कविता

नमस्कार मिपाकर,

माझा हा पहिलाच प्रयत्न आहे, तेव्हा सांभाळून घ्या
३ वर्षांपूर्वी लिहिलेली कविता जेव्हा चेपुवर दुसऱ्याच्या नावाने लिहिलेली भेटते तेव्हा खूप वाईट वाटत. माझी ही कविता थोडे शब्द बदलून मला चेपुवर वाचायला भेटली होती.
याआधी लिहिलेली कविता तुम्ही वाचलात, तुम्हाला आवडली म्हणून म्हटलं आपली जुनी डायरी काढून त्यातून उरलेल्या कविता पण इथे टंकाव्यात.

गोदो आला गोदो आला
खेळखेळणी घेउन आला
गोदो आला गोदो आला
अहा हर्ष तो मनी दाटला!

गोदो आला गोदो आला
कसा दरबार पाहा सजला
स्वागत करण्या एक गलबला
हरहर गोदो निनाद झाला

गोदो आला गोदो आला
ओवाळावे पटकन त्याला
भेटवस्तु द्या माणिकमोती
त्रिशुलतलवार बरछ्याभाला

गोदो आला गोदो आला
जो जो बोले कुजबुजवाला
कोल्ह्यांची ती ऐकून कुई
हरिण बोलले सिंहच आला

गोदो आला गोदो आला
हिरवी राने हिरवा पाला
दुधात न्हाले गोकुळ सगळे
आनंदी त्या गोकुळबाला

हलकेचं आलीस आयुष्यात
वाऱ्याच्या झुळूकीसारखी
मनात मात्र माझ्या
वादळासारखी राहिलीयेस
तुझं हसणं, तुझं दिसणं
कोरलय माझ्या अस्तित्वावर
रात्रीच्या आकाशात
ध्रुव चमकत रहावा
तसा गुणगुणत राहतो
तुझा आवाज माझ्या कानात
त्या क्षणी जवळ असतीस तर
मिठीत घेतली असती तुला
किती आवडतेस तू मला
मीही सांगितलं असत मग
पण नाही सांगता आलं
तेव्हाही आणि आताही
आता फक्त स्वप्नं पाहतो
त्या स्वप्नातही तू भेटतेस
तेही दूर जाण्यासाठीच
मग भेटतेस तरी का
ते तुलाच माहीत
तुझ्याचंजवळ हरवून आलोय

आज जिथे आहे सहरा
म्हणजेच वाळवंट,
रेग, सैफ़, बरचन
(म्हणजे काय हे गुगलून घ्या)
वगैरे भूवैशिष्टये असणारे,
तिथे होते लॉन्ग लॉन्ग एगो
(म्हणजे रियल लॉन्ग लॉन्ग एगो
सहस्रावधि नव्हे लक्षावधि नव्हे
कोट्यावधि वर्षांपूर्वी)
सहस्र योजन विस्तार असलेले
ओलेचिंब, घनदाट, निबिड
रेनफॉरेस्ट!
रोज दुपारी दोनतीन वाजता
गड़गडाट करायचे
अजस्र काळेकभिन्न
क्युमुलोनिम्बस् !
अन् झरझर बरसायचे
जीवनामृतरस!
त्या विशाल निबिड़ जंगलात
होते अथांग एक सरोवर
शतशत योजन विक्राळ..
होत्या विशाल राक्षसी मगरी

प्रेरणा : गेम

आयडी कसा बदलता आला पाहिजे
डुआयडी बनून मोकळेपणान फिरता आल पाहिजे...
थोडं थांबून .. दुसऱ्याला खिंडीत पकडता आलं पाहिजे

वेड बनून ... मी त्या गावचा नव्हेच असं सांगता आलं पाहिजे
सगळ्यांना हे जमतंच असं नाही...
धाग्याचा काश्मीर होतोच असं नाही

तरी आजही छुप्या आयडी वर जग चालत..
सगळं काही असूनही आपलं एखाद डुआयडी लागतं ..
'डुआयडी में पागल दीवाने को' आजही जग
हासत..
आणि मग डुआयडी बनून प्रत्येकजण 'मेसेज'
करत...

कोसळून गेलेल्या
पावसानंतरची शांतता
फारच जीवघेणी असते नाही?
-----
परवा तू अचानक आलीस
दारात तुला पाहुन चमकलो
मग सुखावलो
येतांना तू आणलेला मोगरा
सगळं घर व्यापून उरला
गजरा करायला घेतला
तुझ्या केसात माळतांना
अवचित एक गाठ सुटली
गजरा विखुरला, अन्
एकदम जाग आली
----
कोसळून गेलेल्या
पावसानंतरची शांतता
फार जीवघेणी असते नाही?
------
किनार्‍यावर एकटचं भटकतांना
'तो' खडक दिसला
पहिली भेट नजरेसमोरुन तराळून गेली
तासन् तास त्या खडकावर
सुख म्हणजे कायं? ते अनुभवलं

चंद्र चांदण्या समुद्र पाऊस
सगळ्या कविता झाल्या करून
मग पाटी कोरी केली
आणि खूप वाट पाहिली
पण काहीच सुचेना

मग एक चंद्र काढला
आभाळासारख्या पाटीवर उठून दिसला
मग त्याला सोबत म्हणून चार चांदण्या
भरतीच्या लाटा आदळल्या खडकांवर
मग लगोलग पाऊसही बरसला
ओलेत्या वाळूत तुझं नावही लिहिलं

तुला आवडतात म्हणून
सगळ्यांना आणलं होतं सोबत
चंद्र चांदण्या समुद्र पाऊस
पण नेमकी तू आली नाहीस

क्षण कोवळ्या उन्हाचा लेवून नीळकंठी..
अवकाश व्यापणारी दृष्टी कुठून येते?

जन्मांत गांठ जुळण्या क्षणमात्रही पुरेसा..
मग रुक्ष भावनांची गर्दी कुठून येते?

स्वप्नांस जागवी जो.. क्षण तोच अंतरंगी
निमिषात सर्वव्यापी ऊर्मी कुठून येते?

अवशेष संस्कृतीचे दिसतात जागजागी..
क्षणात शेवटाची प्रगती कुठून येते?

--
एका क्षणात सारे लाघव्य संपलेले..
शब्दांस धार माझ्या इतकी कुठून येते?

राघव

आयुष्य जरी असलं अवघड
खूप काही शिकवत असतं
उतरत्या चंद्रकले प्रमाणे
जीवन आपलं सरत असत

नवी दोस्ती नवं नात
जोडणं जरी सोपं असत
एकदा जोडल्यानंतर मात्र
टिकवणं मोठं कसब असत

बघू-करू म्हणता म्हणता
आयुष्य सर्रकन सरकत असत 
आठवणींचे मोती ओवता ओवता
म्हातारपण येत असत

सरणावर देह विसावतो तेव्हा
जगणं आपलं संपत असतं
तिथवर पोहोचण्याआधी मात्र
माणूस म्हणून जगायचं असतं

----------

149