सैराट आन सैराटच

असो. आतातर मी सैराटच्या विरुद्ध येणार्‍या प्रतिक्रियांचा आढावा घेतोय. एकसोएक भारी प्रतिक्रिया आहेत. सोनवणी आजोबा का पेटलेत ते तर शेवटपर्यंत कळले नाही. मज्जा आहे बुवा.

चित्रपट निव्वळ आवडला नाही इतपत ह्या प्रतिक्रिया नाहीत त्यापेक्षा जास्त आहेत हे जाणवतंय. बहुतेक त्या जातीयवादी सूर लावलेल्याही नाहीत. मग काय कारण असावे, चित्रपट न आवडलेल्याच्याही तीव्र प्रतिक्रिया येण्याचे? कारणे शोधुया.

थोरांचे चरणस्पर्श झालेत धाग्याला. २०० करणार!

अभ्या आता तू पार्टी द्याची. ;)

अभ्या, लै भारी लिहिलंस रे...तुला मला जास्तच जवळचा पिच्चर...

पुर्वार्ध - माज आणि माज, पैशाचा,सत्तेचा आणि तारुण्याचा माज अतिशय व्यवस्थितपणे दाखवला आहे नायिकेनं
पेश्श्ल - मी कुटं म्हणलं आवडलं नाय असं..
उत्तरार्ध - हल्ली जे हिंदित डब केलेले सौथ इंडियन चित्रपट असतात ना त्याच पावलावर आणि बराच लांबवलेला
लक्षवेधी भुमिका - हैदराबादेत भेटलेली मराठी अम्मा
शेवट - लैच फसलेला, दोन चार वर्षे दुनियेत टक्के टोणपे खाल्लेली पोरं आपल्या जिवावर उठलेल्यांवर डिंकाच्या लाडवासाठी विश्वास ठेवतील हे पटत नाही..
भारी मेकप - पोरीचा बाप आधीचा आणि नंतरचा सभेतला..
काही प्रश्न -
शेवटी आनिचं काय झालं ?
बुलेट बटण स्टार्ट असताना किका का मारतेत सगळे जण ?
हिरो हिरोइन रेल्वेत चढतेत कशी?
परश्या एवढी वर्षे घरी कॉटॅक्ट करतो का नाही ?

थेटरच वातावरण नीट कळलं. छान लिहिलंय
मला गाणी youtube वर बघून सगळी आवडली, कॅमेरा वर्क मस्तच झालंय. पण शेवट वाईट आहे हे ऐकल्यावर मी मूवी बघणं शक्य नहिये.

जबरी लिहीले आहे. सैराट च्या मी वाचलेल्या रिव्यू/परीक्षण्/समीक्षण जे काय असेल त्या सर्वात हे जास्त आवडले. आता पिक्चर पाहताना यातील वर्णने आठवतील :). पिक्चर पाहायचा आहेच, आता इंटरेस्ट आणखीनच वाढला.

फक्त एकच सांगतो - ज्यांना नसेल आवडला त्यांना न आवडू दे. त्यातल्या अनेकांचे चष्मे असतील. पण सर्वांचेच नसतात, काहींना नाहीच आवडत. जाउदे. त्यांना एकाच गटात ढकलू नका.

अभ्या भाऊ सांगतायत म्हणजे नक्की चांगला असेल सिनेमा.
दुसर्या किंवा तिसर्या आठवड्यात पाहिला जाईल.
तो पर्यंत थेटर मध्ये नाचणार्या पब्लिकचा हा सिनेमा पाहून झाला असेल.

पैजारबुवा

मी कालच बघितला...
मला तर आवडला. अगदी सामाजीक संदेश, कथा मुल्य.. वगैरे गोष्टी डोक्यात न घेता बघा. आजकालच्या इतर मराठी चित्रपटांपेक्षा कितीतरी भारी...

पण अाता त्याची इतकी प्रसिध्दी, चर्चा इ. झालीय की कोर्या मनाने पहाता येणार नाही. जातीयता इ मुळे गढूळ झालंय सगळं. अांम्ही शाळेत असताना एक दूजे के लिए अाला होता. तसा निखळ बघता येणार नाही ह्याचं दु:ख अाहे खरं, पण बघणार नक्की.

उत्तम परीक्षण. चित्रपट समोर उभा राहीला. चित्रपट बघण्याची उत्कंठा वाढ्ली.

पिच्चर संपताना थेटरमध्ये एक तर पावलाचा आवाज येतो का? मग...

म्हणून

झिंगाटवर थिरकले पाय तर बिघडलं काय?

हे मात्र पटत नाही. चित्रपटगृहात उभं राहून अगदी पडद्यासमोर जाउन पोलिसांना बोलवावं लागावं इतका गोंधळ हे एक समाज म्हणून लाजिरवाणच आहे! आणि एक दोन ठीकाणी झालेल्या घटनांवरून स्फूर्ती घेउन सगळीकडे होत असेल तर चिंताजनकही आहे. आणि ह्या घटना म्हणजे चित्रपट/ गाण्यांच यश वगैरे आहे असं म्हणणं तर उथळपणाचा कहर आहे..

एक नंबर लिवलंय अभ्या दादा. पहिल्याच दिशी थेटरात बघितल्यापासून सैराट व्हाया झालंय. उद्याच्याला परत एक डाव बघायला जाणार हाय. खरं हे सैराटचं भूत मानेवरून उतरायला काय तयार नाय हाय बग.

वरती डॉक म्हणाले त्याला सहमत "ज्याना आवडला नाही हा त्यांचा चोईस आणि ज्यांना तो आवडला ती त्यांची अभिरुची. त्याबद्दल एकमेकांवर टीका करावी असे मला वाटत नाही. "
मि तरी टि.व्ही. वर आला तरी बघणार नाहि. 'सदमा' हा पहिल्यांदा पाहिला तेव्हाच पुर्ण पाहिला होता त्याचा शेवट त्यानंतर कधिहि बघितला नाहि उगा त्रास होतो.

खुप छान लिहीलं आहे. कालच सैराट सिनेमा पाहीला व आज लेख वाचताना सगळा सिनेमा जश्याच्यातसा डोळ्यासमोर उभा राहीला.

"वास्तववादी" मराठी चित्रपट सगळ्यांनी एकदा जरुर पहा.

बास बास पटलं शेठ. हेच आणि असंच वाटतंय ट्रेलर बघून. 'आताच बया का' मधल्या आर्चीबद्दल सुद्धा हेच म्हणायचंय. लोकांना 'शेवट असा का केला' हा प्रोब्लेम असणं मज्जेशीर आहे. तुम्हाला हवंय ते देणं आणि तुम्हाला सिनेमावर विचार करायला लावणं यात फरक आहे. तुम्हाला हवंय ते दिल्यानंतर तुमचे विचार बंद होतात आणि कलाकृती खालावते हे माझे मत. नागराज म्हणूनच महत्वाचा आहे कारण प्रेक्षकांना 'काय बघायचं' याचं 'वळण' लावण्याची क्षमता त्याच्यात आहे ! त्याच्यात त्याच्या ष्टोरीशी प्रामाणिक राहूनसुद्धा प्रेक्षकांना खेचण्याची ताकद आहे, ती तशीच राहावी. प्रत्येकाची आवड असते हि गोष्ट खरीच पण फक्त चान चान देणारे बाकीचे सिनेमे आहेतच कि. नागराज चे यश, 'हि माझी गोष्ट आहे आणि ती दाखवली कि प्रेक्षक मिळतात' हे दाखवून देण्यात आहे.

अस्मितेचे, प्रतिष्ठेचे आन संपत्तीचे गॉगल लावून बसल्यावर काय दिसतं त्येच दिसणार त्येना. >>> क्या बात !

च्या मायला

बघायलाच लागेल बहुतेक

अभ्या.......

लेखा सोबत एक टिकट पण दयायचस ना

:-)

अभ्याभौ, जब्राट लिहीलंय! आत्तापर्यंत काही पाहिला नाही पण तुमचा लेख वाचून पहायला हवा असं वाटतंय . रच्याकने सगळी चर्चा वाचून मला एक प्रश्न पडलां, चित्रपटाला चित्रपट म्हणून का नाही बघू शकत आपण ? जस्ट करमणूकीचे साधन आहे पहा २-३ तास ऐंजॉय करा अन् द्या ना सोडून ! उगाच त्यात जातीपाती, लैच वास्तव आहे, लैच उथळ आहे , लैच खोल आहे. कशाला??? नसेल पहायचा तर नाही पहायचा एवढं काय त्यात ?

मलाही आवडला सैराट. शेवट कसा असावा, कोणत्या भागाला किती महत्व द्यावं हे सांगणारे महान आहेत. कोणतीही कलाकृती बघताना ती प्रेक्षकाला गुंगवून ठेवते, पडद्यावरचं वास्तव वाटायला लावते हे महत्वाचं. त्या दृष्टीने सैराट कित्येक मराठीच काय, बॉलिवुडपटांपेक्षादेखील सरस आहे.
खरंतर त्या अर्थानं चित्रपटात जातीसंघर्ष नाही. मला सर्वात जाणवली ती नायिकेमध्ये असणारी धमक. आणि सर्व फिल्मभर तीच आहे. भलेही बिन्धास हिरॉईन्स याआधी दाखवल्या गेल्या असतील, पण त्या बेगडी वाटाव्या अशी ट्रिटमेंट दिलेली असते. वास्तवाची जाणिव असणारा हिरो आणि ती नसूनही वास्तवाला धिटाईने पुढे जाणारी ही नायिका म्हणजे लाजवाब आहे. स्त्री आणि पुरुष या जातींनी परस्परांची समजली जाणारी स्वभाव वैशिष्ट्ये आपल्यात मुरवली की होणारी जादू अतिशय सुंदरपणे सिनेमात चित्रीत झाली आहे. आपल्या जाणिवांशी प्रामाणिक रहाताना आलेल्या प्रसंगाला निडरपणे तोंड देणारी नायिका आणि प्रसंगी पुरुषपणा जागा झाला तरी कोमलपणा जपणारा नायक याचा जबरदस्त कॉम्बो यात आहे. शेवटही एखादा प्रसंग अंगावर न येताही अस्वस्थ करुन सोडणारा कसा होऊ शकतो याचा नमुना.
बहुतेक दोन्ही बाजूच्या जातीयवाद्यांना मसाला न मिळाल्याने ते फारच निराश झालेले दिसतायत. ऐनवेळेला जायचं ठरवल्याने मी हा सिनेमा कधी नव्हे तो स्टॉलमधे बसून पाहिला. आजूबाजूच्या गर्दीचा चेहरा बघून आपल्याला काही धड बघता येणार नाही असं वाटलेलं. परंतू सुरुवातीच्या प्रेमप्रसंगातला शिट्यांचा गजर सोडता कोणत्याही आक्षेपार्ह कॉमेंट ऐकू आल्या नाहीत. उत्तरार्धात तर अतिशय शांतता होती. शेवटीही लोकं शांतपणे बाहेर पडत होते. समीक्षकांपेक्षा आम पब्लिक जास्त शहाणं असल्याचं हे चित्र या चित्रपटाच्या निमित्तानं दिसलं, ते सुखद होतं.

अत्यंत घीसापीट्या ह्या स्टोरी मधे आवडण्या सारखे काय आहे ते मुळीच कळले नाही. हीरो हीरवणीच्या प्रेमाला घरुन विरोध, पळुन जाउन लग्न, व त्या नतंर बापांनी घातलेला खोडा.
जात मधे आणायची अजीबात गरज नव्हती.
दुख्खी एन्ड नविन म्हणावा तर तसेही नाही. अगदी कयामत से कयामत तक पासुन आत्ता आलेल्या रामलीला मधे तसाच अंत आहे.
त्यामुळे ह्या पिक्चर ला पास.

अभ्या तुझे लिखाण वाचून उत्सुकता चाळवली गेलीय. अता पहावा लागेलसे दिसतेय.

एक अनुभव चिटकव्तोय इथं.

https://www.facebook.com/raj.asrondkar/posts/10205881532349729

जातीयता की पुरुषप्रधानता ?

मला माझ्या घराजवळचं अलिकडचंच एक उदाहरण माहितीय. समाजातलंच प्रेमप्रकरण आहे. दोघेही बौध्द. मुलीच्या घरातून विरोध. मुलगा चांगला शिकलेला, चांगली नोकरी, चांगला पगार, स्वत:चं घरदार. विरोधाचं काही कारण नव्हतं. तरीही मुलीच्या बापाने व भावांनी मिळून दोघांना मारहाण केली. पोलिसांतही तक्रारी झाल्या. काही काळ गेला. दोघांना मूल झालं. एक दिवस मुलगी तिच्या माहेरघराजवळच्या दुकानात आली असता, तिच्या बापाने व भावांनी मिळून तिला लाथाबुक्क्यांनी मारली. विशेष म्हणजे, मुलीच्या भावाचं दरम्यानच्या काळात आंतरजातीय लग्न झालं होतं. पण त्याचा बहिणीवरचा राग गेला नव्हता. यात एकच कारण दिसतं. मुलीने मर्जीने लग्न केलेलं कुटुंबांच्या पचनी पडत नाही. हा पुरुषप्रधान माज आहे. दुसरं काही नाही. अशा घटनांचं आकलन नेमकं कसं करायला हवं ? कारण सैराट पाहून काढली जाणारी अनुमानं इथे लागू होत नाहीत.

- राज असरोंडकर

शेवटी एकदाचा सैराट पाहिला. नागराजचा फॅन्ड्री पाहिला नाहीये त्यामुळे पाटी कोरी होती. एवढी हवा झालीये सैराटची की चुकून एखाद परीक्षण वाचून स्टोरी आधीच कळली तर चीडचीड व्हायला नको म्हणून सक्तीचा सोशल मीडिया संन्यास घेतला आणि त्याचं चीज़ झालं! गाणी ऐकून आधीच वेड लागलेलं. कित्तीतरी दिवसांनी टाळ्या शीट्टीची मजा अनुभवली. सैराट तुम्ही पाहू शकतचं नाही. तो फक्त अनुभव करायचा आहे. एक एक फ्रेम एक एक अँगल असा सफाईदार आहे की जीव ओवाळून टाकावा. आर्ची आणि परश्या तर नंबर १ आहेतचं पण सगळीच्या सगळी कास्ट् इतकी तगडी आहे की कुणीही कुठेही अनावश्यक वाटत नाही. इतक्या बारीक बारीक गोष्टी टिपल्यात की मला काही वेळ स्वतःला सांगाव लागत होतं की आपण फक्त पिक्चर बघतोय. हे सगळं पडद्यावर आहे फक्त. गावातले वातावरण गजब कहर घेतलं आहे. पाटलाचं रानातल घर असंच असत अगदी सेम टू सेम. विहीरीत मुलं अशीच सूर मारून पोहतात. मित्राच्या प्रेमप्रकरणात मदत करणारे प्रदीप आणि सल्या असेच असतात. आर्चीला चिठ्ठी दिल्यावर तिच्या मागं पुढं करत मुद्दाम चिठ्ठी शब्द येईल असे बोलणारे, परश्याला मार पडल्यावर गप घरी जायचं सोडून पुन्हा त्याच्याशी बोलायला गेलेले अनेक सल्या याची देही याची डोळा पाहिलेत. जेवढी यांची मैत्री सच्ची दाखवली आहे तेवढीच आर्चीची न तिच्या मैत्रिणीची. प्रत्येक ग्रुप मधे एखादी अशी बंडखोर मुलगी असते आणि हिच्यामुळे आपण गोत्यात येऊ या टेन्शनखाली असणारी आनि असतीचं असती. वर्गात ओळख करून देताना काय आवडतं हे सांगताना मैत्रीनीला कोपरानी ढोसुन अजून काय ग असं विचारन, एखाद्या कमी मार्क वाल्या मुलाने मला वाचायला आवडत म्हणून सांगितलं की पिकलेला हशा आणि सगळ्यात हाईट म्हणजे आम्ही शाळेत खो खो खेळायचो तेव्हा आजुबाजुला घुटमळनारे अनेक होतकरू परश्या त्यानिमित्त डोळ्यासमोर येऊन गेले. ;) त्या वयात होणाऱ्या ह्या सर्व गोष्टी इतक्या अस्सल दाखवल्यात की अनेक आर्ची आणि परश्या त्यांचा भूतकाळ पुन्हा जगले असतील. प्रेमी युगुलांचा फोनवर बोलताना हमखास विचारला जाणारा प्रश्न म्हणजे जेवला का! तोही प्रसंग इतक्या खूबीने रंगवलाय की कुठेही शब्दबंबाळपणा न करता कळत जात की झालं आता ह्यांची विकेट गुल! आर्ची फुल ऑन बंडखोर आहे. पहिल्या भागात जेवढी आहे तेवढीच दुसऱ्या भागात. उगीच आता केलंय तर निस्तरायला पाहिजे म्हणून ती परश्याबरोबर रहात नाही. भांडण झाल्यावर आता मी घरी कशी जाऊ मला काय म्हणतील हा असला रडुबाइपणा करत न बसता तिच्यात पुन्हा परत जाण्याची धमक आहे. तीच्यातल्या "ती"ला ती पूर्ण चित्रपटात एकही क्षण गमावत नाही. तिच्या मनाने कौल दिल्यावरचं ती परश्याकडे परत जाते. आणि खऱ्या अर्थाने दोघे एकमेकांना समजून घेऊ लागतात! अनोळखी शहरात बसस्टॉपवर वाट पहात असताना माय सेफ्टी माय रेस्पॉन्सिबिलिटीचा झळकणारा बोर्ड अनेक शब्दांचे काम करून जातो. मी तर म्हणेन पूर्ण चित्रपटचं हा डोळे आणि कान सजग ठेऊनचं बघा. प्रेम कहाण्या काय कमी पाहिल्या असतील का आजपर्यंत पण कधीही हीरो हिरोइन आपल्या मातीतले नाही वाटले. इथले आर्ची आणि परश्या हे वेगळे वाटतंचं नाहीत. सदा न कदा मार खाणारा परश्या आणि त्याला सोडवत बसणारी आर्ची पाहून खरोखर एक क्षण म्हणावस वाटलं मॅन अप परश्या! पण पळून गेल्यावर तोच परश्या डोशाच्या गाडीवर काम करायला सुरवात करतो. रात्री घरी आल्यावर आर्ची तू कामाला जात जाऊ नको म्हणती तेव्हा असं दुसर्याच्या जिवावर जगणं बर दिसत का म्हणतो तेव्हा ओठावर आलेलं मॅन अप आतच रहात आणि नागराजने ज्या प्रकारे हे सेंसिबल केरक्टर डेवलप केलंय त्याला मी कोपरापासून दंडवत घातला! कमाल! लिहायला गेलं तर या पिक्चरची एकूण एक फ्रेम शब्दात मांडण्याएवढी सुरेख आहे! क्रीमच्या बिस्कीटा तल नुसतं क्रीम खाणारा छोटा मुलगा, बंड करून पळून आलेली, जीवावर उठलेले असूनही वडील किती चांगले आहेत हे सांगणारी आर्ची, पाहुणे पहायला आल्यावर विचारा की असं सांगताना पाटलांचा नरम झालेला आवाज, वाकळ शिवत बसलेली आजी, याचं आजीचा अजून एक शॉट आहे माशा मारल्याची ऍक्शन केल्याचा नक्की नमस्कार करतायत की माशा मारतायत हे न कळणारा पण मी खलास झाले तिथे. आजोबा गेल्यानंतर उतार वयात चिडचिड करणारी आणि तेव्हा असेच हातवारे करणारी आजी समोर आली आणि मी म्हणलं अरे काय हे! मला तर शंका आली की नागराज हा माणूस हजार डोळ्यांनी बघतो का काय माणसं! ज्यांनी कुणी अजून पाहिला नसेल त्यांनी फक्त एका गोष्टीसाठी बघा हा पिक्चर. खरेपणा. सच्चेपणा. काहीही खोटं मुलामा लावलेलं नाहीये यात. सुरवातीपासून ते शेवटापर्यंत फक्त आणि फक्त जे खरं आहे तेच दाखवलंय कोणताही आव न आणता. इथे थियेटरमधे झिन्गाट गाणं दोनदा लावल. एकदा खास नाचन्यासाठी आणि एकदा बघण्यासाठी. तसं तर आता पारायण झाली या गाण्याची पण त्या वातावरणात ते ऐकण्याची मजा काही औरच! पब्लिक फुल ऑन नाचल. शिट्ट्या वाजल्या. पण खरं सांगू तक्रार करावीशी किंवा ऑकवर्ड अजिबात नाही वाटलं. आमच्या इथलं पब्लिक काही लहान नव्हतं. सोमवार ते शुक्रवार मान मोडून पाट्या टाकून येणारे सगळे इंजिनेर लोक. त्यांना गणपती डान्स नाचताना बघून झकास वाटलं. असं पण व्हायलाच हवं ना कधी कधी.
हा उथळपणा आहे असं म्हणतील म्हणणारे पण काही क्षण का होईना खांद्यावरचं समजुतीचं, समाजाच, बंधनाचं जोखड उतरून ठेऊन पाय थिरकले नाही तर तुम्ही मेले आहात! शेवटाबद्दल काही लिहणार नाही. पिक्चरमधे शेवटी काही संगीत नाही फक्त मूक आक्रोश आहे आणि तो तसाच आत आत टोचत जातो. बधीर करून सोडतो. त्याला शब्दात मांडण केवळ अशक्य आहे. टोटल रेस्पेक्ट फॉर नागराज!

बरा वाटला.
चित्रपटाच्या शेवटाबद्दल इथे बरच चर्वीतचर्वण झालय :) जातीयवाद काय, हॅप्पी एण्डीगची निकड काय... सर्वच भन्नाट.

चित्रपटाचा शेवट अत्यंत दु:खद असला तरी तो एक त्याच कहाणीचा एक पापुद्रा आहे. कथेचा पहिला भाग म्हणजे जनरल टीन एजर्सची सामाजीक आणि कौटुंबीक भेदांविरुद्धची लढाई. आजवर याविषयावर अनेक चित्रपट येऊन गेले आहेत. नायीकेच्या बापाला ज्या अवस्थेत आपल्या मुलीच्या प्रेमप्रकरणाचा पत्ता लागतो त्यानुसार त्याची तत्कालीन रिअ‍ॅक्शन अगदी स्वाभावीक दाखवली आहे. त्यानंतर प्रेमी युगुल-खास करुन मुलगी, आपली हिम्मत अजमावतात. ति पण एक मसालेदार पण नॉर्मल कथा आहे.

जोशमे आके उचललेल्या पावलांना वास्तवीक जीवनाचे चटके बसु लागतात व त्यात प्रेम तपके उजला बनके बाहर निकलता है, हा कथेचा दुसरा भाग. हा सिनेमा बघुन कोवळ्या मनांना चुकीचा संदेश जाईल अशी काळजी करणार्‍यांसाठी हा भाग विशेष महत्वाचा. आपण करत असलेल्या धाडसाबद्द्ल, निर्णयांबद्द्ल "सिग्रेट पिना शेहेत के लिये हानिकारक है" टाईप "वैज्ञानीक इशारा" अगदी चपखल देऊन जातो हा भाग.

पण हि कथा या हॅप्पी नोटवर संपत नाहि. प्रेमकथा सहसा ज्याला टच करत नाहि असा तिसरा भाग इथे दाखवतात. प्रेमी युगुलाचं जगणं तर लाईनवर लागलय. पण त्यांच्या एकुण कृत्याने त्यांच्या कुटुंबांवर जे आघात होतात ते सांधले जात नाहित. त्या दुभंगाची, जखमांची कथा पुढे चालु राहाते. सहसा चित्रपटाच्या कथानकात असं दाखवतात कि या जखमा अपोआप भरल्या जातात, किंवा त्या प्रेमप्रकरणाचा दृष्य परिणाम (नातवंड :) ) वणवा शांत करतात. पण ते तसच व्हावं यामागे काहि लॉजीक नाहि. मुलाच्या बापाला त्याच्या समाजात सतत जी मानहानी सहन करावी लागते त्यावर युगुलांचं प्रेम म्हणजे काहि औषध नाहि. मुलीच्या बापाची राजकारणी महत्वाकांक्षा मातीत मिसळते. तिथेसुद्ध लव्ह काण्ट हेल्प. शेवटी या न भरलेल्या जखमा उफाळुन येतात व आपला सुड उगवतात. चित्रपटाचा शेवट याच जखमांच्या कहाणीवर भाष्य करतो. सदर प्रेमकथेचाच तो एक पापुद्रा आहे.

कुणी काहीही म्हणोत आपल्याला तर आवडला चित्रपट !

अभ्या भावा एक नंबर लिवलस. त्येबी आपल्याच भाषेत.
पयल्या आटवड्यात पिच्चर नाय पाहता आला. तोप्रेंत 'परिक्षणं' लय वाचलेत. आन शेवट खत्रा हाय हे समजलं. सालं आपन लय मोटं मोटं बोल्तो पन मनानं लय कमजोर हाय. (खरं सांगाया लाज का वाटावी). म्हून थेटरात पिच्चर पायला पन शेवट टाळला.
तेच्यानंतर तूनळीवर नागराजदादा, परशा आन आर्चीचा इंटर्व्ह्यू पाह्यला. दादा जे जगला ते त्यांने डायरेक्टरच्या अँगलने दावलेय.
आपल्याला विचार कराया लावला हेच त्या पिच्चरच यश आहे.

तजो लंबे रेस का घोडा है.....लेकिन इस घोडे ने दौड मे भाग तभि से लिया है जब एक मेगाबाईटी प्रतिसाद खःडग सन्यस्तः हो गयि थि ! बाकि मिपाकर समझदार है. और ह्म भि तजो उर्फ सन्यस्तः खःडग के तलबगार है.

आमिन...सुम्मामिन