मन कातर कातर...

मोजक्या शब्दात मांडलय.
बहीणाबाई आठवली ( उदा : मन वढाय वढाय उभ्या पिकातलं ढोर...किती हाकला हाकला फिरी येतं पिकावर)
सुरुवातीला अपूर्ण वाटते. काहितरी राहिले असे वाटते.
हाही बहुतेक बहिणाईची कविता आठवल्यामुळेच असेल.
पण त्याच्याशी तुलना करणे बंदकेल्यानन्तर. कविता चांगली आहे.

पडत्या पावसाला पाहुन तुम्ही आतुन भिजला नाहीत तर स्वतःच्या कोरडेपणाची तारीफ करु नका तर हे मान्य करा की तुमच्या आयुष्यात भिजवणारे क्षण आलेच नाहीत

मृगनयनीची ही सुंदर कविता पाहुन आमच्या मनात त्या बोचलेल्या कातळाच्या वेदनेनी हा असा जन्म घेतला :)

मन फत्थर फत्थर...
फार रापला रापला...

पाणी नित्तळ नित्तळ...
वाहे ओघळ ओघळ...

थरथरला कातळ..
पाही रक्ताचा ओघळ....

मन अशांत अशांत...
वाटे हताश हताश...

येती लाटा हळुवार...
घाली फुंकर फुंकर...

बघे हजार बधिर...
कसे थांबेना रुधिर....

मन फत्थर फत्थर...
झाले ठिक्कर ठिक्कर...

>>सुरुवातीला अपूर्ण वाटते. काहितरी राहिले असे वाटते.
सहमत....(आपन भैनाबै वाचलेल्या न्हाईत, तरीपन असं वाटलं)

बाकी नैनीतै, तुम्ही उभं उभं (पक्षी - कविता) चांगलं लिहिता....
येऊ द्यात आणखी

--आपलेच (आणि घाटावरचे) भट...
उत्तिष्ठत, जाग्रत, प्राप्य वरान्निबोधत ~ स्वामी विवेकानंद

अतिशय हळूवार कविता.
बहिणाबाई चौधरींची आठवण झाली.
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

वा! सुंदर कविता...!

वा! सुंदर कविता...!
आवडली, अजुन येऊ द्या.

अहाहाहा... काय सुंदर कविता आहे... कमी शब्द आणि मोठा अर्थ... खूप कमी लोक असे लिहू शकतात.

एक बोचला कातळ...
वाहे रक्त भळभळ....

मनी उठले काहूर...
एक वेदनेची लहर...

हे म्हणजे शिखरच :)
असेच छान छान लिहीत रहा...

सागर