हरवली पोर माझी कविता नावाची !

नवीन कविता दिल्याबद्दल अभिनंदन! माझा अंदाज बरोबर असेल तर तू वेगवेगळ्या बोलींमधे कविता देणार आहेस. बरोबर का?

गणेशा -
सांगतो मी कहानी
या वेड्या बापाची
हरवली पोर माझी
कविता नावाची !

दारातल्या अंगणात
काही रात निजना
पारिजाताचा सडा
आज काही सांगना

एकदम भन्नाट कविता.कोठेतरी लपलेली व्यथा डोकावतेय
हरवलेली पोर सापडल्याचा आनंद डोळ्यात पाणी आणतो. शुभेच्छा. !!.

तुमची कविता बघून अगदी लगेच सुचलेल्या काही ओळी खाली दिल्याहेत. अर्थात् हरवलेली अशी माझी कविता नाही. पण ती आतून स्फुरण्याची वाट बघत असतो. अन् सध्या माझी मुलगीही माझ्या जवळ नाही. तीच भावना इथं आलेली आहे... :)

माझं आणि कवितेचं तसं बरंच जुनं नातं..पण..
गोजिरं म्हणता म्हणता उगाच मन खातं..

चुचकारावं, गोंजारावं, हळूच कवेत घ्यावं
हृदयापासून साद आली तरच खरं उमलावं
या सादेची वाट बघणं.. मोठं जहरी पातं
गोजिरं म्हणता म्हणता उगाच मन खातं..

ये गं ये गं म्हणतांना जीव सारा कसनुसा
मीच येतो म्हटले तरी, वाट.. तुटका वसा
आस लावून बसल्यानं अंतर कमी होतं??
गोजिरं म्हणता म्हणता उगाच मन खातं..

आज जरी दूर तुझं गोजिरं रूपडं
उद्या तरी येशील ना हळूच माझ्याकडं!!
"तिघं" मिळून करू दंगा.. जम्माडी जम्मत! ;)
..कवितेशी गुंफलेलं आपलं गोड नातं!!

राघव

मश्त जमलिय :)

मस्त जमली कविता!

काय सांगू कसं सांगू सुरुवात करू कुठून
कविता लै हट्टी आमची बसली असंल हटून

जवा मी येतो स्वच्छपैकी आंघोळ कधी करून
तवा ही येती केस पिंजारत गावभर उंडारून

जवा मी म्हण्तो आराम करावा थोडंसं पडून
तवा ही बया ओढत म्हण्ती चल डोंगर चढून

जवा मी बस्तो लपवत सल कडीकुलूप लावून
तवा हळूच जवळ येती अन जाती मलम लावून.

काय सांगू कसं सांगू सुरुवात करू कुठून
बाहेर जाय्चं म्हण्ल्यावर बघ कशी निघाली नटून.

काय सांगू कसं सांगू सुरुवात करू कुठून
कविता लै हट्टी आमची बसली असंल हटून

जवा मी येतो स्वच्छपैकी आंघोळ कधी करून
तवा ही येती केस पिंजारत गावभर उंडारून

जवा मी म्हण्तो आराम करावा थोडंसं पडून
तवा ही बया ओढत म्हण्ती चल डोंगर चढून

जवा मी बस्तो लपवत सल कडीकुलूप लावून
तवा हळूच जवळ येती अन जाती मलम लावून.

काय सांगू कसं सांगू सुरुवात करू कुठून
बाहेर जाय्चं म्हण्ल्यावर बघ कशी निघाली नटून.

गणेशा,
तुमची इतकी सुंदर कविता वाचायला जरा उशीर झाला. होता तो वेळ उगा काही धाग्यांवर भंकस वाचण्यात (आणि त्यात सामील होण्यास) केला, ह्याचे थोडे दु:खही वाटत आहे.

मला वाटते प्रत्येक कविला अशा हुरहुरयुक्त क्षणांना सामोरे जावे लागतेच. आपल्याला सगळ्यात प्रिय असलेली ही जादुची छडी न जाणे का अशा वेळी दूर दूर पळते. तिला पकडायला आपल्याला वेळ देखील नसतो. तिच्या विरहाचे दु:ख असतेच, पण त्यापेक्षा कितीतरी जास्त बोच ह्याची असते, की आपण त्या प्रियेला जवळ घेऊ शकत नाही, केवळ आपल्या रुक्ष कारणांचा बडेजाव केल्यामुळे!
हेच गणेशा तू सांगतोस-
>>
कामाच्या ओझ्यामंधी
भान हुतं गेल सरुन
डोळ्यात टिपुस ना परि
ओढ पोरी तुझीच तिथुन
<<

आणि ज्या कामाचे कारण तुला दूर तिच्यापासून दूर ठेवते, त्या कामाला तरी तू पूर्ण न्याय देऊ शकतोस? नाहीच!
>>
कारभारनीच तुकडं
काही ग्वॉड लागना
शेतांमधी पाटाच
काही पाणी वाहिना
<<

अप्रतिम. लिहीत रहा. तिला जास्त वेळ दूर ठेवलेस, तर रुसून नेहमीसाठीच लपून बसायची!

जाता जाता- कोरीया मधे असतांना कामाच्या ओझ्याखाली माझी अशीच ओढाताण झाली होती. तेव्हाच्या काही तुकड्यांमधले वेचलेले कण असे होते-
------
रात्रीची दोन क्षणांची झोप
दहा तुकड्यांमधे उरकल्यावर
उद्या पुन्हा कर्म यज्ञात जळायचे असल्याची आठवण होतांना,

धाडदिशी गाडीचे दार पराधीनतेच्या तोंडावर बंद करतांना,
अचानक पूर्ण चंद्र दिसला होता मला.
ताटलीत वितळलेले तांबे वाढून बसलेला.

तो मला हसला हा भास होता,
की वेड्यांच्या गदारोळात
आपणही सामील झालो असण्याची खूण?
-------