरते ।
ओझरती दिसतात डोळियांतील जळे ।।
कुणा न कळते मौनाचे तारुण्य असे ।
क्वचित् कधितरी गाण्याचा त्या सूर गळे ।।
तिच्या नि माझ्या मौनाला व्यापेल असा ।
तानपुरा होऊन सारखा चंद्र जळे ।।
चिरंजीव ती मिठी, चिरंतन भेट तिची
अंशात्मक ती अंशात्मक मज, पूर्ण मिळे ।।

-चैतन्य

कविता ......

तुमच्या भावना अन कैक स्वप्ने
तुमचे मोठेपण कि एकट्याने जीणे ,
ती सग्गळ कोरून घेते आणि तशीच बहरते !
पण तिच्यासाठी कधी कुणी झुरत नाही
अन कवितेचे मन, कधी कुणा कळत नाही …

तुम्ही म्हणाल तेव्हाच जन्मते तुमच्या हाताने
पूर्णविरामाबरोबर संपते शेवटच्या ओळीने ,
कधी प्रशंसा कधी टाळी तुम्ही घेता तिच्यासाठी
कधी उसासा तर कधी विडंबन ती झेलेते तुमच्यासाठी !
पण तिच्यासाठी कधी कुणी झुरत नाही
अन कवितेचे मन, कधी कुणा कळत नाही … …