कविता

माझ्या मना हास जरा
कालच्यापेक्षा आज बरा
हाही दिवस संपून जाईल
नवा उद्या घेऊन येईल

आठवणींचे डोस कडू
गिळत कुढत नको रडू
नवा दिवस साजरा कर
आयुष्यात आनंद भर

डोळे उघड पहा नीट
झटकून टाक सगळा वीट
पुसून टाक रात्रीचे भास
मोकळा कर दबलेला श्वास

कानावरचे काढ हात
आतल्या सुराला दे साथ
आतला आवाज हाच खरा
माझ्या मना हास जरा

ऐक आता गाणीच गाणी
गालावरचे पूस पाणी
अन्यायाची सारी भुते
जातील पळून कुठल्या कुठे

तुझे नाव
नी केवळ भितीने गारठून जायला होते
पानांवरून ओघळून गेलेला प्रत्येक थेंब
डागांची लांबच रांग दुखण्याचीही थांबलेली
अन तुझी आठवण म्हणजे स्मरण शब्दातील
रण, सरण आणि मरण
जसा सडलेल्या समुद्राने त्याच्या उदरातून
ओकलेल्या सड्याचा
किनार्‍यावर पसरलेला ऊग्र वास

ती दुरून दिसली जेव्हा
वठलेल्या झाडाखाली
मातीच्या गालावरती
उमटली लाजिरी लाली...

ती थोडी जवळी येता
हलकेच हासला वारा
गाभाऱ्यात मनाच्या
सजविला सुवक देव्हारा...

गुंफिली महिरपी ओठी
शतताऱ्यांची आरास
बरसुनी अंगणी गेली
चंद्रचांदण्यांची रास..

तेरा नाम कागज पे उतारनेसे
अब डरसा लगता है
तय-ब-तय सारी याँदे ऐसे
खुलने लगती है
जैसे दर्याने अपनी
पोटली से हर रंग कि
सिपीया निकालकर
किनारेपें बिछा दि हो
.
फिर एक एक सिपी
खेालते जाओ
एक एक याद पिरोते जाओ
देखते देखते वो एक बेहद खुबसूरत
माला बन जाती है
उसे गौरसे देखो तो
फिर तेरी यादे
घिर के आती है
....
तेरा नाम कागज पे
उतारने से अब डरसा लगता है

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी-|
(२७/०६/२०१६)

–--------------------------------------------------------

|| माऊली उत्सव ||

विठु तुझ्या नामानं, 'मी'पणं गळलं
बासुरीगत झालं मनं, रितं न् पोकळं
तुझ्या फुंकरेनं केले, स्वर हे मधाळं
भक्तीरस झालं सारं, जीवन सकळं

जगी नश्वरी नाही, इथे माझा राम
देहभान बनले माझे, फक्त तुझा धाम
तुझ्या दर्शनाची असे, आज मला आस
मनमंदिरात माझ्या, फक्त तुझा वास

देवा तुझ्या नामाची, चढलीया धुंदी
कृतार्थाला सेवेची, दे रे एक संधी
मनामधी वाहीला, तुझाच भक्तीझरा
मनं माझं आतुरलेलं, मिळाया सागरा

तुझ्या माझ्या ठरलेल्या भेटीला
आधी पावसाने भेट दिली
भिजलो आधीच चिंब मी
समोर तुला भिजताना पाहिली

पाहत होतो पळत येत होती तू
तोल सावरत वर पाहताना मला
क्षणभर वाटलं पाहता आलं असतं तर
SLOW MOTION मध्ये येताना तुला

पावसात भिजली जमीन
गंध मातीचा आला
सजली फुले सभोवती
जशी तुझ्या स्वागताला

वेले लपेटावी कोण्या निपर्ण झाडाला
अन रंगत यावी त्याच्या जगण्याला
कृष्ण धवल जगण्यात माझ्या
उमटवलस तू इंद्रधानुला

कर…!

काजळलेल्या राती.. पाजळलेली स्वप्नं..
कातरवेळी डोळ्यामधुनी.. पाझरलेली रत्नं..

मग, रत्नांच्या त्या गर्दीमध्ये.. गुरफटलेली धुंदी..
तू मी असता दुःख गं कसलं??... सारे काही आनंदी..

तू असताना दुःख सुद्धा गं रूप बदलते राणी..
वणव्याच्याही ओठी फुलती.. नाजूक फुलांची गाणी..

ऐक गं राणी, फुले सुद्धा ही नाहीत अगदी साधी…
ह्याच फुलांनी बरी होते, शतजन्मांची व्याधी…

शतजन्माची माझी व्याधी, बरी कराया ये ना…
नक्षत्रांवर आपुली नावे, कोराया ये ना…

न जाने क्या है वहाँ
जो सुरज रोज
सुबह उठकर बिना थके
दिन के चारो पहर की
सारी सीढीया चढ के
ऊपर चला जाता है
---
फिर कुछ देर
दुनिया की जानिब
घूरता रहता है
मानो कोई जंग जित ली हो
---
कभी कभी लगता है
अपने परछाई को हराने का
जूनून सवार है उसपे
---
ओ सुरज, तुम बडे कब होगे?

|-मिसळलेला काव्यप्रेमी-|
(२७/०६/२०१६)

जानिब = दिशा

----------------------------------------------------------------------
(अनुवाद)

पहिल्या पावसात जागलेल्या तिच्या आठवणी