कविता

कविता करणे माझा छंद आहे
आपणही काहीतरी करतो इतरांपेक्षा वेगळं
साहजिकच झुंडीपेक्षा वेगळा मी
भलताच देऊन जातो आत्मसन्मान
शब्दाला शब्द अन यमकांचा खेळ

लहानपणी वाचलेलं सुभाषित
लख्ख आठवतं
काव्य, शास्त्र , विनोद यांत रस
नसलेला माणूस शेपूट, शिंग
नसलेला पशु आहे
मीही सरसावतो घेऊन पेन ,
ओढून पुढ्यात
कागद वगैरे फर्रकन

..मला मात्र पत्नी गोरी हवी..
-------------------------------------
तशी शक्यतोही कोरी हवी.
मला मात्र पत्नी गोरी हवी

जरा घेऊ वीम्याचा फायदा.
घरी एक साधी चोरी हवी.

( मला चोर अट्टल मानेन मी.
तिच्या स्पंदनांची चोरी हवी..)

असे एक संधी निसटायची.
जवळ फक्त बळकट दोरी हवी.

तुला भोगतो मी की तू मला?
कशाला हि मग शिरजोरी हवी?

हुश्श..आत घुसलो मी शेवटी
नको आणखी घुसखोरी हवी

किती प्रेम त्याचे काट्यांवरी
सरण म्हणुन बाभळिबोरी हवी.
---------------------------
+ कानडाऊ योगेशु

त्या पक्ष्याची वाट पहात आहे.....
बसेन ते झाड माझे,
शिटेन ती फांदी माझी,
असले त्याचे आक्रमण नाही!

घरटोघरटी माझी पिले
माझ्याच पिढ्या, माझेच वंश
असली माणुसकी त्याची नाही!

मैत्री कधी कुणाशी केली नाही,
पण बुडत्या मुंगीसाठी
पान टाकायचे विसरला नाही!

चमचमणारी छाती फुगवणे नाही,कि
तोऱ्याने मान फिरवणे नाही!
पंखांचे मिटणे केवळ सुंदर
जणू मौनाचे शिल्प पुरातन!

पाय कधी दिसू नयेत
इतके त्याचे असणे प्रगाढ,
युगायुगांची पौर्णिमा उजळावी
इतके त्याचे पंख सतेज!

ती तशी नेहमीच गराड्यात असते
मी त्या गर्दीचा एक भाग असतो
ती तशी सगळयांच्या जवळ असते
मीच कधी तिच्या नजरेत नसतो

ती नुसती येण्याची चाहुल देते
तो मुक्त तिच्यावर बरसत जातो
ती चिंब तारुण्य उधळून देते
मी धुंद स्वत:ला हरवत जातो

ती गुलाबी सांज लेवुन येते
मी क्षितिजासवे तिच्यात रंगून जातो
ती नशावते कातरवेळ तिच्याच अदांनी
मी नकळत तिच्यात विरघळत जातो

ती अलगद रात्री स्वप्नात येते
सारा आसमंत तिनेच भारलेला असतो
ती एकच वेळ अशी असते
जिथे ती "फ़क्त" माझी अन मी तिचा असतो

पण........

गहिऱ्या गहिऱ्या आभाळात
तुझे निर्मळ, सच्चे डोळे,
सुसाटल्या वाऱ्यासवे,
तुझे स्वप्नांचे हिंदोळे

वीज येते, तशी तुझी
क्षणार्धात भेट,
गडगडाटी गोंगाटाचे
तुझे अनोळखीसे बेट

पाऊस सुरू होण्याआधी
इतकं सारं दाटून आलं..

पाऊस पडून गेला-
आणि तुला सांगायचं राहून गेलं
तुला सांगायचं राहून गेलं..

मोकळं आकाश
मोकळा तो रस्ता
सकाळची वेळ
कोवळ्या उन्हाचा तो खेळ

सदा सडा प्राजक्ताचा
त्यांवर राज्य ते दवाचं
कंसात काळजी त्या फुलांची
बळी जाई पावली नकळत

मागे अंगणात वृंदावनं
मुंग्या जणू देती पहारे
कधी साखर कधी नारळाचे
कधी ताट नैवेद्याचे

मागे विहीर दगडी
अखंड थंडगार त्यात पाणी
काठावर शेवाळं सुंदर
जणू सांगे विहिरीची कहाणी

गोठ्यात जीव काळे
हंबरती तहानेने जोरात
साखळी सोडता हळूच
वाट जाई थेट हौदात

(कविता करण्याची सुरसुरी प्रत्येकालाच कधी ना कधी कधी येते.मग आम्हीही त्याला अपवाद कसे? अशीच एक तुरळक कविता)

मार्कर
एकूण एक केस
उपटलाय बघ
छातीवरचा
घे, हे नाव
कोर आता
पण
जरा थांब
वापरू नकोस
तो परमनंट मार्कर
नाहीतर,
याच नावाची दुसरी
शोधावी लागेल मला
हिनेही
नाही म्हटलं तर

(पूर्वप्रकाशन:http://aawaghmare.blogspot.com)

झोंबू लागे सुखद गारवा, मंदसा पाऊस झाला
जाऊ या लोणावळ्याला, सखीस इशारा केला
.
मारली दांडी ऑफिसला, अन तिने हि कॉलेजला
ठरे भेटायचे ,सकाळीच, जिमखान्याच्या स्टॉपला
.
लो वेस्ट जीन वर, स्लीव्हलेस टॉप शोभत होता
तिच्या मधाळ स्मिताने ,मूड रोम्यान्टीक होता
.
नेली फटफटी पंपावर, म्हटले कर टाकी फुल्ल
सुटे गाडी भन्नाट,बुंगाट .असे वातावरण कूल
.
चाले रस्ता ,धावे रस्ता, गावे मागे पडू लागली
टेकले उरोज पाठीला, मिठी तारुण्याची घातली.
.
लय भारी, क्षण भारी, रक्त तारुण्याचे सळसळे.

++तुझे टाळतो मी अताशा शहर++
---------------------------------------------------
सुशोभीत केली जुनीशी कबर.!
स्वतः मीच केली स्वतःची कदर.

जसा बोललो आरश्याशी जुन्या
तशी घेतली मी स्वतःची खबर!

किती जीव घेतील शस्त्रे तुझी
कधी ओढणी वा कधी तो पदर

म्हणे फार होती पवित्र अधी
तिची मग बनवलीच नंतर गटर

ठरवताच पार्टी मनाने कधी
तिथे सर्व दु:खे सुखेही हजर

तसा तोच रस्ता जवळचा तरिहि
तुझे टाळतो मी अताशा शहर

दवा बनुनी येताच मृत्यु असा
उतरते तिथे जीवनाचे जहर