जे न देखे रवी...
आत्म दीपो भव
बुद्ध,,,,,
काय दिले तू मानवजातीला?,,,,
शांती,,,
ती तर केव्हाच कैद झाली आहे
रक्तपिपासू,साम्राज्यवादी,शोषित भांडवलशाहीच्या महत्वकांक्षेत,,,,
संयम,,,
नजर टाकून पहा कुचकरून टाकलेल्या कळ्यांकडे
अहंकारी पुरुषी वासनेने संयमाच्या कधीच चिंधड्या उडविल्या,,,,
हास्य,,,
पहा बर तुला सापडते का?
भुकेने तडफडणाऱ्या निरागस बालकांच्या चेहेऱ्याआड,,,
अस्त
चार दिसांची चहू चिंतने
भ्रमितपणाची बहू लक्षणे
विषासम त्या प्रवासातले
क्षणिक गोडवे अस्त पावले
अनाठाई त्या रूचक चिंता
स्वप् नसुखांच्या रजई विणता
सूर निराळे गवसण्यापरी
तारेवरचा नवा डोंबारी
नको म्हणाया धजते ना मन
धडगत नाही रीते रीते पण
बेधुंदपणाचि सूटली आवड
दिनपणाचि जूडली कावड
वाट..
वाट..
जुन्याच एका वाटेवर
वाट चुकले होते मी
आज पुन्हा मी
त्याच वळणावर
नवी वाट शोधते आहे मी
भांबावलेली आहे मी
गोंधळले ही आहे मी
पुन्हा पुन्हा वाट ती
शोधुन दमले आहे मी
अशी कशी मी ही वेडी
इतकी कशी मी
बावरलेली;
वाट स्पष्ट समोर असुनही
वाट शोधत भटकणारी मी
प्राणवेळा
आठवांच्या काळवेळा पाहिल्या.
हृदयाच्या प्राणवेळा पाहिल्या.
मालवेणा चंद्र भोळा कालचा.
कालच्या या चांदण्याही राहिल्या.
सोसली मी ही तमांची अंतरे.
रात्र काळी झाडपाने मंतरे.
गारव्याने जाग आली या फुला.
पाकळ्यांच्या गंधपेशी दाहिल्या.
हो मनुजा उदार तू ..
निसर्गाने सूक्ष्म हे
दैत्य असे सोडले
अहंकारी माणसा
गर्व सारे तोडले
धूर हा हवेत रोज
नदीत जहर सांडले
प्रतिशोध हा असेल
तुला घरात कोंडले
उपसलेस बहुत तेल
गिरी अनेक फोडले
सजेल ही धरा पुन्हा
तव हस्तक्षेप खोडले
विकास नाव देऊनी
वृक्ष अमाप छाटले
दुःख ते अपार किती
वसुंधरेस वाटले ?
प्राजक्ताची फुले
हळूवार वेच ती
प्राजक्ताची फुले
रानपाखरे वेलीवरती
घेती तेथे झुले.
मधुर गोजिरी होते किलबिल.
तुझ येण्याची देती चाहूल.
प्राजक्त ही मग बहरून येतो
शुभ्र फुलांची रास घालीतो
केस मोकळे शुर्भ वसने
पायावर ते अलगत बसणे
फुल फुलाशी घेते वेचून
असेच मजला वाटे पाहून
खूप झालं देवा आता....
खूप झालं देवा आता, काहीतरी चमत्कार कर..
नाहीच जमलं काही तर, तुझं अस्तित्व अमान्य कर..
किड्या मुंग्यांसारखी देवा, माणसं मरत आहेत..
तुला कसं कळणार म्हणा, तुझी तर देवळच बंद आहेत..
माहितीय का देवा तुला, अख्ख जग इथं थांबलय..
सगळे जिवंत आहोत, कारण फक्त मरण पुढं लांबलय..
धावणारी माणसं सगळी, आज घरातच कोंडलीत..
मंदिरही सुनी तुझी, सगळी फुलं सुकी पडलीत..
निर्घृण खुन..
निर्घुण खुन..
काय अपराध
होता तयांचा
जे त्यांस
असे मरण यावे?
माणसांतल्याच लांडग्यांनी
तयांस जीवे ऐसे मारीले
या माणसांपरी
ते लांडगे तरी बरे
हेरतात ते सावज
भुक शमविण्यासाठी
संचारबंदी असोनी
ऐसा जथ्था तेथ जमला
अन्
माणसांतल्या माणुसकीचा
निर्घुण खुन तेथेची जाहला..
(Dipti Bhagat)
अंताक्षरी
अंताक्षरी 1
सिग्नल ला भिक मागण्या-या 5
वारक-याला मी म्हणालो, 8
तुकोबा म्हणतात, 10
"भिक्षापात्र अवलंबीणे, 12
जळो जिणे लाजिरवाणे" 15
वारक-याने काठी उंचावली, 18
सुट्टीतील प्रेम
मी ११वीत गेलतो, आणि तिची ९वी झालती.
ती ऊन्हळ्याच्या सुट्टीला,
माऊशीकड आलती.
त्याच रात्री अंधारात
आमची भेट झालती.
अंधारात फक्त आमची
एकमेकांशी बोलनी झालती.
आणि नंतर तिने माझ्याकडे आणि,
मी तिझ्याकडे पाहता पाहताच २री-३री रात्र गेलती.
आशा काही रात्री गेल्यानंतर
सुट्टीतील प्रेम
मी ११वीत गेलतो, आणि तिची ९वी झालती.
ती ऊन्हळ्याच्या सुट्टीला,
माऊशीकड आलती.
त्याच रात्री अंधारात
आमची भेट झालती.
अंधारात फक्त आमची
एकमेकांशी बोलनी झालती.
आणि नंतर तिने माझ्याकडे आणि,
मी तिझ्याकडे पाहता पाहताच २री-३री रात्र गेलती.
आशा काही रात्री गेल्यानंतर
सुट्टीतील प्रेम
मी ११वीत गेलतो, आणि तिची ९वी झालती.
ती ऊन्हळ्याच्या सुट्टीला,
माऊशीकड आलती.
त्याच रात्री अंधारात
आमची भेट झालती.
अंधारात फक्त आमची
एकमेकांशी बोलनी झालती.
आणि नंतर तिने माझ्याकडे आणि,
मी तिझ्याकडे पाहता पाहताच २री-३री रात्र गेलती.
आशा काही रात्री गेल्यानंतर
विडंबन ( चायनाच्या वूहानमध्ये...)
चाल -( निंबोणीच्या झाडामागे चंद्र...)
चायनाच्या वूहानमध्ये, कोण शिंकला गं बाई
कोरोनाच्या व्हायरसला, झोप का गं येत नाही।।धृ ।।
किंवा
(असा कोरोना कळेना, कसा जन्मला गं बाई)
लोकं झोपले घरात, रस्त्यावर रोगराई
दिवसभर फेसबुक, कसली गं नाही घाई
लॉकडाऊन आशेचा, दारू मुळी मिळत नाही।।१।।
मौनाचे गुपित
मौनामागे दडुनी असती
नाना परिची किती कारणे
कुठे व्यग्रता, कुठे खिन्नता
वरुन दाखवी 'नको बोलणे'
मौनाच्या वाटांचे वळसे
वाटसरूला होई चकवा
निबिड शांतता चहुबाजूला
असह्य होई अबोल थकवा
मौन राखते दाट अरण्ये
अनेक गुपिते अनेक आख्या
वरवर जे दिसते डोळ्यांना
खरे भासते असून मिथ्या
मै एक चिराग बन जाऊं
प्रथमता समस्त मिपाकरांची माफी, या अनेक महिन्यांमध्ये मला मिपावर येता आले नाही..लिहिण्याच सोडा काही वाचता ही आले नाही. मागे एकदा सांगितल्या प्रमाणे काम आणि नविन टेक्नॉलॉजी मुळे वेळ मिळणे खुप अवघड आहे, India deserves better चे पण पुढचे भाग लिहायचे राहिलेच आहेत, विषय आहेत पण लिहिन वेळ मिळेल तसे..
तुर्तास एक साधेसे...
नाभिका रे केस वाढले रे, धैर्याने उघड जरा आज सलून रे
केस वाढलेत, कापायचे आहेत परंतु ह्या लॉक डाऊन मुळे नाभिक बंधूंची दुकाने बंद आहेत.
त्यामुळे वैतागून "नाविका रे, वारा वाहे रे" चे विडंबन करायला घेतले.
मूळ गीत :
नाविका रे, वारा वाहे रे
डौलाने हाक जरा आज नाव रे
कवी : अशोकजी परांजपे
प्रकार : कोळीगीत
विडंबन :
कोरोना गीत
कोरोना गीत
पुरोगामी प्रतिगामी आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
भक्त द्वेष्टे आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
सश्रद्ध अश्रद्ध आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
ईश्वर अल्ला आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
फेकु पप्पू आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
क्वारंटाईनमधले प्रेम
कॉलेजातील एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडलेल्या एका युगुलाची 'विलगीकरणाने' होणारी घालमेल मांडायचा प्रयत्न...
ती :
जीवघेणे हट्ट तुझे
वाऱ्यासंगे पळायचे
अबोल्याचे मास्क सोडून
क्वारंटाईन मोडायचे ।।
मन किती जिद्दी तुझे
सोशल डिस्टंसिंग झुगारायचे
अत्यावश्यक निमित्ताने
आमच्या हृदयात घुसायचे।।
करोणागीत..
दहा दिशांनी, दहा मुखांनी. आता फोडिला टाहो,
आसवांत या भिजलेली कथा, श्रोते एका हो.....
सगळ्यांच्या आयुष्याची पार वाट लागली
कशी कोरोनाने परिस्थिती आणली !
गंगेवानी गढुळला होता, असा एक देश
सुखी समाधानी नाही कोणी, करायचे द्वेष
विचित्र उद्योगांनी त्याची कीर्ती वाढली
कशी कोरोनाने परिस्थिती आणली !
गोष्ट
सजीव-निर्जीव-सीमारेषेवरच्या
अदृश्य अरिष्टानं
अख्ख्या मानवजातीला
मास्कवलं
तेव्हाची अतर्क्य गोष्ट
महासत्तांचे सूर्योदय
हतबलांच्या झुंडींनी
झाकोळून गेले
तेव्हाची नामुष्कीची गोष्ट
गगनविहारी गरुडांना
पंख बांधून घरकोंबडा
बनावं लागलं
तेव्हाची घुसमटलेली गोष्ट
- ‹ previous
- 44 of 468
- next ›