आशा

पण काय रे, असा एकदम अचानक निराशावादी आणि जरड कशापायी झालास?
काही घटनांमधले अंग काढून घेतले तरी मनाला त्या क्षणी लाज वाटली नाही याची खंत नंतर जाणवली. पण वेळ गेली होती.
असे पुन्हा आपल्या हातून अजाणतेपणीही घडू नये असे वाटून हे शब्द आले आहेत.

आपल्याला काही गोष्टी पुर्वी जशा जाणवायच्या तशा आता जाणवत नाहीते हे कळले. त्याने अजूनच अस्वस्थता आली.
असो.
मिपावर नाहीतरी तुझा वावर तसा कमीच असतो, तो जरा वाढव म्हणजे सगळी जरडता निघून जाईल आणि चांगला ताजा-टवटवीत-भांडखोर आणि शिवराळ होशील! :)

मिपावर यायला खुप आवडते. पण मनापासून सांगतो रंगसंगती आजाबात झेपत नाही.
ती जरा सौम्य (एक्सपी किंवा व्हिस्टा) केलीत तर मीच काय इथे अनेक लोक पडीक राहू लागतील हे सत्य आहे!

आपला
गुंडोपंत

सर्किटराव,
तुमच्या सारखी समजून घेणारी लोकं आहेत म्हणून इथे कविता द्याविशी वाटली हो!

मनालाही व्यायाम असला तरच ते लवचिक राहते हो.
गेले काही दिवस ध्यानही जमत नाहीये.
अस्वस्थता अशी बाहेर पडली... तर काल जरा कुठे जमले.

असो,
असाच लोभ असु द्या.

आपला
गुंडोपंत

काय सांगु सर... झाले होते काही तरी...
विचार पोहोचले, आपल्याला आवडली कविता हे महत्वाचे.
आशा तर आहेच... ती संपते तेंव्हाच नैराश्य येते. मग मात्र रस्ता दिसेनासा होतो
म्हणूनच ते पान नि ते मन महत्वाचं आहे.

आपला
जख्ख
गुंडोपंत

काढा बाहेर ते शब्द, ऐकु द्या ना त्यांना
नको या जगाची पर्वा, हसु द्या ना त्यांना

आपला
अतिकवी
गुंडोपंत

राजे आपला गैरसमज होतोय का?
-----------
ते श्रेय माझे नाही, मी गझल केलेली नाही हो कधी
मुक्तच राहिलो असा, काफियात अडकलो नाही कधी
----------
(वा काय पण विरोधाभास जमलाय... वा!)
:)))

आपला
फुटकळ शाब्दीक
गुंडोपंत