कम्फर्टेबल..!!

मला हवी तशी उशी मला अजूनही मिळालेली नाही.
माझ्याकडे माझ्या खास बघून आणलेल्या अशा सात उशा आहेत, पण त्यांतली एकही उशी नंतर मला कंफर्टेबल वाटत नाही. मला त्यांतली एकही फायनली पसंत नाही.

काही उशा फारच जाड तर काही फारच पातळ. उंच उशी फार उंच होते आणि पातळ उशी फार पातळ होते. दोन पातळ उशा एकमेकांवर ठेवूनही बात बनती नहीं.

"मध्यम" उशीही मानेला कंफर्टेबल वाटेलच असं नाही. कुशीवर झोपलं की डोकं आणि खांदा यांत अंतर पडतं आणि मान लटकत राहाते. मान आणि डोकं दोन्ही उशीवर ठेवावं तर खांदा मधे येऊन दुखू लागतो (तसाही म्हातारपणी कुठला कुठला अवयव दुखत असतोच.) डाव्या किंवा उजव्या कुशीवर झोपलं तर उशी हवी असं वाटतं आणि उताणं झोपलं तर उशी नको वाटते. कुशीवर झोपलं की हात कुठं ठेवावेत प्रश्न पडतो. उशीवर हात ठेवून झोपलं की जड डोकं हातावर टेकवल्यामुळं हाताला मुंग्या येतात. काही उशा इतक्या टणक असतात की मान आणि डोकं दुखायला लागतं. काही उशा इतक्या फोपशा असतात की डोकं टेकलं की ते डायरेक्ट गादीलाच लागतं. काही उशांचा डोकं टेकलेला भाग तेवढा चपटा होतो आणि दोन्ही बाजूचा भाग फुगीर होतो. दोन जाड उशा घेऊन पाहिल्या. दोन पातळ उशा घेऊन पाहिल्या. एक जाड एक पातळ उशी घेऊन पाहिली. मानेखाली मऊ साडीची एक गुंडाळी घेऊन पाहिली, पण छे. नो कंफर्ट! मानेला सुख देणारी उशी ज्याला मिळाली तो भाग्यवान.

उशीच्या वर डोक्याखाली आपला हात आपण ठेवतो आणि मनगट कानाजवळ येतं तेव्हा तेव्हा ह्यदयाचे ठोके ऐकू येतात. ते ऐकलेच असतील तुम्हीही. लबडब लबडब अशा एका संथ लयीत ते पडत असतात. ते ठोके कधी जलद पडलेले ऐकू येतात तर कधी ऐकूच येईनासे होतात. तेव्हा वाटतं हे काय? ठोके का ऐकू येत नाहीत? वाटतं इतकी वर्षं न थांबता ठोके पडताहेत. मधेच बंद झाले तर! मग मी ठोके ऐकायचे बंद करते. मग माझ्या मनात विचार येतात, ही पृथ्वी फिरायची थांबली तर? उद्या सूर्य उगवलाच नाही तर? मग मी उताणी झोपते. माझ्या निद्रानाशाचं उशी हे एक कारण आहे. माझी आई असती तर म्हणाली असती कसला आलाय डोंबलाचा निद्रानाश! चांगलं अंग मोडून काम करावं, भरपूर दमावं की छान झोप लागते. मलाही अशी छान झोप काही वेळा लागते. मग मी सकाळी बघते तर माझ्या डोक्याखाली उशीच नसते.

जी कथा उशीची, तीच चपलेची. चपलांच्या दुकानात गेलं की मला कधीही चपलेची निवड करता येत नाही. मला सँडल्स हवेत की चप्पल तेही मला ठरवता येत नाही. माझी उंची नॉर्मल आहे, पण मला अजूनही उगाच वाटतं आपण आणखी थोडं उंच दिसावं. म्हणून मी किंचित उंच बेस असलेल्या चपला पसंत करते. त्या घालून दुकानदार मला चालून बघायला सांगतो. तसं चालताना उंच टाचेवरुन माझं पाऊल सटकतं आणि दुखावतं.
मग मी मुकाट्यानं सपाट चपलांकडं वळते. पण अगदी नंबर वगैरे बघून घेतलेली चप्पल सुद्धा मला कधी सैल होते तर कधी घट्ट होते. दुकानदार म्हणतो वापरुन, वापरुन होईल सैल. तो चप्पल घालून चालून बघायला सांगतो. बाहेर रस्त्यावर चप्पल घालून चालता येत नाही. चप्पल घाण होईल ना! पण दुकानाच्या मर्यादित जागेत चालून काहीच अंदाज येत नाही. चप्पल पायाला कंफर्टेबल वाटतच नाही.

मला चप्पलची खरेदी मनासारखी झालीय असं वाटत नाही. मला नेहमीच ती महाग पडली असं वाटतं. (तसं तर मला प्रत्येक खरेदीनंतर वाटतं. वाटतं उगीच एवढे पैसे खर्च केले.) समाधान मिळत नाही. मी नव्या चपला पायांत घालते. माझ्या जुन्या चपला मला टाकवत नाहीत. मी त्या बांधून बरोबर घेते. मी नव्या चपला घालून घरी येते. रस्ताभर त्या मला टोचत तरी असतात किंवा सैल तरी वाटत असतात. अंगठा ,करंगळी दुमडते पण टाचेला सैल होते.

मग काही दिवस जातात. असेल त्या उशीची आणि असेल त्या चपलेची सवय होते. मग तेच सवयीनं "कंफर्टेबल" वाटायला लागतं.

एकूण काय तर "सवय" होणं महत्त्वाचं.

मग रोजचं तेच ते रुटीनही कंफर्टेबल वाटायला लागतं.

अशावेळी विंदा करंदीकरांच्या "तेच ते आणि तेच ते "या कवितेची आठवण येते.