द लास्ट पोस्ट

आता वाचतो

विषण्ण

साला इसको..नहि..इसीकोच लाईफ बोलते है..जियो बाप्पु जियो..

कारगिल 1234 पोस्ट ला मी आहे आजही! कायम सतत अहोरात्र उभा, कारण तोच आहे माझा स्वर्ग

आहा हा खतरा

सुंदर ! वन्स अ सोल्जर, अलवेज अ सोल्जर !!

निःशब्द !

.
(हा खरा प्रतिसाद आहे. चार वेळा काहीतरी लिहून पुन्हा बॅकस्पेस. एकही शब्द लिहायला नकोसा वाटतोय.)
तरीही-
सैनिकी मनोरचना उलगडून दाखवणारा लेख.
कौनसे मिट्टी से बनते हो आप लोग यार????
जस्ट एक सॅल्युट. और कुछ ना कह पायेंगे

हे सगळे वास्तव फार फार निराळे आहे आमच्या बे-एके-बे जगण्यापेक्षा.

आणखी काय प्रतिक्रिया देणार? नि:शब्द!

...
सुंदर पण विषण्ण करणारे लेखन!

सीमेवरच्या शत्रुपासूनच नव्हे तर नैसर्गिक आपत्त्यांच्या वेळी स्वतःच्या प्राणाची पर्वा न करता लढत राहणार्‍या सर्व सैनिकांस कडक सलाम.

लेखन खूप भावले. त्यावर नेमकी काय प्रतिक्रिया लिहावी ते सुचत नाही.

सलाम बाप्पू.

...

जबरदस्त लेखन बाप्पू.

.......................................................................

...

+१ - "उस मुल्कको कोई छू नही सकता , जिस मुल्कके सरहदकी निगेहबान हो आंखे" असे कुण्या देशभकताने लिहिलेलेच आहे .

हे असलं काही वाचलं की सगळे हिशेब पुन्हा करायला लागतात....
पारच भुस्कट केलंत डोक्याचं....

अनेक धन्यवाद!

प्रत्येकजण आपापल्या परीने या कथेतल्या वीरा सारखा नि:स्वार्थी आणि कर्तव्यदक्ष झाला तर लढाईमधे प्राण गमावण्याची वेळ जगातल्या कोणत्याही सैनिकावर येणार नाही.

प्रत्येक सैनिकाच्या बलिदानाला (मग तो कोणत्याही देशाचा असो) आपणही काहीअंशीतरी जबाबदार आहोत याची सतत जाणीव ठेउन आपण सावध पणे वागायला लागू तेव्हाच या परिस्थिती मध्ये बदल घडायला सुरुवात होईल.

नाहीतर स्वार्थ साधण्यासाठी शहिदांचे पोवाडे गाणारे अनेक जण आपली दिशाभूल करायला टपलेले आहेतच.

पैजारबुवा,

नि:शब्द ....
देशाच्या रक्षणासाठी अहोरात्र लढणाऱ्या सैनिकांना सलाम … !!!

___/\___

नि:शब्द...

काय बोलू ?

काहीच सुचत नाहीये .

सलाम बापूसाहेब

कित्येक दिवसांनी, मिपावर रोज लॉगीन का करतो . याचं कारण मिळाल्यासारखं वाटतंय :)
जियो बापूसाब जियो

कडक सलाम!!!

चटकन ती कवीता आठवली अनाम वीरा नाही चिरा नाही पणती..

आवंढावाला नाखु

बलिदानाची अत्त्युच्च सीमा!

वल्लाह.... झक्कास लिहिलय.... वा वा...

बापूसाहेब डोळ्यात पाणी आणलेत हो
एके काळी शेजारच्या बाथरूम मध्ये एकत्र अंघोळ केलेले अधिकारी त्याच्या अंत्यसंस्कारासाठी, दोन आठवड्यापूर्वी मुल होत नाही म्हणून बायकोला इंजेक्शन देणारा मी तिच्या नवर्याच्या अंत्यसंस्कारासाठी, समारंभासाठी चा (ceremonial) गणवेश घालून साश्रू नयनांनी त्यांना सलाम ठोकत असल्याचे आठवले. माझे कित्येक वैमानिक दोस्त पंचविशी, तिशीतच हुतात्मा झाले. त्यांची कुटुंबे आयुष्याचे तुकडे आजही जोडण्याचा प्रयत्न करीत जीवन जगत आहेत. त्यांच्या कडे पाहिल्यावर स्वतःबद्दल शरम वाटते.

सर्वांगावर काटा आला.
कथा अक्षरशः "बघितल्याची" जाणीव झाली.

आतापर्यंत जवळ जवळ दोन तीनदा हा लेख वाचला. नेमकी काय प्रतिक्रिया द्यावी कळत नाहीये. माझ्या मते सुरेख, अप्रतिम, सुंदर म्हणणं म्हणजे understatement होईल या कथेकरता.
निशब्द: अभिवादन त्या सगळ्या वीरांना आणि तुमच्या सुरेख लेखन शैलीला मनापासून दाद.

काय जबरदस्त लिहीले आहे! कल्पना व लेखन दोन्ही परिणामकारक आहे. शेवटही एका सैनिकाच्या प्रतिमेला आणखीनच उंचावून जातो. _/\_

' अनामवीरा....' ही कविता आठवली !

लिखाण आवडल

अप्रतिम लिखाण!

अनामवीरा, जिथे जाहला तुझा जीवनान्त
स्तंभ तिथे ना कुणी बांधला, पेटली ना वात

जबरदस्त लिहिलय

खरच काय प्रतिसाद देऊ कळत नव्हत

Hat's off Sir..........

छा गये!

.

निशब्द: निशब्द: निशब्द:

.....,,

जवानांचा मृत्यू नेहमीच मनाला चटका लावून जातो. असं लिहू नका हो भाऊ.

........

कडक..

लेख आणि लेखावरील खरेसरांचा प्रतिसाद वाचुन गलबलुन आले.

काय लिहावं कळत नाही.

-दिलीप बिरुटे

थरारक,,
आवडली.

निःशब्द....काय लिहावं कळत नाही.

माझा शेजारी मॅनी हा व्हिएटनाम war veteran आहे, त्यामुळे मला मधून मधून त्या युद्धाविषयी काही दुवे पाठवत रहातो. काल त्याने खालील व्हिडिओ पाठवला, with a note that "there is something Indian in it". कोलोरॅडो राज्यात डर्ट बायकिंग करणार्‍या एका महिलेला एका डोंगरावर अनपेक्षितपणे सापडलेलं हे बिन-सरकारी व्हियेतनाम युद्ध स्मारक, कुणी उभारलं त्याची कल्पना नाही, पण त्या युद्धातील सैनिकांच्या काडतुसं वगैरे खुणा स्मृती म्हणून लोकांनी आणून ठेवलेल्या दिसताहेत. विविध भाषांतले संदेश आहेत. व्हिडिओ पाहून सोन्याबापूंच्या या धाग्याची आठवण झाली. पूर्णच पहा, पण 3:25 चुकवू नका ….

काही वर्षापूर्वी नागपूरला तरुण भारतात डॉ विनय वाइकर रक्तरंग सदराखाली युद्धकथा लिहायचे. त्यातल्या काही कथा आजही स्मरणात आहे. ती पोकळी जाणवते. तुम्ही मनावर घ्या.

सुन्न...

सोन्याबापू,

तुमची कथा वाचली. प्रतिसाद काय द्यावा कळंत नाहीये. फक्त एव्हढंच जाणवतंय की हे बलिदान व्यर्थ जाता कामा नये. पण काय करायला पाहिजे त्यासाठी? माहीत नाही मला. तुम्हीच सांगा. एव्हढी सुन्नविषण्ण कथा सांगितलीत, तर हेही सांगा.

आ.न.,
-गा.पै.

अकादमी पासून तुमचा पंखा आहे आपण .
प्रत्येक वेळी जेवताना पहिल्या घासावर तुमच्या आठवणीची मोहोर असते ,सैनिक बंधो !!!
अजून काय लिहू ?

जरी तुम्ही काल्पनिक कथा म्हणत असाल तरी वास्तव याहून फार वेगळे नसावे.
अवांतरः डॉक्टर साहेब - अश्या विषण्ण मनस्थीती मधून स्वतःला कसे काय सावरायचे?

......

..

आपल्या लिखाणाचा चाहता आहे. सीमेवर सगळी संकटं झेलून, प्राणांची आहुती देऊन देशाचं रक्षण करणारे कुठल्या मातीचे बनलेले असतात? ती माझी माती नक्कीच नव्हे. मी (आणि माझ्यासारखे कोट्यवधी) पावसाचे चार शिंतोडे आले की सैरावैरा धावत सुटतो दुसऱ्या दिवशीच्या वाहत्या नाकाला आणि फणफणणाऱ्या तापाला घाबरून! आणि बापुडवाणे चेहरे करून बसतो धरणं नाही भरली तर प्यायला पाणी मिळेल की नाही या चिंतेने ग्रासल्यावर! असो. सामान्यांची झेपही सामान्यच!

आपल्याला लिखाणाची हुकुमी कला अवगत आहे. आपण पुस्तकलेखनाचा विचार करावा. आणि असेच लेख अजून येऊ द्यावेत ही विनंती.

..........

न्याय देऊ शकेलशी प्रतिक्रिया नाही सुचली.

सुंदर लेख !
बापूसाहेब…सलाम स्वीकारावा !

माझी शिपाईगिरी - हे ले. जन. एस.पी. थोरात यांचे पुस्तक खुप गाजले आहे. तुमचेही पुस्तक तसेच गाजणार हे नक्की .

सलाम !!

सोन्याबापू छान लिहले. निशब्द झालो.

फार काही लिहिता येणार नाही.
रारंग ढांग आठवले.

काय प्रतिक्रिया द्यावी कळत नाही.
इतरांसाठी स्वत:चा जीव धोल्यात घालणाऱ्या सगळ्यांनाच सलाम.