माझी मस्तानी

‘बाजीराव-मस्तानी’ सिनेमा पाहताना
ही मुसमुसत होती, मस्तानी जगताना.
ठरवले ह्याच क्षणी सांगावे हिला मनोगत
सहज पूर्ण होईल जीवनाचे मनोरथ.

“मी पण आणू म्हणतो मस्तानी आपल्या आयुष्यात”
फक्त पुढचे काही क्षण गेले मौनात, मा‍झ्या जीवनात.
डोळे बरसू लागले तोफ गोळे आणि जिव्हा, तप्त लाव्हा
‘मुलुख मैदानी’च्या वर्षावात सर्व झाले स्वाहा.

बाळगा जरा मनाची, असलं काही बोलायला,
पोरीचे हात पिवळे करायचे, तर निघाले तोंड काळे करायला.
कोण आहे तुमची मस्तानी, आणा तर खरं समोर,
उपटते झिंज्या आणि करते कपड्यांच्या चिंध्या.

तो महापराक्रमी, त्याची मदत छत्रसालाला,
येते का तुम्हाला साधी छत्री दुरुस्त करायला ?
नाचवली त्याने मुघलांच्या छाताडावर घोडी अलबेली,
आणि तुम्ही ? “कहां राजा भोज और कहा गंगू तेली”

हरवले त्याने मुघलांना, जिंकले त्यांचे कोट,
आणि तुमचे मात्र नुसतेच सुटले आहे पोट.
गाजवत होता तो रणमैदान, घेई घोड्यावरतीच झोप,
साधी सायकल मेली पाडते कपाळावरती खोक.

खात होता तो कणसं हातावर मळून,
आणलंय का तुम्ही कधी साधं पीठ दळून ?
कसली शिरलीय मस्ती अंगात, निघाले मस्तानी आणायला ?
कठीण झालंय इथे इनमिन तिघांचे पोट भरायला.

मस्तानीचे दु:ख बोचले आणि काशीचेही तितकेच टोचले
नका उध्वस्तू संसार, पुरविण्या पुरुषी अहंकार आणि चोचले.
न्याय देता येत नसेल तर अन्याय करू नका
मस्तानी देखील होती एक स्त्री, हे कधी विसरू नका.

तुमच्यासाठी सोडले गाव, नाव, सोसले अगणित घाव,
तरी जन्मोजन्मीची साथ लाभली, हाच मनी एक भाव.
झाले एकरूप तुमच्याशी, का हाच माझा गुन्हा ?
शपथ घ्या मस्तानीचे नाव घेणार नाही पुन्हा.

शपथ घ्या मस्तानीचे नाव घेणार नाही पुन्हा.