...और गिटार.. ६ ..

मराठेसोबतचा हवा तसा मोका आला होता पण मला हवी होती तशी मनाची शांती नव्हती. माझी खूपच फाटली होती. आत्ता जाधव निघून गेला असला तरी तो आता मला तसा सुका सोडणार नव्हता.

तरीपण आत्ता मराठे माझ्यासोबत चालत होती. माझ्याकडे अर्धा तास होता आणि मी काही ना काही बोलणार होतो. जसा विषय वाढत जाईल तसं बोलता बोलता मी तिला स्पष्ट विचारणार होतो. मी वेगवेगळे शब्द काढून ठेवले होते.

म्हणजे ,मी तुझ्यात इन्व्हॉल्व आहे, नुसती मैत्री दोस्ती वाटत नाहीये, तुझं आधी कोणाशी काही असेल तरी बिंधास सांग, तुझा नो असेल तरी पण मैत्री तशीच राहील, आमच्या घरच्यांकडून काही प्रॉब्लेम येणार नाही, मी कितीपण थांबायला तयार आहे..असं खूप काही काही..

तिच्यासोबत चालत राहिलो आणि खूप वेळ झाला तरी थंड शांतता.

"कसा वाटला प्रोग्रॅम?", मी काहीतरी सुरुवात व्हावी म्हणून म्हटलं.. नाहीतर तेच्यायला तिच्या घरापर्यंत असेच स्मशानशांततेत पोचायचो आणि नुसतंच गुडनाईट व्हायचं. मग चाललो आम्ही एकटे घरी ल्यूना डुरकवत.

आता मराठेकडून माझ्यासाठी काय कौतुकाचा शब्द येतो त्याची मी वाट बघायला लागलो.

ती खुदकन हसली आणि म्हणाली, "तू खरंच वाजवत होतास गिटार की नुसतीच धरुन उभा होतास?"

मी दचकलोच. इतका पोपट होईल अशी जरासुद्धा कल्पना नव्हती.

"म्हणजे काय? वाजवत होतो की.. उगाच कशाला उभा राहीन?", मी म्हणालो.

"काय माहीत.. उगीच स्टाईल मारायला असेल..", ती आणखी हसत म्हणाली.

"कोणावर..",

"मला काय माहीत कोणावर ते?.. हीही..", मराठे

आता ते हसणं टिपिकल मुलींसारखं व्हायला लागलं होतं. फिस्स फिस्स करुन. टर उडवल्यासारखं.

मी खूपच नर्व्हस झालो. मला जे बोलायचं होतं ते बोलायला खरं तर सुरुवात चांगली झाली होती. तुझ्यावरच स्टाईल मारत होतो अशी हलकीफुलकी स्टार्ट घेता आली असती. पण तिचं हसणं मला उगीच भेवडवायला लागलं.

"गिटार जाऊ दे..", मी म्हणालो.. "मला तुझ्याशी निवांत बोलायचंय.."

"अं? कशाबद्दल? "

"असंच.."

"मग बोल ना..आत्ता निवांतच आहे की..", पुन्हा तेच हसणं.

"मी तुला मागे बोललो ना की मला तुझ्यात इंट्रेस्ट आहे.."

"......"

"......"

फ्रीजमधे साचलेल्या घट्ट बर्फासारखी शांतता तोडायला हवी होती.

"मला त्याविषयीच तुला विचारायचं होतं", मी धीर करुन म्हणालो..

मराठे गप्पच..तिच्या एकूण विषय लक्षात आला होता. आता मूळ प्रश्न विचारून झाला होता. त्याच्या नंतरची सारवासारव, लिंपालिंपी करणं भाग होतं.. मग मी घाईघाईने पुढे म्हणालो..

"नाही म्हणजे मला तशी घाई काही नाही..नंतरही हा विषय बोलला तरी चालेल..मी आपलं सहज म्हटलं..म्हणजे तुझं इथे कॉलेजात शेवटचं वर्ष आहे ना..मग कुठे गेलीस की कधी भेटशील काय माहीत..म्हणजे तुला नको असेल तर नको..तसं काय कंपल्शन नाही..तुझं काही दुसरं असेल तरी काही प्रॉब्लेम नाही. . उलटा मदत करीन तुला त्यात पण..म्हणजे फ्रेंडशिपमधे याचा काही फरक होणार नाही.. तुलापण नाय ना होणार काही फरक?..आपण म्हटलं फ्रँक बोलूया.."

मला धाप लागली. तिने आता काहीतरी बोलून मला थांबवायची अत्तिशय गरज होती. मी सुसाट बोलत सुटलो होतो..

ती एकदम गंभीर झाली. आम्ही चालणं थांबवलं. माझं बोलणं मात्र थांबवेना.. उतारावर सायकलचा ब्रेक तुटावा तसं झालेलं. मी तिला नॉर्मलवर आणण्यासाठी बोलतच राहिलो.

"म्हणजे मी काय तुझ्या मागे फिरणार किंवा तुला माझा काही त्रास होणार असं नाहीच आहे. तू हवं तर घरी बोल. माझ्याही घरुन काही प्रॉब्लेम येणार नाही. तुझी करीयर पूर्ण करेपर्यंत मी हवं तर काहीच बोलत नाही या विषयावर..पण मला.."

"थांब जरा.." तिने खाडकन म्हटलं.." मला नाही शक्य, तू म्हणतोस ते.."

मी फटका खाल्ल्यासारखा बोलायचा थांबलो. का शक्य नाही? असं मला विचारायचं होतं. पण घसा सुकला होता. काल केलेली खर्जात आवाज लावून तिच्याशी बोलण्याची प्रॅक्टिस बेकार झाली होती. "का?" एवढंच मी विचारलं पण आवाज खर्जाऐवजी चिरका आला.

"माझ्या मनात कोणीतरी आहे आणि मी ठरवूनही दुसर्‍या कोणाचा विचार करु शकत नाहीये.."

मी एकदम गप्प झालो. आता लिंपालिंपीची पाळी तिची होती.

"प्लीज तू मनावर घेऊ नको. तुझ्यात काही प्रॉब्लेम नाही रे. मी कोणाच्याच बाबतीत असा विचार करु शकत नाहीये. खूप प्रयत्न केला मी.."

असं सेंटी काहीतरी मराठे माझ्याशी पहिल्यांदाच बोलत होती.

"का..? कोण आहे तुझ्या मनात?"

"जाऊ दे ना... सोड... जे होणारच नाही त्याबद्दल कशाला बोलायचं..?"

"तरी पण सांग. मित्र तर मानतेस ना आपल्याला..? तेवढा हक्क आहे ना मला?", मी उगाच म्हटलं. तशी गाढ मैत्री कुठे झाली होती अजून. पण मला तो कोण आहे ते काहीही करुन कळायला हवं होतं. नायतर आधीच झालेल्या डोक्यातल्या शेणात किडे झाले असते.

"सांग..प्लीज..दुसर्‍या गावात आहे का कोणी कुठे?", माझा धीर सुटत चालला..

"नाही रे. मी सरांच्यात इन्व्हॉल्व आहे..", मराठे म्हणाली.."प्लीज कुठे बोलणार नाहीस ना?"

माझ्यावर डोक्यात वीज कोसळली.. "कोण सर? कराटेसर?"

"हं"..

फुकणीच्याने दावा साधला होता.. फसवलं होतं लहान पोरीला आपली बॉडी दाखवून..

"कधीपासून? कसं झालं..?", मी चाचरत म्हणालो.

"दोनतीन महिने झाले..", ती म्हणाली.

मला एकदम "दोनतीन महिने" शब्दांनी धस्स झालं. मग लक्षात येऊन थोडा स्थिर झालो.

"म्हणजे सर काही बोलले का तुला? की वन सायडेड?"

"मला नक्की सांगता नाही येत, पण सरांसोबत मला खूप बरं वाटतं. त्यांची पर्सनॅलिटी आवडते. ते माझ्याशी खूप छान बोलतात."

"छान म्हणजे? काय बोलतात?", मी सरांना तिच्यासमोर शिव्या तरी कशा घालू. अवघड दुखणं झालं.

"म्हणजे माझ्याबद्दल विचारतात. पुढच्या करियरविषयी. ब्लॅक बेल्ट मिळवून देतो म्हणतात.."

"पण हे.. म्हणजे ते इन्व्हॉल्वचं वगैरे काही बोलले का?"

"नाही. त्यांचं तर लग्न झालंय, तुला माहीतेय. पण बायको त्यांच्यासोबत राहात नाही असं ते म्हणाले..त्यांचे खूप पर्सनल प्रॉब्लेम आहेत लग्नामधे. ते सगळं माझ्याशी बोलतात.."

आयचा.. सर गुरुघंटाल मनुष्य वाटतच होता मला..ते खरं निघालं..पूर्णपणे जाळ्यात वेढली होती मराठेला त्याने..बायको जवळ राहत नाही..आणि काय काय सांगितलं असेल कोण जाणे भडव्याने.

"अगं. हे बघ. तुला आत्ता पटणार नाही, मला माहीत आहे..पण या सगळ्यातून तुला त्रासच होईल..सरांची नियत चांगली आहे असं खरंच वाटतंय का तुला?"

"तुला असंच वाटणार रे..सगळे त्यांच्याविषयी घाणेरडं बोलतात..तू पण बोलतोस..तुला कसं सांगू? सर खूप चांगले आहेत. आणि या फीलिंग्ज खर्‍या आहेत अशी माझी खात्री आहे. मी त्या घालवू नाही शकत"

मी अर्थात तोंडात बोळा घातल्यासारखा निरुत्तर झालो. बोळ्याऐवजी इथे नरड्यात निखारा कोंबलाय असं वाटायला लागलं. थंड पाणी हवं होतं. पण इथे ते मिळणार नव्हतं...अजून सोसायला हवं होतं..

गप्पपणे चालत आम्ही तिच्या घरापाशी पोचलो. ती नुसतीच "बाय" करुन गेली. खरंच ती गेल्याचं यावेळी कळलंही नाही.
मला दिसत होतं एवढंच की मी पुरता शेणात गेलो होतो. मराठेकडून लाथ मिळाली होती. त्याउप्पर डोक्यात गोळी घालावी तशी सरांविषयीची न्यूज तिने मला सांगितली होती. जाधव डूख धरून निघून गेला होता. तो नक्कीच दिवसरात्र आता मला तुडवण्याची वाट बघणार होता.

आणि या सर्वात मराठेची कायम मनाशी धरलेली सोबत सुटली होती..

घराकडे जाताना ल्यूना पादल्यासारखे आवाज करत होती. भिकारचोट.

(पुढच्या सिक्वेलपर्यंत समाप्त..किंवा पॉज..)