मनमुक्त

ठिक आहे. बोलते आता. वाटल तर चावते म्हणा.

काव्यात्मक ओळी जरी असल्या तरी त्यांना एक अंतर्गत अर्थाचा प्रवाह असावा लागतो. तुमचा आताचा भाव हा खुप अस्वस्थ, खळाळता, तारुण्याच्या एकाकीपणाचा आहे. तो व्यक्त होतो आहे, पण अर्थ नाही वाटत त्या ओळींना. माझ्याकडे एक माझी कॉपी आहे(डायरी या श्ब्दाला मिपाचा स्वतःचा इतिहास असल्याने मी तो वापरत नाही) मला जेंव्हा काही सुचतं; तेंव्हा मी ती कॉपी घेउन बसते, ओळी लिहिल्या जातात, खोडल्या जातात, वाचल्या जातात, दुरुस्त केल्या जातात. भावना तीच राखत, स्त्रोत तसाच राखत, पण उगा शब्दांची व्यर्थ उधळण तर होत नाही? काही शब्द उणे तर पडत नाहीत हे सार तपासत मी लिहित रहाते. अश्यावेळी माझे एक ओळखीचे होते, त्यांच डोक कधीही उठुन खायची सवय लागली होती मला, मला या अर्थाचा शब्द पाहिजे, बहुतेकदा त्यांचा शब्द नाकारत मी माझी शब्द योजना करत लिहित रहाते. लिहिणे या नशेची पूरेपूर जाणिव आहे मला, पण अस्सल नशेबाज त्या नशेची कदर जाणतो, राखतो. ती ठेवावी लागते. तुमच्या काव्यात्मकतेवर कोणताही आरोप नाही आहे. पण थोडस वळण हव असतं, ते द्या, या नशेची कदर राखा.
आय सिन्सिअरली होप दॅट आय अ‍ॅम नॉट हर्टींग यॉर फीलिंग्ज.

कविता अवघ्या चार मिनिटात घडते. आपल्या हातात नसते ती. अशी ज्णु विजेचा लोळ चमकावा तशी, तीचे शब्द घेउन, तिचा अर्थ घेउन. तुमच्या कडेही ती तशीच येत असणार हे जाणते मी.

तुम्ही अभिजनांत मोडत असल्याने मी तुम्हाला कोणताही मदतीचा किंवा आपुलकीचा सल्ला द्यायला पात्र नाही. तुम्ही स्वयंभू आहात आणि तुम्हाला कोणाच्या चांगल्या/वाईट सल्ल्याची किंवा मदतीची गरज नाही असे दिसते. सबब आमची सपशेल माघार! पुढील लेखनास शुभेच्छा!