जे न देखे रवी...

जगदंबेच्या हातामधली शस्त्र शलाका विजयी होवो
रणचंडीचे स्मरण दुर्जना सदैव तुजला मनात होवो

ज्यांच्या हाती शस्त्र दुधारी त्यांचा बुद्धीभेद न होवो
नाही ज्यांच्या हाती काही त्यांचे घरटे सुखरुप होवो

आज निकामी शस्त्रे ज्यांची वृक्ष शमीचा त्यांना लाभो
सरुन जावो अज्ञाताचा काळ सुखाचा फिरुन येवो

व्हॉट्सअप च्या ग्रुपमधून नाव काढून टाकले
आणि सोशल मीडियाचे भूत मानगुटीवरून उतरले
मोबाईलच्या गुलामीतून जणू स्वातंत्र्य मिळाले
"मान वर करून" आता जगता यायला लागले

ह्याचा फॉरवर्ड त्याला, त्याचा फॉरवर्ड ह्याला
भलभलत्या विषयांवरचे वादविवाद संपले
दिवसाचे तास तर एवढे वाढलेत आता
की लॉंग पेंडिंग पुस्तकांचे वाचन करता आले

मी म्हणाले पावसाला तू येतोस कधी
ब-याच दिवसात भेटला नाही
तो म्हणाला मी तर येतच असतो नेहमीसारखा
पण तूच माझ्याशी बोलत नाही

मग मी त्याचे स्वागत करायचे ठरविले
अगदी जवळ गेल्यासारखे भासविले
पण त्याचे मनात काही वेगळेच असेल
जवळ येवून त्याने सा-यांनाच कवेत घेतले

केस ओले न्हालेते
आले प्रेमाचे भरते

(पावसात केस ओले
प्रेमाचे भरते आले) ( आपआपल्या मगदुराप्रमाणे केस ओले करावेत!)

शिडकावा ओल्या थेंबांचा
चिंब भिजवून देण्याचा

गोरी काया ओलेती
तुझे लावण्य दाखवती

गाली लाज आलेली
शृंगाराविना सजलेली

अशी सामोरी ललना
मन हरखले ना !

साडी लपेटून उभी
येते कवेत कधी?

केसांचे हळवे वळसे
पाठीवर सळसळ हलके
सुटण्या धडपडती ओले
जणू कामशराचे चेले

मानेला लटके मुरके
ज्याने सगळे वेढे सुटले
मग कुंतलसंभाराचे
जणू प्रपात ते कोसळले

धुंद मोगरा हसे साजरा
गंधित झाला तुला माळता
क्षण शारीर करुनी गेला
मादकतेचा कोरा गजरा

तिच्या पैंजनाची गाज,
त्यात रेंगाळे दुपार,
विसावल्या सतारीची
जणू छेडियली तार,

तिच्या कपाळी जी बट
त्याला कुंकवाची तीट,
लाल रेशमी लडीची,
तिच्या गालाशी लगट

तिच्या पाठीची पन्हाळ
त्यात घामाचा पाझर,
तिच्या नाजूक कटीला,
शोभे नाजूकसा भार..

दोरीवरचे कपडे

दोरीवर कपडे कसेही वाळत असतात
कपडे वाळत असतांना ते कसे दिसतात?

शर्ट कधी हॅंगरला चिमट्याने टांगलेला असतो
फाशी दिलेल्या कैद्यासारखा हालत असतो
(यावरूनच फाशीला इंग्रजीत हॅंग करणे म्हणत असतील.)

पॅन्टही अशीच असते हवेत तरंगत
दोन पाय आधांतरी भुतासारखे लटकत

नाडीच्या परकरांची गोष्ट निराळी असते
भडक रंगाचे तंबूच वाटतात सर्कसचे

सांज सकाळी
निळ्या आभाळी
कुठून येतो
पंखांना आवेग...

कृष्णसावळ्या
चित्रकथेतून
कसा विहरतो
जडावलेला मेघ!

लज्जाभरल्या
गालावरती
कशी उमटते
गोड गुलाबी लाली...

घरट्यामधल्या
त्या पिल्लांना
कोण सांगतो
उठा, पहाट झाली!

संध्याकाळी तू गंगेतीरी व्याकुळसा बसू नकोस.....
मला घेऊन चल तिच्या वळणदार लाटांवर
लोटून दे तिच्या केशरी दिव्यांच्या लयीवर
सोडून दे तिच्या पोटातल्या भोवऱ्यात
घेऊन ये तो झुरणारा शेला पाण्यात