जे न देखे रवी...
भरून येईल आभाळ.
भरून येईल आभाळ दाटून येतील मेघ
बुडून जाईल अंधारात जेव्हा सारं जग
तेव्हा तू एक कर.......
माझा हाती हात धर.......
चिंब चिंब पावसात बीज भिजून जातं
झाड बनून मातीतून रुजून येतं
तसंच.... अगदी तसंच
मलासुद्धा तुझ्या मायेत चिंब चिंब भिजू दे
तुझ्या छायेत रुजू दे
फक्त तू एक कर......
बरसून येऊ दे...... तुझ्या मायेची सर..
आनंदयात्री
सरल्या साऱ्या चिंता खंती
उरल्या नुसत्या खाली भिंती
नाही कुणाचे उगा लोढणे
दुसर्या साठी उगा कुढणे
संपून गेले वसंत वैभव
भोगत आहे शिशीराचे यौवन
फणसा सारखे पिकले गरे
आपण बरे,आपले काम बरे
पांघरून भूत भूतकाळाचे
वेध लागले भविष्याचे
खेद ना खंत या भूताचा
विचार आता फक्त स्वताचा
मुखवटे
घरातून आलो माणसांच्या घोळक्यात
अचंबित झालो पाहून नाना रूपे.
सुख, दुःख, एकांत वेगळे प्रत्येकाचे
मुकी नजर विचारे, "जायचे आहे कुठे?"
आकाश सम, जमीन विषम आहे
हातात हात घ्यायला पूर्वग्रहांची बंदी आहे.
शरीर सारखेच पण पांघरूण 'लायकी'नुसार
माणूसकी सोडून सगळे बाकी जोरदार.
ठेचेचा दगड
दगडाची ठेच लागता
रक्त येई पायात
कशास होता पडला
दगड असा रस्त्यात
कितीतरी असे अडले असती
ठेच लागून पडले असती
परी न कुणी विचार करती
फेकून द्यावा तो दगड कुठती
असाच आला वेडा कुणी
खाली वाकला तो झणी
उचलूनी दगड तो पायी
लांबवर कुठे फेकूनी देयी
- पाषाणभेद
१९/०३/२०२२
मुखवटे.
रंग पाण्यास ना, हे तसे चेहरे
थांग लागेच ना मन किती गहिरे
व्देष माडापरी, प्रेम झाले थिटे
चेहर्यावर इथे मुखवटे... मुखवटे.
पुण्य गेले कुठे, पाप शिरजोर हे
सभ्य वेषात या नांदती चोर हे
दान देण्या निघे अन जगाला लुटे
चेहर्यावर इथे मुखवटे... मुखवटे.
आनंदी आनंद गडे........मेट्रू
बालकवी म्या पामरला क्षमा करा
आनंदी आनंद गडे
मेट्रू धावे चोहीकडे
क्षणात पिपंरी,क्षणात चिंचवड
क्षणात पोहचे कोथुरुडे
आनंदी आनंद गडे
डोलत लतीका गंधवती
मेट्रु स्टाफ लगबगती
नटली संध्या प्रेमाने
कुमद ही हसते आहे
सनई चौघडे , हार तुरे
झगमग लगबग चोहीकडे
आनंदी आनंद गडे
एक माणूस....
सर्व भ्रष्टाचा-यांच्या गर्दीत
मारेक-यांच्या गारदी त
घराणेशाहीच्या चाटूकारांत
हिंदूविरोधांच्या बाटूकारांत
खोटारड्यांच्या जहरात
फंद फितूरांच्या शहरात
न्यूयाॅर्क टाईम्सच्या पेड लीस्टवर
अतिरेक्यांच्या हिट लीस्ट वर
घरभेदींच्या द्वेषात ही
शिव्याशापांच्या त्वेशात ही
एक माणूस आपल्या कामांमुळे
कसल्या उंचीवर जातो..
अजि सोनियाचा दिनु
अजि सोनियाचा दिनु
वर्षे अमृताचा घनु
अजि सोनियाचा दिनु
मेट्रो पाहिला रे, मेट्रो पाहिला रे...
बरवा उसंत ट्रॅफिकजॅमु
प्रगटलो अंतराळु
बरवा उसंत ट्रॅफिकजॅमु
प्रगटलो अंतराळु
मेट्रो पाहिला रे, मेट्रो पाहिला रे...
अजि सोनियाचा दिनु
वर्षे अमृताचा घनु
मेट्रो पाहिला रे मेट्रो पाहिला रे....
अजि सोनियाचा दिनु
मेघ भरुनी येताना.
मेघ भरूनी येताना रिमझिम धारा झरताना
मज तुझी आठवण येते पावसात भिजताना.
रिमझिमती असते बरसात
चिंब चिंब भिजलेली रात
कोंब प्रीतीचे मनात माझ्या हळुवार रुजताना
मज तुझी आठवण येते पावसात भिजताना.
मृदगंध भारला वारा
भारी गंधाने गगन धरा
वार्यात मिसळल्या मातीच्या गंधावर झुलताना
मज तुझी आठवण येते पावसात भिजताना.
नको पुन्हा एकदा
नको आता वेदनांचे प्रमाण पुन्हा एकदा
नको आता आनंदाला उधाण पुन्हा एकदा
नको ग्रीष्मात सोनेरी क्षणाची सावली
नको आता सुखाचे विधान पुन्हा एकदा.
हरवून गेले ओळखीचे रस्ते संभ्रमामध्ये
नको आता ते आयुष्याचे भान पुन्हा एकदा.
डंख होतो पुन्हा पुन्हा स्वप्नांच्या इंगळीचा
नको आता निद्रेला अवताण पुन्हा एकदा.
नकोच ते युद्ध नको
नकोच ते युद्ध नको
नकोच ते मृत्यू नको
सहन न होणार्या वेदना
नकोच नको
पैशापायी जायी पैसा
युद्धापायी भरडते जनता
भावनेला घालती गोळी
"युद्धच हवे" बोलतो वर नेता
रणभुमीवर कुणी मारतो कुणी मरतो
बाप, मुलगा, नवरा, भाऊ जातो
घर दार कोसळूनी होते सुने
नशीबी राही केवळ वाट पहाणे
वाऱ्यावर जसे पान
नीज भरते दिशांत
माझे रिते नीजपात्र
उतरूनि ये अंगणी
जरी हळुवार रात्र
रात्र रात्र जागते
गोड स्वप्नातूनि
धुंद गात राहते
अबोल मौनातूनि
येती कानी दुरून
सूर सारंगीचे छान
मन खाई हेलकावे
वाऱ्यावर जसे पान
पान पान जागते
पाचूच्या बनातूनि
शुभ्र सोनसकाळी
झळाळते दवातूनि
- संदीप चांदणे
एकाकी वाट चालताना
एकाकी वाट चालताना
भासे तुझाच स्पर्श
आठवण अजुनी येते
जरी सरली कितीक वर्ष
त्या अनवट डोंगरवाटा
चढताना धरीला हात
वचन दिलेस तू मला
देईन कायम साथ
संगतीने तुझ्या घालविले
मी सुखद क्षण निवांत
आताच कसे मग झाले
हे विश्वच सारे शांत
तू आहेस अजुनी माझ्या
चिरकाल स्मृतीतून विहरत
आठवणीत लाविला चाफा
जो आहे अजून बहरत
कातरवेळ
कातरवेळ
--------------------------------------------
जेव्हा केशरी रंगाचं अस्तित्व पुसत
राखाडी रंग आकाशात पसरत जातो
तेव्हा उत्फुल्लपणाचं अस्तित्व पुसत
अस्वस्थपणा मनात उतरत जातो
मनात अनामिक हुरहूर दाटून येते
कारण ती कातरवेळ असते
मराठी भाषा गौरव दिन अभंग
मीही एक वारकरी
माय मराठी पंढरी,
नतमस्तक होवू तेथे
जेथे कवींची पायरी.
करु रिंगण सोहळा
खेळ शब्दांचा मांडून,
शब्दसृष्टीच्या ईश्वरा
तेथे करुया नमन.
दिव्य सारे अलंकार
सजवू आपल्या देवाला,
नाचवू दिंड्या पताका
गुंफू शब्दांची तुलसीमाला.
जगत् त्राही माम्
त्रा त्रा त्रास-पुटीन
रशीयन मोठा वाॅर मशीन
जगाचा नवा पोलीस पाटी sssssल
म्हातारा बायडन अन्
कागदी घोडे नाटो
जिसकी लाठी उसकी भैस
जुनी कागदपत्रे फाटो
त्रा त्रा त्रास-पुटीन
रशीयन मोठा वाॅर मशीन
जगाचा नवा पोलीस पाटील
तुझी वाट पाहत.
अवखळ वारा
रिमझिम धारा
हळूहळू सांजावता
वाटतं ... तू येशील आता.
पावसानं झालंय
ओलंचिंब रान
मातीलाही सुचलंय
दरवळणारं गाणं.
मन माझं हेलकावतंय
विरहाच्या लाटेवर
नजर लावून बसलंय
तुझ्या नेहमीच्या वाटेवर.
असेच एकदा आठवणींचे
मेघ भरून आलेले
नकळत डोळ्यातून
झरुन गेलेले.
एकाकी
एकट्याने एकट्याशी बोलले पाहिजे
शब्दांनीही भाव वेडे तोलले पाहिजे.
कोण वेडे आहे ऐकण्या पुन्हा पुन्हा
आपुलकीचे रोप येथे रोवले पाहिजे.
दु:खा मध्ये रमून जाणे रोजचेच आहे
आनंदाचे झाड मनात वाढले पाहिजे.
स्वत: साठी जग जगते त्यात काय मोठे
दुसऱ्यासाठी कधीतरी जगले पाहिजे.
- ‹ previous
- 21 of 468
- next ›