सत्य घटना

अरे बापरे ! असं झालं? काय काय होतंय आजकाल. हेच कलियुग. अजून काय.
(आता तुम्ही "धन्य झालो" असा प्रतिसाद देणार ना? :) ) . मी तुमचा प्रतिसाद ओळखला हा पण किस्सा म्हणून लिहा.

मोबाईलच फ़ेकून दिला असता तर…. प्रश्नच मिटला असता. असो, खूप हसलो! :)

धन्यवाद!
Sandy

आवडली, लक्ष्यात ठेवण्या सारखी घटना.

बापरे खेड्यातल्या गरीब तरुणावर ओढवलेला हा प्रसंग वाचून अंतकरण हेलावले...

फारच हृदयद्रावक कहाणी...

काळ बदलला आहे रे आनंदा.

रागात त्यानं गार्ड चा चोळा मोळा केला अणि फेकून दिला.

हे वाचताना चुकून ट्रेनचा गार्ड तर नाही ना असे वाटले.!!

मला तर त्यानं वैतागून ट्रेनमधून उड़ी मारली असं काही वाचायला मिळतंय असं वाटलं होतं. नशीब एवढं दु:खद नाही.

पण कार्यकर्ता विश्वास सरपोतदार किंवा धनन्जय माने यांच्या ओळखीतला असणार नक्की!

-70 रुपये

छान! मस्त! सुरेख!

तुम्ही नवीन वाटत नाही.
धन्यवाद!

परवा (शुक्रवारी) सकाळी ब्रिज ऑफ स्पाइज बघायला कोथरुड सिटी-प्राइडवर सकाळी ८ ला पोचलो. चित्रपट ९ला होता म्हणून तिकीट खिडकी समोरच्या हिरवळीजवळच्या कट्यावर बसलो. एक जण अजुन येणार होता त्याची वाट बघत कँडीक्रश ओपन केला. अधुन मधुन इकडॅ तिकडे मान वळवुन सभोवतालचा कानोसा घेत होतो. तितक्यात इयत्ता ११वी अथवा बारावीतील एक मुलगी तिच्या शाळा/कॉलेजचा युनीफॉर्ममधे एकटीच तिकीट खिडकीवर आली.

अजुन विक्री सुरु न्हवती म्हणुन मी मान पुन्हा मोबाइलमधे खुपसली. सावली कोणाची जवळ आली म्हणून समोर बघतो तो ती मुलगी अगदी दोन फुटावर उभी... नाइटआउट मुळे जाणवणारा जडपणा डॉळ्यात व मनात ताजा असल्याने ति असे समोर येण्याचा मला जरा धक्का बसला त्यातुन सावरायच्या आत संवाद सुरु झालेला होता.

ती:- एक्स्युज मी फोर्टी रुपीज आहेत का ? मला तिकीटाला कमी पडत आहेत...
मी स्वगत:- काय ? नक्कि काय ऐकलं मी ? ही पैसे मागतेय ? मला ? का ? ही मला ओळखते की मी हिला ओळखतो ?
एव्हाना माझ्या डोळ्यात जडपणासोबत नक्किच बावळटपणाची झाक उतरली असावी.

मी धक्यातुन सावरायचा प्रय्त्न करत आवसान गोळ करत :- काही बोलायचा प्रयत्न करणार इतक्यात...
ती हलकेसे स्मित करतः- मी नेक्स्ट टाइम भेट झाली की परत करेन

मी स्वगत:- मी हे काय ऐकतोय ? कोण ही ? डोळ्यात कसाबसा करारीपणा आणत मी काही बोलणार इतक्यात..
ती बिधास्तपणे:- म्हणजे इथे अथवा तुम्ही म्हणाल तिथे मी परत देइन.

आता मी चक्क हादरलो, वाढतं वय अथवा डोळ्यांवरील झापड याला कारणीभुत असावी अन्यथा प्रसंगावधान राखायला इतका वेळ शक्यतो घेत नाही.

मी कडक सुरातः- व्हाय शुड आय गिव यु ? वेर आर योर पॅरेंट्स ? व्हाय डोंट यु आस्क देम फॉर मनी ?

ती:- आज आइ-बाबा दोघेही गावाला गेलेत अन मी एकटीच आलि आहे सोबत फ्रेंड्सही नाहीयेत, म्हणून...

मी :- व्हाय शुड आय गिव यु ? (मनात ना तु भिकारी आहेस ना फ्रेंड ना नातेवाइक... मग मी पैसे का द्यावेत )

ती:- जरा दोन तिन क्षण शांत गेल्यावर इट्स ओके इफ यु कॅन नॉट गिव ऑर डु नॉट... तिचे वाक्य तोडत मी विचारले ?

मी:- विच मुवी ?

ती:- तो साडेआठला आहे तो..

मी:- क्रिमसन पिक ?

ती:- हो. नाही नाही तलवार.

मी:- ठीक आहे. तिकीट काढायच्यावेळी कमी पडले तर बोल, मी तिथेच पैसे देइन. आता आधी खिडकी सुरु होउदे.(मनातल्या मनात हीने क्लास बंक केलाय पिच्चरसाठी, जे आपणही करत होतो अन अनेकदा त्यासाठी पैसे मित्रांकडुन उसनेही घेतले आहेत त्यामुळे पैसे न देउन हिच्या आनंदावर विर्जण टाकायला नको, शांतपणे ओळख करुन घेउ अन सरळ घरी पालकांना भेट देउन त्यांच्या कानावर हा प्रसंग शांतपणे घालु)

ती हलकसं स्मित अन थँक्यु म्हणून समोरच्या जिन्यापाशी जाउन बसली. चार पाच मिनीटाने काय झाले तिलाच ठाउक.. तिने आवाज दिला एक्स्युज मी मला फोर्टी रुपीज मिळाले आहेत तुम्ही देउ नका थँक्यु. जरा वेळ गेला माझा एक सहकारी तिथे ठरल्या वेळेला आला अन आम्ही तिकीट काढायला रांगेत उभे राहीलो पण त्यामुलीने मात्र तिकीट न काढता मल्टीप्लेक्सच्या बाहेर पाउल ठेवल्याचे दिसले...

पातेल्याचा पुनर्जन्म???

असला कसला म्हणायचा ह्यो फोन,
एकबी गार्ड बसंत नाही,
खर म्हणजे चायनाचा फोन हुता तर फोनच फेकून
देयाचा,गार्ड सलामत तो फोन पचास

तुम्ही मदत करायची की त्याला . ;-)

(ग) धड्या खालील सारांश (आपण काय शिकलो या धर्तीवर):

धावत्या ट्रेन मध्ये गार्ड लावू नये (वेळप्रसंगी साखळी ओढून गाडी थांबवावी) आणि निवांत गार्ड लावावे.
विक्रेता जरी देशी असला तरी माल चायनीज असू शकतो.

खालील गाण्यातील झाडे पहा आणि तुम्ही चार-दोन प्रसंग आठवून चवर्ण करा

आगीन गाडी

मुक्तपीठ मटेरियल!

काय लोकंहो. एक प्रामाणिक कथा नीटपणे लिहिली तर लगेच टर्र उडवाया लागले बॉ. म्हटलं तर किती गहन अर्थ आहे ह्या घटनाचक्रामधे. भारतीय जनजीवनाचे चित्रण सुरेख केले आहे. मला तर आवडली बुवा. छानसं रसग्रहण लिहिता येईल.