तो आणि ती..... प्रस्तावना: https://www.misalpav.com/node/42956
तो आणि ती.... देवकी!: https://www.misalpav.com/node/42957
तो आणि ती.... यशोदा!: https://www.misalpav.com/node/42969
तो आणि ती.... राधा!: https://www.misalpav.com/node/42980
तो आणि ती........ कुंती!: https://www.misalpav.com/node/42995
तो आणि ती...... द्रौपदी!: https://www.misalpav.com/node/43004
तो आणि ती..... सुभद्रा!: https://www.misalpav.com/node/43027
तो आणि ती........... सत्यभामा!
"महाराज, मी तुमची तृतीय पत्नी असून देखील तुम्ही मला मानाचे स्थान कायम दिलेत... माझे हट्ट पुरवलेत... पण तरीही माझ्या मनी एक प्रश्न कायम तसाच राहिला."
"सत्यभामे, प्रिये.... तुला प्रश्न तरी किती पडतात? तू एका शूर ज्येष्ठ यादवांची सुकन्या आहेस. त्यामुळे तू देखील युद्धकुशल शूर वीरांगना आहेस... तेवढीच तू कोमल तनु-सुंदर स्त्री देखील आहेस. माझ्या मनात कायम हा प्रश्न राहिला आहे की तुझ्या पिताश्रींच्या तिजोरीतील तो स्यमंतक जास्त तेजस्वी की तुझे हे मुखमंडल.... तू का हे जाणून नाही की तुझ्या प्रत्येक हट्टामध्ये माझीच इच्छा सुप्तपणे अंतर्भूत असायची."
"हो ना वीरेश्वरा? मी रुक्मिणीताईना हेच तर कायम सांगत आले. आपण जी इच्छा बोलून दोखवतो ती खरे तर तुमच्या मनातील भाव असतात. पण मी असे म्हंटले की त्या केवळ मंद हसतात.................. पहा पहा.......... अगदी असंच.... तुम्ही जसे गालात हसता आहात तसं...... कारण विचारलं की म्हणतात, भामे मी नाही ग हसत; तुला भास झाला असेल. सांगाना हो प्राणेश्वरा, त्या असं मंद गूढ का हसतात?"
"द्वारका नगरीच्या तृतीय का होईना माहाराणी आहात आपण.... आणि असल्या शुल्लक हास्याचा विचार करता? नका विचार करू रुक्मिणीच्या हास्याचा."
"महाराणी................ हम्म.............. जाऊ दे झालं! मात्र मला माझ्या प्रश्नाच उत्तर हवंच आहे आज."
"महाराणी.... पहा बर.... मग मन दुखाल्याची तक्रार नाही एकून घेणार मी..... तर रुक्मिणी गूढ का हसते! भामे, रुक्मिणीने आयुष्यभर फक्त माझाच विचार केला. ती माझी प्रथम पत्नी... आपल्या बंधूच्या आणि पर्यायाने रक्ताच्या सर्व नात्यांना कायमचे त्यजून तिने माझ्या मनात वरमाला घातली. एकमेकांना न पाहाता देखील आत्ममिलन होऊ शकते; हे रुक्मिणीने दाखवून दिले..."
"माझ्या मनातील प्रश्नाचे उत्तर न देता जर आपणाला ताईंच्या आपल्यावरच्या प्रेमाचे कौतुक करायचे असेल तर राहुदेमुळी हा संवाद."
"अग भामे... अशी लगेच का चिडतेस? तुझ्या प्रश्नाच्या उत्तराचा कार्यकारण भाव नको का तुला कळायला."
"राहिलं! आपण बोलावत.... मी प्रश्न करून फसले आहे ना? आता मला एकून घावे लागेल."
"प्रिये...... तुझ्या पिताश्रींकडील स्यमंतक मणीरत्न हरवण्याच्या अगोदर त्याची मागणी मी द्वारकेच्या भरभराटीसाठी केली होती हे तर तू जाणतेसच. मात्र त्यामुळेच ते मणीरत्न हरवताच ते मी घेतले असेल असे सत्रजितकाकांच्या............ तुझ्या पिताश्रींच्या............ मनात आले. स्यमंतक मणीरत्न मिळवून आणिन हा त्यांना दिलेला शब्द पूर्ण करण्यासाठी मी द्वारका सोडली आणि या मणीरत्नासोबत जांबवतीला घेऊन मी द्वारकेत परतलो. त्या मणीरत्नाच्या शोधाचे फळ म्हणून तर तू मला मिळालीस. मात्र तुझ्यातील तडफदार स्त्रीमुद्रा कधीच कमी झाली नाही.... अर्थात ती होऊ देखील नये. तुझ्यात असलेल्या क्षत्राणीतेज असलेल्या ... शूर.... युद्धकुशल स्त्रीने स्वत्व कधीच त्यजले नाही. म्हणूनच हट्टाने मनीच्या इच्छा पूर्ण करून घेणे तुला कायम जमले. मात्र प्रिये...... रुक्मीणीच्या मनी इच्छा कधी उपजालीच नाही.... ती कर्म... आणि कर्त्यव्य केवळ प्रेम भावनेने करत गेली. त्यामुळे तू ज्यावेळी तिला म्हणतेस की तुझा हट्ट ही माझ्या मनीची इच्छा आहे.... त्यावेळी रुक्मिणी मंद हसून तुला सांगते की पतीमानाची इच्छा ही मन:स्पर्शाने समजून घ्यावी. त्यासाठी शब्दछल करण्याची गरज नाही......"