कविता

तुझी आठवण आता येतच नाही ,
समजावलय मी या वेड्या मनाला.
पहिल्यांदा खुप त्रास झाला ग वेडे,
पण या काळजावर दगड ठेवला ..
तुझा तो हसरा चेहरा खरच खुप आवडत होता ग मला ,
मग का नकार दिलास तु या वेड्या जीवाला.
तुझ्या डोळ्यातील ती काजळ मला क्षणात घायाळ करायची सखे.
पण हळुहळु ती काजळ फिकी पडली.
आता तुला माझी नजर नाही शोधणार ..
कारण तुझे बिन काजळीचे डोळे मला नाही आवडणार.

तुझ्या विना खरचं मी काहीच नाही .
पण आता अस वाटतय मी एकटा आहे हेच बरं आहे.
तु माझी मी तुझा हे आता होणे अशक्यच आहे.

( स्वप्नातली शामली)

सुंदरी काय आहे तुझ्या मनांत?
का अशी वागतेस तू कोड्यांत?
.
कधी राग,कधी अनुराग,
कधी प्रेम, कधी आग
कधी हो, कधी नाही
कधी घरी विचारते,कधी माहीत नाही,
तू तर रोज सखे भेटतीस,
सुंदरी काय आहे तुझ्या मनांत?
का अशी वागतेस तू कोड्यांत?
.
कधी मधाळ हास्य,कधी भृकुटी भंग
कधी भांड भांड भांडतेस,
तर कधी गळ्यात पाडून रडते
कधी स्वत:च खरं करतेस,
तर कधी माझ चुकलं म्हणतेस,
सुंदरी काय आहे तुझ्या मनांत?
का अशी वागतेस तू कोड्यांत?
.
कधी अल्लड, पोरसवदा मुलीच वागणं
तर कधी प्रौढे सारखं बोलणं

"व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर

जीव ओवाळून टाकावा त्या शब्दांवर,
त्या सुरांवर, त्या मधुर आवाजावर, त्या अभिनयावर
एकूणच त्या साऱ्या बेभान कलाकृतीवर,
आणि मग, "व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर

भान हरपून स्वत्वही हळुवार निसटावं अगदी स्वतःच्याही नकळत,
पार आत खोलवर कुठेतरी काहीतरी कधीतरी असं भिडावं
नसलेल्यातलं असणं डोळ्यासमोर उभं राहावं, असलेल्याच्याही नकळत,
आणि मग, "व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर

पाउस पडत नसताना
किंवा पाउस पडून गेल्यावर
जेव्हा आकाशात इंद्रधनुष्य तयार होत असेल
त्याच्या मधल्या कालावधीत
सिटी बसने मी प्रवास करत असतो
खिडकीतून बाहेर पाहत राहतो
बाहेर ओली झालेली जमीन
झाडांवरून ठिबकणार पाणी
त्यांना आता खास पाणी घालायचं काही कारण नाही
आं करून पाऊसपाणी पिल्यासारख ताज टवटवीत शहर
शहराच्या कोपर्य कोपर्यात cartoonist ला
श्रन्धाजली देणारी ग्राफिटी
कुठल्यातरी stop वर
बस चे automatic दरवाजे उघडतात
ती बस मध्ये येते
अप्रोन घालून
माझ्या बाजूला बसते
आम्ही एकमेकांना नाव न विचारता

उगा आग्रहाने बोलावले.
किती आज तेही सोकावले.

कुठे चोर दडला अकस्मात तो?
कुणी दार माझे ठोठावले..!!!

पुन्हा झूळुकिशि सख्य सांधले
पुन्हा एक वादळ घोंघावले.

तिचे बेत होते,तिला धार्जिणे.
तिने बेत माझे धुडकावले.

चितेला म्हणालो आईच तू!
किती छान मजला जोजावले.!

थव्यामागुनि निघाले थवे
कुणी दगड आत भिरकावले?

असो देव वा तू तत्सम कुणी.
असे कोण मजला रे पावले?

किती काळ मजला झुंजावले
अता दु:ख माझे थंडावले.!

जुन्या वेदनेने लळा लावला
सुखाला नव्या मी हुसकावले!

विस्तारभयास्तव
मी स्वप्नांची लांबीरुंदी कमी केली
गजराची धारदार कात्री वापरून
काटछाट केलेली ती स्वप्ने
गळत असतात पापण्यांमधून

विस्तारभयास्तव
कंटाळवाणा प्रवास टाळत गेलो
हा अधिकचा प्रवास दिला साठवून
आता प्रवास शक्य होत नाही
विस्ताराचे अजिबात भय नसून

विस्तारभयास्तव
कितीतरी विचारांना दिली जन्मठेप
काही पॅरोलवर सुटले कैदेतून
मी परत त्यांना कैदेत टाकतो
सावधगिरीचा उपाय म्हणून

आयुष्याला मी सौख्याचा बाजार म्हणालो.
अन दु:खाला जगण्याचा अधीभार म्हणालो

हाताने ती भरवीत होती घास कुणाला .
तेव्हा मज तू दिसलीस सुंदर फार म्हणालो.

तिने ठेवले खांद्यावर मस्तक विश्वासाने
साधा भोळा हा आपला शृंगार म्हणालो.

किती वेदना दाराजवळि दिसल्या घुटमळताना
होईल तुमचा छान इथे उपचार म्हणालो.

दु:ख म्हणाले निघताना "मज बरे वाटते"
गायब केला जुना तूझा आजार म्हणालो.

बदनामी जर यदाकदाचीत सत्य निघाली.
होईल माझा नक्की जयजयकार म्हणालो.

नियती देखील शस्त्र त्यागुनि हसुन परतली
दिसशी तू तर चतूर देखणी नार म्हणालो

......आणि मग थोडं पुढे गेल्यावर
मला दिसला एक नेता
जो देत होता आश्वासन कसलेतरी
पाच वर्षापूर्वी तो हेच बोलला होता...असं मला पाच वर्षापूर्वी वाटलं होतं
ते आठवलं
.
.
पुढे जात होतो तसतसं बातम्या ऐकायला येत होत्या
रोज एक पुतळा पडल्याच्या
काही पुतळे बनले होते घाईघाईत
तर काहींना लोकांनी पाडले होते
काहीचे पायच तकलादू होते म्हणे
तर काहींची डोकी फार उंच गेल्यामुळे तोल गेला होता
काही मात्र पडले होते हकनाक
....माझ्या शहरात खूप पुतळे झालेत
.
.

'कविता वृत्तात हवी'
'हओ'
'कवितेला लय हवी'
'हओ
'कवितेत सुयोग्य यमक हवेत'
'हओ
'कविता जगातल्या कुठल्याही वाचकाच्या मनाचा ठाव घेणारी हवी'
'मंजे?'
'म्हणजे कविता ग्लोबल हवी रे'
'अच्छा! हओ!'