शिक्षा

मस्त आतीवास ताई, आवडले.

समजले नाही!

आवडल .

ज्यांच्यावर दुसऱ्यांना घडवायची जबाबदारी आहे, त्यांनी शिक्षा दिली तर त्यात वावगे काय?
गुरु आणि शासक यांना हा अधिकार नैसर्गिकरित्या प्राप्त होतो.
आणि ते सुद्धा देतांना मनातून हळहळतात, शेवटी ती सुद्धा माणसेच असतात.

बाकी लेखन खूप छान मजेशीर झाले आहे. "आन्जे"चे लहानपण हुबेहूब समोर आले.

आन्जी सॉल्लिड पात्र आहे. टॉम सॉयर, हक फिन, डेनिस (द मेनेस) यांच्या रांगेत आन्जी फिट्ट बसेल.

तै, सगळ्या आन्जी-कथांचं पुस्तक काढा.

आवडेश..

कथा आवडली.

म्या चालली बायेर.
तिकडं चिऊतै, खारुतै, मौ, मोत्या असतेत.
पण गुर्जी म्हन्ले, “आन्जे, माझ्यासमोर, वर्गात.”

क्लास.

अतिशय परिणामकारक!

अतिशय परिणामकारक!

आंजी खोट नाही बोलायची.
उगा शिक्षा दिली मास्तरांनी. खवट कुठचे!! मास्तर झाल म्हणजे अगदी अमेरिका समजतेत स्वत्;ला.

अतिवास ताई मस्त.

आन्जी रॉक्स.

वाचतेय.

आतिवास ताई, तुमची स्वतःचीच ही एक वेगळीच शैली तुम्ही निर्माण केली आहे. तुम्ही ह्या शैलीवर बिनदिक्कतपणे स्वामित्व हक्क सांगु शकता.
ह्या कथेत आधीच्या कथेत जो नेहेमीचा पंच असायचा तो काही दिसला नाही. अर्थात तसा तो प्रत्येक कथेत असावाच असाही काही हट्ट नाही.मी फक्त एक निरिक्षण नोंदवले.आन्जीच्या नजरेतुन आजुबाजुला नेहेमीच्या घटनांना पाहणे हे एकाच वेळी मनोरंजक व विचार करायला लावणारे असे आहे.

या कथा वाचुन मला प्रकाश संतांचा लंपन आठवतो...किंवा मालगुडी डेजमधला व्यंकटेशा

मोत्या कंदीबी सगळ्यांपेक्षा लै चांगला! त्येला फकस्त मायाच करता येत्ये!

तसं नाय पैसा ताई मोत्या आन्जीचा फास्टफ्रेंड! आता तो गुर्जीं ना सोडतोय व्हय? निंगु द्या त्यास्नी भायर मंग बगा मजा.

ही कथाही आवडली!

मौ चा उल्लेख वाचून कालच घरात २-३ तास अडकून पडलेल्या एका बोकोबांची आठवण झाली. मस्त गबदुल होता. तो सुटल्यावर अखेरीस जीव भांड्यात पडला.