समाप्त...

अस्वस्थ करणारं...

'फुल मेनी अ जेम ऑफ प्युअरेस्ट रे सिरीन
द डार्क अनफॅदम्ड केव्हज् ऑफ ओशन बेअर
फुल मेनी अ फ्लॉवर इज बॉर्न टू ब्लश अनसीन
अ‍ॅण्ड वेस्ट्स इट्स स्वीटनेस ऑन द डेझर्ट एअर...'

- थॉमस ग्रे.

जबरदस्त राव !!

काय म्हणावे हेच कळत नाही. बाकी भारतीय सुंदर = गोरी हे मात्र १००% सत्य आहे.

खूप अस्वस्थ करणारं, काळजाला आतपर्यंत चिरत जाणारं लिहिलंय! विषण्ण केलं अगदी! :(

खरच काय प्रतिक्रया देऊ समजत नाहिए.
पण ही कथा कमीत कमी दोन दिवस तरी डोक्यातून जाणार नाही. हे नक्की

..........

हं!

हे असं काही फार कमी वाचायला मिळतं.

मनापासून धन्यवाद.

चेष्टा करणारे करून विसरून जातात, पण ज्याची चेष्टा होते त्यांच्या मनावर कायमस्वरूपी ओरखडे उठतात. त्या न्यूनगंडाच्या छायेतून ते कदाचित आयुष्यभरही बाहेर पडू शकत नाहीत
अस्वस्थ करणारं पण छान लिखाण..

काळे मनातून आपण असतो खरंतर.
(काळ्या रंगाला वाईट दुष्ट चं लेबल लावलं तर...)
फँड्री आठवला काहीसा!

................

...

फार अस्वस्थ करणारे!
मी अनेकदा विचार करायचो, अजूनही करतो. आमच्या वर्गातल्या अतिसामान्य मुली,ह्या अशा सुषमासारख्याच होत्या, ज्यांना कुणी मुलगा भाव देत नसत, त्यांना कसे वाटत असावे नेमके?
अकरावीचा एक दिवस आठवला. वर्गातली हुशार मुलेमुली घोळक्यात बसून हास्यविनोदात रंगले आहेत(ज्यात एक मीदेखील असायचो) आणि त्या सामान्य मुली आमच्याकडे बघत आहेत. पैकी एकीच्या चेहर्यावरचे भाव फार बोलके होते. तिची नजर काळजाला चरे पाडत गेली. त्यानंतर मी त्याही मुलींशी हायहेल्लो, काय चालले आहे वगैरे जुजबी का होईना, पण अधेमधे बोलू लागलो. ते पुरेसे नसेलही कदाचित, पण त्यांना बरे वाटायचे हे लक्षात येत होते.
तुमच्या कथेमुळे हे सगळे आठवले.

शब्दांकन आवडलं पण कथा वास्तववादी असूनही अशा वास्तवाचं वाईट वाटलं.

त्रास.

:(

लै भारी लिवलंय !

जे.पी.

जबरद्स्त.
अप्रतिम लेखन आहे.
शाळेत अगदीच दुर्लक्षित नसलो तरी गोर्‍या गोमट्या मुलांना कार्यक्रमात पुढे पुढे केले जायचे. ते कसंतरीच वाटायचे. त्यातल्या त्यात शेटजीटाईपची पुत्ररत्ने 'अरे अमुकशेटचा मुलगा ना तू, ते साडी शोरुम वाले' अशी खास ओळख मास्तरांकडून मिळवायचे, विज्ञान प्रदर्शन म्हणजे तर एक फार्स असायचा. दरवर्शीचे ठरलेले फिक्स मॉडेल अन प्रोजेक्ट त्या त्या गोमट्या मुलांना नाव लावून मिरवायला मिळायचे. आठवले सगळे.

सुरेख लिहिलयत.

दुसरी बाजू --
मी शाळेत आणी कॉलेजात हुशार मुलात गणला जात असे.दिसतो कसा हे कट्ट्यांच्या वृतान्तातील फोटो मध्ये पाहू शकता. तेंव्हा मी शांत आणी तसा अबोलच होतो. त्यामुळे वर्गात काही मुली माझ्याकडे "लक्ष" ठेवून असत हे मला कळत असे.जे मला कळले नाही ते इतर मित्र चिडवून जाणवून देत असत. पण मी त्याबद्दल काहीच केले नाही.त्यातील काही सामान्य होत्या काही चांगल्या होत्या. आमच्या घरी वडिलांनी सांगितलेले होते तुम्ही मुलगी पसंत करून आणलीत तरी चालेल पण ती हिमतीची पाहिजे. शक्यतो परधर्मातील टाळा कारण त्यासाठी लागणारी तडजोड फार जास्त असते. परंतु मला तशी कोणतीच मुलगी पसंत पडली नाही. असो. पुढे लष्करात २३ वर्षे काढली आणी निवृत्त होऊन बाहेर पडलो. यानंतर चेपू चालू झाले आणी त्यात अशा काही( लक्ष ठेवणाऱ्या) मुलींचे "मैत्री" करण्याचे संदेश आले. मी मैत्रीहि केली. काही मुलींचे फोनही आले. काही मुलींशी भेटही झाली. परंतु मुळात मी चेपुवर फारस नसतोच. त्याबद्दल मला कोणत्याही भावना नाहीत. मुळात मी कुणालाही जवळ येऊ दिले नव्हते किंवा तसे काही दर्शविलेही नव्हते. तेंव्हा हि लोकांना दाखवायला आपल्याला गर्ल फ्रेंड असावी असे मला कधी वाटलेहि नव्हते. त्यामुळे असा हृदयावर कोणताच ओरखडा नाही.
गम्मत म्हणजे या सर्व गोष्टी मी बायकोलाही सांगितल्या आहेत.( मात्र आपले प्रेम व्हावे आणी प्रेम विवाह व्हावा अशी दोघांची एक इच्छा मात्र राहून गेली )

:(

.

खूप अस्वस्थ करणारं.

करणारी कथा. छानच.

जबरी लिहीले आहे.

ये बात!

अश्या प्रसंगावर आधारीत एक शेर कॉलेज च्या टायमाला आम्ही नेहमी म्हणायचो
हम जिसे चाहे , वो चाहे किसी और को
खुदा करे ,वो जिसे चाहे ,वो चाहे किसी और को

तस्मात
तुझ्या खुशीत माझी खुशी नाही आहे तसले भपंक प्रकार दिव्य प्रेम सदरात फिल्मी पटकथामंध्ये कथा कादंबऱ्यांच्या मध्ये असतात वास्तविक जीवन दुष्ट आहे
आपल्याला कोण आवडते त्यापेक्षा आपण कोणाला आवडतो ह्याला जास्त महत्व द्यावे अशी एक त्यावेळी विचारसरणी अस्तित्वात होती.
भारतात प्रेम करायचे नक्की वय कोणते ह्याबद्दल अनेक समज गैरसमज आहेत
जात धर्म सामाजिक स्थिती पाहून डोळस पणे प्रेम करायचे म्हणजे एक प्रकारचा व्यवहार करायचा म्हंटला तरी तो शालेय ,महाविद्यालयीन कि नोकरी लागल्यावर की लग्न झाल्यावर
पुढे ४० मध्ये बेचव आयुष्यात काहीतरी थ्रिल असावे म्हणून करायचे ह्या बद्दल अनेकांचा संभ्रम असतो , प्रेम न करता ठरवून विवाह करून पुढे सहवासातून प्रेम ह्या कल्पनेवर आपली कुटुंब व्यवस्था टिकून आहे
अर्थात सहवासातून प्रेम ही संकल्पना ज्या काळात निर्माण झाली त्या काळात पुरुष प्रधान संस्कृतीत संसारात तडजोडीचा मक्ता हा स्त्रियांच्या कडे दिला जायचा त्याग ममत्व करुन दया अशी साखर पेरणी केली जायची
मी फार पूर्वी ठरवले आहे मला माझ्या गत काळात ज्या ज्या मुली स्त्रिया कधीकाळी आवडायच्या आज त्या चेपू च्या निमित्ताने माझ्या संपर्कात आहेत आम्ही चांगले मित्र आहोत एकमेकांच्या वाढत्या परिवाराशी मुलांची कौतुक करतो माझ्या भारत भेटीत त्यांना भेटतो तेव्हा ज्यांना मी कधी पूर्वी सांगू शकलो नव्हतो की तू मला आवडायची ते मी आता आवर्जून सांगतो , मरताना मनात कोणता सल राहायला नको
अर्थात ते सांगणे हे मनातील भावना व्यक्त करणे एवढाच उद्देश असतो
ह्या गाण्यावर माझा विश्वास आहे

हे दुष्टचक्र कधी संपणार आहे कोणास ठाउक..
समाजाने ठरवलेल्या सौंदर्याच्या वेड्या कल्पनांना अजुन किती बळी हवेत्...
विषण्ण झालं मन.

--मयुरा.

सर्वच पदरांना दु:खांत असलेली.
त्याचं बोचरं, हळवं मन सर्वात जास्त भावलं.

सामान्यांच्या, खास करुन स्त्रियांच्या दु:खाचा परिपाक म्हणुन आपल्याकडे श्रीकृष्णाच्या कथा जनमानसात फार भिनल्या असाव्या काय?

पु.लं.ची भक्ती याच कारणाने आमच्यात उतरली. एरवी कोण न्याय देतो अतिसामान्यांना.

क्वचितच वाचायला मिळते, असे हे लिखाण उत्तमच आहे.
परंतु का कुणास ठाऊक, फक्त आणखी एक वाक्य यथायोग्य जागी टाकायला पाहिजे होते असे वाटून गेले.
त्या वाक्यातून असा अर्थ ध्वनित व्हावा, की पूर्वी कधीतरी त्याला क्षणिक का होईना, तिच्या विषयी एक सुप्त आकर्षण वाटून गेले होते...

मनाला खूप अस्वस्थ करणारी कथा.

:(

उत्तम लेखन.

अर्थात केवळ करुणा, सहानुभूति, अपराधी भावना, तिच्या वाईट परिस्थितीचा विचार आणि त्यातून तिची सुटका करण्याचा उद्देश इत्यादिंपैकी एखाद्या दृष्टिकोनातून समोरच्या एका व्यक्तीचा स्वीकार करणं हेही अन्यायकारकच.

लिखाण सुंदरच पण वास्तव मात्र चटका लावणारे... !

अजूनही साधी मैत्री करण्यासाठी रंग, जात आणि आर्थिक परिस्थितीचे निकष लावले जातात हे त्रिवार सत्य आहे हे परत अधोरेखित झाले.

आमच्या शाळेतही अशीच सुषमा होती… आजही कधीतरी ती रस्त्यावर येता- जाता दिसते. घरच्या काही परिस्थितीमुळे लग्न न करू शकलेली….
१२ वी झाल्यामुळे जेमतेम नोकरी आणि आजारी असेलेली आई यांना सांभाळत जगत आहे.
शाळेतील एक शिक्षिका तिची फी भरत होत्या हे आम्हाला नंतर समजले.