किक !!!

"किक" कोणाला कशातून,केव्हा आणि किती मिळेल याचं "तार्किक" विश्लेषण करणं जरा अवघडच आहे. रोजच्या आहाराप्रमाणेच या किकचा लागणारा खुराक देखील व्यक्तिसापेक्ष असतो. रोजच्या आहारातली कमतरता भरून काढायला जशी बाजारात व्हिटॅमिन सप्लिमेंट्स मिळतात तशी काही यासाठी उपलब्ध नाहीत . हे "किक" जीवनसत्व ज्याचे त्यालाच शोधावे लागते. हाच वार्षिक खुराक पूर्ण करण्यासाठी किक च्या शोधात रॉलीला किक मारतो आणि कुठल्यातरी प्रवासाला निघतो.

उत्तुंग पीर पन्जाल पर्वतरांगा आणि चित्रासारखी सुंदर छोटी गावं दाखवत पहाटे विमान काश्मिर खोऱ्यावरून अलगद खाली उतरते. आपले पाय मात्र जमिनीवर विमानतळाबाहेर आल्यावरच येतात. कोणीतरी पुकारलेला बंद, दोन-तीन च्या संख्येने ठिकठिकाणी हातात रायफल्स घेऊन उभे असलेले आपले जवान, मधूनच टॅक्सीला ओलांडून धूळ उडवत जाणारे लष्कराचे चिलखती ट्रक्स आणि एकंदरीतच तणावपूर्ण वातावरण यामुळे किक चा एक हलकासा डोस श्रीनगर मध्येच मिळतो.

रॉलीवर लडाखी पताका चढवल्या आणि दल-सरोवर बघायला बाहेर पडलो. दल-सरोवर असे म्हणणे म्हणजे खरंतर द्विरुक्तीच कारण काश्मिरी भाषेत दल म्हणजेच सरोवर. एखाद्या करंजीच्या आकाराचे निळेशार दल-सरोवर, बाजूने फुललेल्या मुघलकालीन बागा, परिसरावर लक्ष ठेऊन असलेले हरि-पर्वत आणि शंकराचार्य आणि चटक रंगसंगती असलेले असंख्य शिकारे म्हणजे अगदीच पिक्चर-परफेक्ट दृश्य.

अकस्मात पावसाने झोड उठवली. संपूर्ण परिसर ओला-गच्च झाला. अतिरेकी हल्ल्यापेक्षाही हे अस्मानी संकट जास्त भयंकर होते. पाऊस रात्रभर सुरु राहिला.

रात्रीच्या पावसात भिजून आळसावलेल्या रॉलीने सकाळी पोटभर खाऊन ढेकर दिला आणि सोनमर्गचा मार्ग धरला. पाऊस आता थांबला होता पण काळे ढग अजूनही भेडसावत होते. साडेसात वाजून गेले तरी बऱ्यापैकी अंधार होता. सिंधू नदीचा खळखळाट आणि रॉलीचा धडधडाट यांची जुगलबंदी चांगलीच रंगली होती आणि तेवढ्यात सोनमर्ग आले.

एका ढाब्यावर थंडीमुळे लाकडं झालेली बोटं गरमागरम दाल तडक्यात बुडवून चोखताना "दाल तो बडी चंगी बनी है पाजी" ही माझी उस्फुर्त दाद ऐकून तिथल्या "पाजी" वेटरने उरलेले पैसे स्वतःच टीप म्हणून ठेऊन घेतले.

पूर्णपणे काळवंडलेला जोझि-ला दुरूनच भीती घालत होता.

“आगे बढो, देख लेंगे!” पोटात गेलेले सुग्रास अन्न धीर देऊ लागले. बऱ्यापैकी कठीण म्हणावा असा जोझी-ला, मालवाहू ट्रक्स, पर्यटकांच्या गाड्या, मेंढ्यांचे कळप, बर्फाच्या भिंती, हलका पाऊस आणि मुबलक खाचखळगे यांच्या संगतीने पार झाला.

“ हेल्मेट निकालो और आयडी दिखाव ! ” लष्कराच्या एका हत्यारबंद जवानाने थांबवले. आयडी ची गरज पडली नाही. हेल्मेट काढल्यावर माझी बऱ्यापैकी साधी, पांढरपेशी चेहरेपट्टी कामी आली आणि परत मार्गस्थ झालो.

द्रास आले. मानवी वस्ती असलेल्या जगातल्या अतिथंड प्रदेशांमध्ये द्रास गणल्या जाते. इतक्या प्रतिकूल परिस्थितीत आणि वातावरणात आपल्या लष्कराने मिळवलेला विजय हा केवळ एकमेवाद्वितीय असाच म्हणता येईल. तोलोलिंग पर्वतरांगा आणि टायगर-हिल यांच्या पार्श्वभूमीवर बांधलेले द्रास वॉर-मेमोरियल बघितले की आपण आपोआप नतमस्तक होतो, भारावून जातो. एखादा पाकी फास्ट बॉलर देखील सहज लक्ष करू शकेल असे वाटावे इतकी ही टायगर हिल आपल्या NH1 महामार्गाजवळ आहे.

टायगर हिल

द्रास वॉर-मेमोरियल

" वेल बिगन इज हाफ डन ".... सहजच विचार डोकावून गेला. कारणही तसेच होते. कारगिलमधले जरा उंचावर असलेले हॉटेल एकदम आरामशीर होते. खूप दूरवरचा प्रदेश इथून सहज दिसत होता, अगदी पाकिस्तानव्याप्त काश्मिरातली शिखरेदेखील. वारा छान सुटला होता. दिवसभराच्या कामगिरीवर बेहद्द खूष होऊन स्वतःलाच रमचा एक कडक पेग बक्षिस म्हणून देऊन टाकला.

पण .... चांगली सुरुवात झाली असली तरी हे "हाफ डन" मात्र अजिबात नव्हते. सुरु नदीकाठी वसलेल्या कारगिल मधूनच उद्या खऱ्या प्रवासाला "सुरु"वात होणार होती.