जे न देखे रवी...

आता वंदितो आईसी | जिने धरिले उरासी |
जेव्हा आलो जन्मासि | वात्सल्याने || १ ||

नवमांस गर्भ वाढविला | सोसूनि सर्व यातना-कळा |
न जाणो तूज किती वेळा | दुखावले मी || २ ||

हाती धरोनि चालविले | बोल बोबडे बोलविले |
शहाणपण शिकविले | जगण्याप्रती || ३ ||

कलागुणांचा वारसा | दिला आम्हां छानसा |
स्वयें दाखविला आरसा | योग्य वेळी || ४ ||

झुंजूमुंजू आभाळात
किती सांडले केशर

सोनसळत्या सकाळी
निळे झळाळे अंबर

तळपत्या माध्यान्हीची
वितळती काचधार

धूसरशा संध्याकाळी
अदृष्टाची हुरहूर

नि:शब्दाच्या चाहुलीने
जागे रात्र काळीशार

प्रहरांच्या रंगी रंगे
बिलोरी हे कालचक्र
चक्रनेमिक्रम त्याचा
अनादि नी निरंतर

वेळ मिळालाच आहे अनायसे, तर संपवूया
कितीतरी वाचायची राहिलेली पुस्तकं,
अर्धवट लिहिलेल्या कविता, काही लेख.
असंच खूप काही, मनापासून ठरवलं.
धावपळीत रोजच्या, बरंच राहून गेलं.
डायरीच्या पानांनी मग हक्काने खडसावलं,
आत्तापर्यंत काय केलं?

करोनाचा हा रोग, त्यावर अनेक प्रयोग!
काय भोग आहेत भाळी, याच काळी, काही कळेना !

हरेक समजतो इथं मीच अ‍ाहे बरोबर!
सैनिक तरी कोविडचे आहेत का सुरक्षित खरोखर ?

रेड आणि कंटेनमेंट झोनमधून
बाहेर जायलाही नाही परवानगी..
पण सरकारच्या चातुर्यामुळे
कोंकणात मात्र होऊ शकते रवानगी..

अस्थीर घरांच्या ओळी
नदीच्या हिरव्या काठी.
कुणी धरून बसते ओंजळ
पाऊस पडण्यासाठी.

पाऊस प्राचीन इथला
आकांत केवढा करतो.
नदीच्या पैलतीरावर
काळ जसा गहीवरतो.

काळ उभारून गेला
घरांच्या उदिग्न भिंती.
अशात पाऊसवेळा
आधार कुणाचा स्मरती?

-कौस्तुभ

मागे वळून पाहताना..

मागे वळुन पाहताना
एक निरागस चेहरा
दिसतो मज मनसोक्त
खळखळुन हसताना

मागे वळुन पाहताना
तोच चेहरा दिसतो मज
भेदरलेल्या डोळ्यांनी
आसपास पाहताना

मागे वळुन पाहताना
लोकांचे चेहेरे न्याहाळताना
तो चेहरा दिसे मज
ओंगळवाण्या नजरा सहन करताना

हसण्या उसंत नाही
रडण्यास अंत नाही.

निळे सावळे जगणे
मजला पसंत नाही.

बहरली जरी झाडे
हा तो वसंत नाही.

दिले टाकुन जरी तू
मी नाशवंत नाही.

सांगुन थकलो मी, पण
दुनिया ज्वलंत नाही.

-कौस्तुभ
शुद्धसती मात्रावृत्त

कसा काय देवराया, हा कहर झाला कोरोनाचा
न भूतो न भविष्यती,असा खेळ पाहिला आयुष्याचा

किड्यामुंग्यांसारखी माणसं मरू लागली जिकडेतिकडे
यातून लवकर सुटका कर देवा, एवढ़े कळकळीचे साकडे

कधी नव्हे ती आता,सर्वांना नाती कळू लागली आयुष्यभराची देवा, अद्दल घडवलीस चांगली

माझ्यासारखं कुणीच नाही, असं "माणूस" मिरवीत होता
फुकटच्या "हुशारया" आणि नुसता "गुर्मीत" होता

कोण जमूरा कोण मदारी

तीन पायांची शर्यत न्यारी
कोण जमूरा कोण मदारी

बुद्धिबळाच्या या पटावर
इथे नांदते घराणेशाही
लोकशाही टांगून खुंटीवर
प्रजेस बोलायची चोरी

लोण्यावरती ठेवूनि डोळा
इमानाच्या खोट्या शपथा
सरड्यासंही वाटावा हेवा
वजीराची तर बातचं न्यारी