टेडी-१ (भयकथा)

अवघ्या ४ वर्षांची दिया आणि तिची आई वीणा कोर्टातून बाहेर पडल्या. वीणा थोडी धुसफुस करत होती, दियाला जवळजवळ खेचतच चालत होती. दुरुन तिचे वडील दुस-याच कुठल्यातरी स्त्रीबरोबर जाताना दियाला दिसत होते. तिच्या बालबुद्धीला याचं काही आकलन होत नव्हतं. अलिकडे पप्पा मम्मी सारखे भांडताहेत याची तिला जाणीव झालेली होती. पण हे सगळं काय असतं याचं मात्र तिला कोडं पडलेलं होतं.

तिच्या वडिलांनी तिच्या आईला हाताने तीनची खूण केली. दर तिस-या रविवारी तिचे वडील तिची भेट घेऊन तिच्याबरोबर वेळ घालवू शकणार होते, याची ती खूण होती. कोर्टानेच तसं निकालात नमूद केलेलं होतं. दियाच्या आईचा नुसता संताप संताप झाला ते बघून. दियाला जोराने खेचतच तिने कॉर्नरवर जाऊन रिक्षाला हात केला. रिक्षा थांबल्यावर वीणाने दियाला जवळजवळ कोंबलंच आत. दिया अजूनही वडिलांच्याकडे बघायचा प्रयत्न करीत होती. पण वीणाने पुन्हा पुन्हा “पप्पा बॅड आहेत.” असं सांगितल्यावर मग ती “हो, त्यांच्याशी बोलायचं नाही.” म्हणून गप्प बसली.

एव्हाना रिक्षा आनंदनगरच्या त्यांच्या प्रशस्त आरामशीर फ्लॅटकडे मार्गस्थ झाली. पण वीणाचं मन मात्र विचारांत भरकटलेलं होतं. कॉलेजमधलं सोनेरी प्रेमप्रकरण, घरच्यांचा विरोध पत्करुन लग्न करणे, दियाचं उशिरा झालेलं आगमन, तिच्या वडिलांचं बाहेरख्यालीपण, रोजचे वादविवाद, भांडणं! तिच्या हृदयात परत एक कळ उमटली. डोळ्यात आलेला एक चुकार अश्रू वा-याच्या फडफडीबरोबर कुठेतरी उडून गेला. रिक्षावाल्याने निर्विकार आवाजात “आपका घर आ गया.” अशी वर्दी दिली. कधी कधी अशा दुःखाच्या क्षणी ही अशी साधी माणसं देखील किती सुखी वाटतात नाही? यांना खरंच असेल का कुठलं दुःख? की सगळ्यांचं आयुष्य सारखंच असतं?

भाडं देऊन ती खाली उतरली. दिया तेवढ्यात पाय-या चढून लिफ्टपाशी पोहोचली पण होती आणि जोरजोरात बटण दाबत होती. घर्र..घर्र.. आवाज करत लिफ्ट खाली येत होतं. आतला दिवा बंद पडला असावा बहुतेक. काळागुडुप्प अंधार. वॉचमनला एक खणखणीत हाक मारुन याचा जाब विचरावा असं तिला वाटलं. पण ‘जाऊ दे! आपल्याला इथं राहणं परवडणार नाहीये आता’ हा विचार करुन तिनं आवंढा गिळला.

***

किती मानात राहिली होती ती इथं. पण गेल्या वर्ष दोन वर्षांत सगळ्याच्या अगदी चिंध्या उडाल्या होत्या. तिची चूक नाहीये हे सगळ्यांनाच पटत होतं. पण ती दिसली की लगेच दोन माना एकमेकांजवळ येऊन कुजबुजु लागत. कदाचित तिच्या नव-याच्या रंगेल गोष्टीच सांगत असाव्यात. तिच्याविषयी काय सांगून सांगून सांगणार? तिचं आयुष्य ती प्रामाणिकपणे जगत होती. एका चाकोरीत आयुष्य बंदिस्त करायला तिला फार आवडत असे. याच्या उलट त्याचा स्वभाव. अगदी खुशालचेंडू. पाण्यासारखा पैसा उडवणारा. एकेका रात्रीत महिन्याभराचा पगार उडवत असे तो. उसने मागायला आणि कर्जं घ्यायला एका पायावर तयार. इथपर्यंत ती त्याच्याशी केवळ भांडत होती. पण जेव्हा प्रकरण गुलाबी वळणं घेऊ लागलं, तेव्हा मात्र तिच्या पायाखालची जमीनच सरकली. मित्र-मैत्रिणी ‘सावध’चे इषारे देऊ लागले. पण सगळं काही हातातून सुटून गेलं होतं. एके रात्रि अगदी निर्लज्जपणे त्याने ‘ति’ला बेधुंद अवस्थेत घरी आणलं.

त्या रात्री वीणा हमसून हमसून रडली. दिया शेजारी निवांत झोपलेली. तिला या सर्वाचा काहीच अर्थ कळत नव्हता. ती रात्र तिनं तळमळत घालवली. दुस-या दिवशी त्याने कोरडेपणाने वीणाला सांगितले, “मी हे घर सोडून जातोय. मला दुसरं आयुष्य सुरु करायचंय. कोर्टात भेटूच. तुझी काही अपेक्षा आहे का सांग माझ्याकडून?” वीणा कडाडली “अरे हलकट माणसा, माझ्या मुलीला सांभाळायला मी खंबीर आहे. तुझा दमडाही नकोय मला. आत्ताच्या आत्ता चालता हो बाहेर ती घाण घेऊन.” अपमानाच्या जाणीवेने त्याचा चेहरा वेडावाकडा झाला, पण तो क्षणभरच! लगेच चेहरा कठोर करुन तो आणि ‘ती’ बाहेर पडले.

***

घराचं लॉक उघडून दोघी आत आल्या. दारातच लाईटचं बिल पडलेलं होतं. इथून बाहेर पडण्यापूर्वी सगळी सारवासारव करावी लागेल, याची वीणाच्या मनाने नोंद घेतली. घराच्या भिंती का कुणास ठाऊक आज फारच उदासवाण्या दिसत होत्या. वातावरणातच एक प्रकारची मरगळ होती. हातपाय धुऊन तिनं दियाला कार्टून चॅनल लावून दिलं आणि स्वयंपाकाच्या तयारीला लागली. डाळ-तांदूळ धुऊन कुकरला लावला नसेल तेवढयातच मोबाईलची रिंग वाजली. थोड्याश्या नाराजीनेच तिनं फोन उचलला.

“हॅलो?”

“नमस्कार वीणा मॅडम. मी चव्हाण बोलतोय. काल तुम्ही आमच्या सुप्रीम इस्टेट एजन्सीत आलेला होतात ना चौकशीला? हां, तर तुम्हाला परवडेल असा एक अगदी स्वस्त फ्लॅट आहे. तुम्ही जिथं नोकरी करता त्या शांती नगर पासून चालत अगदी वीस मिनिटांवरच आहे. जवळच एक उत्तम नर्सरी स्कूल देखील आहे. मुलीची सोय झाली जवळच्या जवळ. बाकी फ्लॅट तर तुम्हांला नक्कीच आवडेल. १०,००० रु. भाडं सांगताहेत. पण तोडपाणी होईल. कधी येताय बघायला? आत्ता येताय?”

“नको! आता अंधार पडू लागलाय. उद्या शार्प ९.१५ ला येते तुमच्या ऑफिसात. तेव्हां असाल नं तुम्ही? याहून जास्त उशीर मला परवडणार नाही. मला परत ऑफिस गाठायचं आहे.”

“हो, नक्कीच मॅडम. मी वेळ चुकवणार नाही. तुम्ही या बरोबर ९.१५ ला.”

“ठीक आहे. धन्यवाद.” मनातला आनंद कष्टानंच दाबत वीणा कोरडेपणाने उद्गारली. ब-याचशा गोष्टी जुळून आलेल्या होत्या तिच्या मनासारख्या. भाडं पण ठीक आहे. त्यात इकडं-तिकडं होईल थोडंसं. अगदी खुशीत येऊन ती दियाजवळ गेली. प्रेमानं तिच्या डोक्यावर थोपटू लागली. टी.व्ही.वर छोटा भीम चेटकिणीला मारत होता. दिया अगदी खळखळून हसत होती. आत कुकरच्या शिट्ट्या वाजत होत्या.

(क्रमशः)

***