जे न देखे रवी...

नकोत आनंददायी संवेदना
हे प्रभो वेदनाच मला मिळू दे
हरवू दे माझा मी पणा
त्यासाठी मजला धिर दे

सुख असे हे की डाचते मला ते
तेच ते कणखर मनाला पंगू बनवते
भौतिकाच्या मागे न लागो शाश्वत असा अशिष दे

ऐहीक श्रीमंत असूनही मदतीचा हात नाही
कशाला मग उगाचच मी दानशूर मिरवत राही
तुझ्या हातांची सर येण्याची मजला बुद्धी दे

एक बारडान्स गर्ल दुसरीला विचारी
का ग तर्रन्नूम, तु घरी दिसत होती दिवसा दुपारी

गेल्या आठवड्यापासून आता तर ते ही नाही
काही आजारी आहे का? का इतर काही?

"क्या बोलू निलूराणी तुझे, - बोले तर्रन्नूम
आजकल मै हू बडी बिज्जी," - गाली गोड हासून

रात भर सोनेच नै देते लोगां, निस्ती डुटी करती
वहाँ से मै आती और दिन में ओवरटाईम करती

कच्चा माल

घेतले तू उधार पैसे
आता देत नसशील
करण्यास ते वसूल
मी पुन्हा येईन

जात असले मी माहेरी
करू नका तुमची थेरं
पाहण्या ते सारं
मी पुन्हा येईन

नाही लिहीता येत पेपर
कॉपी जरी करशील
काय ते तपासण्यास
मी पुन्हा येईन

अथांग, उत्कट, उधाणले तरि
किनार ओढुन जसा समिंदर..
स्थितप्रज्ञ कधि सळसळणारे
जळाकाठचे वा औदुंबर..
प्रेमळ, नाजुक, पोक्त, समंजस
प्राजक्तासम हळवे लोभस..
काजळ रेखुन कधि भिडणारे
खट्याळ हट्टी अवखळ ओजस..
कितीहि काही आत उकळले
संतापाला घट्ट आवरे.‌
शालिन कधि तर भळभळणारे
मिटल्या ओठी दु:ख गोजिरे..
.......
असे देखणे, असे बोलके

हस्तर कविता :- महायुती

महायुती करून काय फायदा झाला ?
जर सरकार एकत्र स्थापन करायचे नव्हते तर निवडणूक का आले एकत्र लढ्याला ?

एक दुसऱ्याचा जागा अडवायला ?
युती नावाचा प्रकार केलाच का ? एक दुसऱ्याची मते लाटायला ?

मजा येत होती ५ वर्षे भांडायला
अफझलखान म्हणून एक दुसऱ्याचे उणे दुणे काढायला

आमचं ठरलयं, संयुक्त महाराष्ट्रात बेळगाव उरलंय

चल उठ मराठी गड्या पुन्हा एकदा लढ लढा
बोल की आता आमचं ठरलयं
आमचं ठरलयं अन
संयुक्त महाराष्ट्रात बेळगाव उरलंय ||धृ||

सैराट
पाहता तिला भर दुपारी, पहाट होत जातो मी
चाकरी कुणाची असो, कंत्राट होत जातो मी.
*
तसा बर्फ-गोळा हेच नाव साजरे मला
बोलता ती कुणाशी, सैराट होत जातो मी.
*
मार्गिका असे माझी, सरळ नाकासमोरी
उल्लेख होता तिचा, भन्नाट होत जातो मी.
*
मी कुणाला काय द्यावे? लायकी माझी नव्हे
कफल्लक होत असता, खैरात होत जातो मी.
*

गुन्हेगार!

एकेका श्वासाचा हिशोब मांडून केलेले आरोप
ती आरोपी असल्याचे सिद्ध करत होते ..ते !
"तिचं जगणं " हाच कसा गुन्हा असू शकतो…
नेहमीच ?

पण गीतेवर हात ठेवून तिनेही मान्य केले
की जगण्याचे विशेष असे काही कारण नाहीये!
" तो मर क्यो नहीं जाती ?"
तटस्थ लोकांनी प्रश्न विचारला!
नेहमीसारखाच !

मला ग बाई वाट गावली, माझ्या नशिबानं
सप्तशॄंग गडावर जायचं, नवरात्रीत चालून ||धृ||

हाती धरली कावड
गोदेच्या निर्मळ पाण्यानं ||१||

गड झाला हिरवा
साथ दिली पावसानं ||२||

घर माझं भरलं
धन धान्याच्या राशीनं ||३||

जगण्याची रीत दावली
देवी सप्तशॄंगीनं ||४||

नवसाला पावली आई
आशीर्वाद दिला तिनं ||५||