आज कल पाव जमीं पर .......

आज कल पाव जमीं पर .......

हो हो अगदी असंच वाटतंय मागचे ३ आठवडे झाले. पण ही भावना सुद्धा थोडी अर्धवट च आहे, कारण माझा एकच पाय जमिनीवर आहे.

गुडघा दुखत होता म्हणून डाव्या गुडघ्याची एक छोटीशी मिनिस्कस रिपेअर सर्जरी झाली ३ आठवड्यापूर्वी. हा पाय आणि जमिनीचा स्पर्श ३ आठवडे साठी वर्ज आणि अगदी तेंव्हा पासून मी सगळ्या गोष्टींसाठी एका पायावर तयार असतो !

एक पाय हवेत - "आज मैं उपर आसमा नीचे" गुणगुणत होता तर दुसरा पाय जमिनीवर संपूर्ण भार घेऊन दुःखी शायर बनला होता "बहोत छालो का दुख है नसीब में, शायद उसुलो पे चलने कि सजा मिली है".

बरं सगळं काम जमिनीवरचा पाय करत असला तरी कौतुक हवेतल्या पायचेच .. अर्धवट मीनाकुमारी झाल्यासारखं, राजकुमार समोर बसून म्हणतोय - आपके पाव देखे, बहोत हसीन है, जमीन पर मत रखिये मैले हो जायेंगे. आजकल पाव जमी पर नही पडते मेरे म्हणत रेखा सारखं मोहरून जावंसं वाटतं तर लगेच दुसरा पाय स्वतःलाच जमिनीवर आणून सत्यात उतरवतो. बहुधा त्याला सुद्धा वाटते मीना कुमारी किंवा रेखा नाही .. पण किमान बीना तरी बनावं आणि कितीही ठोकळा असला तरी प्रदीप ने रफी च्या आवाजात म्हणावं - पाव छू लेने दो फुलों को इनायत होगी... !! पण कसचं काय, पायाखाली फुलं सोडा, तो तर बिचारा बाथरूम मधल्या खाली सांडलेल्या पाण्यापासून कसं वाचावं, याचा विचार करत एका पायावरची कसरत करत असतो !!

कधी कधी वाटते सुधा चंद्रन सारखं एका पायावर गिरक्या घेऊन नाचे मयुरी करावे. डॉन मधला प्राण व्हावं ... एका पायावर जरी असलो तरी इकडून तिकडे टणाटण उड्या माराव्या आणि अनेक करामती कराव्या ... इतकं सुंदर जरी वाटत असलं तरी प्रत्यक्षात मात्र माझा उपकार मधला प्राण चा मलंग चाचा झाला आहे.

माझ्या आई ने आणि आजी ने अनुभवलं तेच आता बायको आणि मुलगी अनुभव करेल... तीच उत्सुकता तोच वाट बघण्याचा काळ उद्या संपणार आहे... उद्या मी माझ्या पायावर उभा राहणार...

आणि मी कितीही नाही म्हणत असलो तरी त्या बहुतेक म्हणतील च ...

डिगी डिगी बाला कशा उभा लहिला !!