नशीब

"ओ काका, काही काम देता का?"
बुटाची लेस बांधता बांधता माझं लक्ष एका आवाजाकडे गेलं. आठ दहा वर्षाचा एक मुलगा त्या चप्पल स्टँडच्या मालकाकडे पहात होता. जेजूरी गडावर आलेल्या भक्तांच्या गर्दी कल्लोळात माझी नजर या छोट्या मुलाकडे गेली. अंगात मळालेले कपडे, पायात तुटकी स्लीपर अन् भावनाशुन्य नजर. नक्कीच तो रुपया-दोन रुपयांसाठी हात पसरणा-या मुलांमधला नव्हता.
"स्मथिंग इज राँग...टेरिबली राँग..." माझं मन मला सांगत होतं. कारण ज्या वयात खेळायचं, मित्रांबरोबर मनसोक्त बागडायचं त्या वयात तो काम मागत होता.
"नाव काय रे तुझं?" त्या चप्पल स्टँडच्या मालकाने त्याला विचारले. "कुठून आलास?"
"नागपूर हून आलो" त्या मुलाने उत्तर दिलं.
"कसा आलास?" मालक.
"रेल्वे नी..." मुलगा.
"अन् टिकीट ?"
"नाहीये....त्यांनी पन विचारलं टिकीट." तो टी.सी. बद्दल बोलत असावा.
"मग ?"
"नाहीये म्हणालो...पुन्हा नाही विचारलं". बहुतेक त्याच्याकडे बघून त्या टी.सी. ने दंड वगैरेची आशा केली नसेल.
एक आठ वर्षाचा मुलगा नागपूरहून जेजूरीला येतो आणि काम मागतो आहे...सगळं माझ्या कल्पने पलीकडचं होतं. चित्रपटांमध्ये शोभेल असं काहीतरी मी प्रत्यक्ष डोळ्यांनी बघत होतो.
"घरी न सांगता आलास ना..." मालकानं जरा दरडावून विचारले.
"घरी कोणी नाही." कोवळ्या पण गंभीर आवाजात तो बोलला.
त्याच्या या उत्तराने मी जरा चमकलो. कोणी नाही म्हणजे नक्की काय असेल?
"आई बाप कुठयत तुझे?" आता जरा मालकाचा आवाज सौम्य झाला होता.
दोन मिनीट तो तसाच उभा राहिला. काहीतरी त्याच्या मनात चाललं होतं. काय ते त्यालाच ठाऊक. आणि त्या खंडेरायाला...
"आरे....आई बाप कुठयत ?" पुन्हा विचारलेल्या प्रश्नाने तो भानावर आला.
"आई....." सेकंदभर थांबला. तो काय बोलतोय याच्याकडे माझे कान लागून होते. आणि त्या मालकाचे देखील.
"आई.....मरून पडली." माझा माझ्या कानावर विश्वास बसेना.