भीती वाटे कुणाला?

कुठे बघायचा म्हणे हा फूंक एकट्याने? रामगोपाल ला म्हणा पैसे ठेव तयार, मी बघतो!
थोडे दचकणे ठीक आहे, पण मी कुठल्या सिनेमाला खरच घाबरलो असल्याचे आठवत नाही.

ह्या सिनेमाबद्दलही असे ऐकले होते की हा सिनेमा बनवून झाल्यानंतर पाहताना ९ जण भीतीने मेलेत, त्यात स्वत: त्या सिनेमाच्या दिग्दर्शकाचाही समावेश आहे. त्यामुळे त्या सिनेमाच्या मूळ प्रिंट्स जाळून टाकल्या गेल्या व त्याच कथेवर नवीन सिनेमा पुन्हा त्याच नावाने बनविण्यात आला.

मस्त लोणकढी आहे. या चित्रपटाचा डायरेक्टर अद्याप जिवंत आहे. ;)

असो,

हा खेळ सावल्यांचा प्रदर्शित झाला तेव्हा मी बरीच लहान होते. भयंकर भीती वाटली होती. विशेषतः माडाचे एक उंच झाड आमच्या घरातून दिसतं. नरसूचं भूत त्यावर राहात असावं अशी माझी कल्पना होती. रात्री काळोखात एका खोलीतून दुसर्‍या खोलीत जायचीही हिम्मत नव्हती.

तर हा चित्रपट मी पुन्हा दोन दिवसांपूर्वी पाहिला. मला वाटत होतं की जुना चित्रपट आता त्याची काय भीती वाटणार? पण तो पाहताना अनेक पैलू पुढे आले. चित्रपटाची कथा चांगली आहे. काही मेलोड्रॅमाटिक प्रसंग सोडले तर कथावस्तु सुरेख आहे. वेड्या जाईचा केस पिंजारून केलेला नाच अद्यापही अंगावर शहारे आणतो. आशा काळेनी रोजची रडूबाई सोडून शिव्या घालणारी मानसिक रुग्ण साकारणे म्हणजे हाईट. ही कथा सुमती गुप्तेंची आहे असे कळले तरी ती कुठल्या पाश्चात्य चित्रपटावरून घेतलेली आहे का काय असे वाटले.

आपल्या हातून खून झाला अशी अपराधी भावना बाळगल्याने कमकुवत मनाची तरूणी, आपल्या सावत्र आईचे, दिवाणजींचे, सावत्र मामाचे सगळे उद्योग माहित असलेली पण कुणाची साथ नसल्याने त्यांच्या संगतीत आयुष्य जगणारी आणि भूताचा संचार होतो आहे हे कळल्यावर कोलमडून पडलेली आणि त्या भरात अर्वाच्य शिव्या घालून सर्वांचे बिंग बाहेर आणणारी मुलगी मस्तच. चित्रपट बघताना काही प्रसंगात अजूनही अंगावर शहारा येतो.

कोणाला ही मूळ कथा कोणती हे माहित असल्यास कळवावे.

तरीही,

चित्रपटातील सर्वात भीतीदायक प्रसंगः डॉ. काशिनाथ घाणेकर केसांचा कोंबडा, तांबारलेले डोळे, बेल बॉटमची प्यांट, चार बटनं सुटलेला शर्ट, गळ्यात लटकणारं चमकदार लॉकेट घालून गोमू संगतीनं म्हणत तंगड्या उडवत नाचतात तो. हा प्रसंग पाहून दोन दिवस झोप लागली नाही. :(

जाता जाता: डरना मना है पाहिला होता आवडला म्हणून डिविडी विकत घेतली आहे. कधीतरी एकांतात पाहिन म्हणते. फूंकची डि व्ही डी येण्याची वाट बघते आहे. ;)

"द रिंग" आणि "द रिंग २" हे चित्रपट कोणी पाहिले आहेत का?
या चित्रपटातील काही प्रसंग खूपच भितीदायक आहेत.
'फूंक' हा भयपट नसून तो एक फसलेला विनोदी चित्रपट आहे.

आख्खी रिंग सीरिज फालतू आहे असे माझे ठाम मत आहे...
आत्तापर्यंत कुठलाही भयपट मला भितीदायक वाटला नाही...
त्यातल्या त्यात १४०८ बरा वाटला...
'फूंक' अजुन बघायचा आहे..बघूया वेळ मिळाला की.....

राम गोपाल वर्माचाच पहिला भयपट "रात". हा खरोखरच भयानक होता. रेवतीचा अभिनय तर एकदम भारी. ७-८ वेळा पाहिल्यानंतर आता कुठे जरा भिती कमी झाली. नाहीतर आधी घरात एकटा असताना कधी "रात" लागला की पहायला भिती वाटायची. त्यातले खास प्रसंग म्हणजे-

१) रेवती आणि तिचा मित्र बाइकवर एका ठिकाणी हिंडायला जातात. तिथे बाइक पंक्चर होते (किंवा पेट्रोल संपतं असं काहितरी) आणि तिचा मित्र तिला तिथेच थांबायला सांगून एकाला लिफ्ट मागतो आणि टायर दुरुस्त करायला जातो. जेव्हा तो परत येतो तेव्हा त्याला रेवती दिसत नाही. तिला शोधत शोधत तो आतमधे झाडीत जातो आणि एका तळ्यापाशी ती गुडघ्यात मान घालून बसलेली दिसते - रडताना. तिला हाका मारतो तरी ती वर बघत नाही. शेवटी तिला हात लावतो तेव्हा ती वर बघते. हा संपुर्ण सीन जबरदस्त घेतला आहे.

२) रेवती ज्या घरात रहात असते तिथे आधी एका बाईचा खुन तिच्या नवर्‍यानेच केलेला असतो आणि तिचं भूत तिथे वावरत असतं. फ्लॅशबॅक मधे असं दाखवतात की तो एकदा झोपला असताना अचानक पलंगामधुन एकदम दोन हात येतात आणि त्याला मारुन टाकतात.

३) रेवती एकदा एका समारंभाला जाते. तिथे सगळ्यांशी बोलता बोलता अचानक तिच्या अंगात त्या बाईचं भूत शिरतं. ती तशीच गच्चीवर जाते. ते पाहून तिची खास मैत्रिण ही कुठे चालली ते बघायला जाते. ही हाका मारत तिच्या पाठीमागे जाते तेव्हा रेवती पाठमोरी असते. मग हळूहळू रेवती मागे वळते आणि तिच्या मैत्रिणीची मान काडकन मोडते.

४) रेवती सापडत नाही तेव्हा तिचा मित्र तिला शोधत शोधत एका क्लासरूम मधे जातो तो सीन.

५) चित्रपटाच्या शेवटी ओम पुरी (मांत्रिक) आणि रेवतीचा मित्र घराखालील भुयारात त्या भुताला शोधायला जातात आणि एका वळणानंतर अचानक ती बसलेली दिसते. लाल साडीत.

एकूणच हा चित्रपट एक सुंदर भयपट आहे. :-) जेवढे श्रेय राम गोपाल वर्माच्या दिग्दर्शानाला तेवढेच श्रेय रेवतीच्या अफलातून अभिनयाला.

Finally I will be so matured that I will react to nothing.
अनुदिनी: http://sucheltas.blogspot.com