बाप माणूस

मी आज हे एक बाप म्हणून लिहितोय
तुला स्वतःला मूल होईपर्यंत कळणार नाही,
आनंदापलिकडची अनुभुती, प्रेमापल्याडची प्रीती
जी बापाच्या हृदयात उचंबळते पोराकडे पाहून
नाही कळणार तुला, कसला अभिमान असतो तो एका पुरुषाला
आपण आहोत त्यापेक्षा खूप मोठं होण्याचा आणि ते परंपरेने चालू ठेवण्याचा
काहीतरी चांगलं आणि आशादायी पोराच्या हाती ठेवण्याचा

आणि नाही कळणार तुला त्या वडिलांचा आक्रोश
जेंव्हा कधी त्यांच्या मनातले दैत्य त्यांना 'ते पुरूष' बनू देत नाहीत
जे त्यांच्या मुलाने पहावेत असं त्यांना मनापासून वाटतं

तुला फक्त दिसतोय तो तुझ्यासमोरचा माणूस
जो तुझ्यावर सामर्थ्य गाजवतोय, भल्यासाठी वा बुर्‍यासाठी
ते सामर्थ्य जे तो सहजपणे सोडून देउ शकत नाही
असा तो माणूस असणं, हा आधिकार असेल, पण ते ओझंही आहे रे!

बापाकडून मुलाकडे दिलं जावं असं काहीतरी असतं
पण ते सहज कधी व्यक्त होत नसतं
आपण अशा कालात जगतो आहोत की कसं शब्दांत मांडावं,
मनाच्या गाभार्‍यातून बोलणं कठीण होऊन बसलंय
हजार निरर्थक गोष्टींनी आपलं आयुष्य भरून वाहून चाललंय
आणि हृदयातली कविता अबोल होऊन रहाते

म्हणून मला आज प्रामाणिकपणे बोलायचंय
नाही आहेत माझ्याकडे तुझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं
पण मला समजताहेत तुझे प्रश्न
तुझी शोधाची धडपड, पुढे जाण्याची ऊर्मी, कळतेय मला
आणि खरं सांगू? तुझ्या डोळ्यात आणि तुझ्या दिवसांत मला माझंच प्रतिबिंब दिसतंय
तुला नाही कळायचं कदाचित, पण मीही तिथून गेलोय

मीही शिकलोय चालायला, पळायला, धडपडायला
मला माहीत आहे भीती, संताप, दु:ख
माझंही हृदय भंगलंय कधी, रडलोय अश्रू आनंदाचे तसंच दु:खाचेही
अशी वेळ होती कधी जेंव्हा पुन्हा उजेड दिसेल असं वाटलं नाही
आणि अशीही, जेंव्हा मला आवेगाने वाटलं
आनंदाने नाचावं, गावं आणि दिसेल त्या प्रत्येकाला कवेत घ्यावं

मला स्वतःला जेमतेम उभं रहायचं बळ असतांना मी इतरांना खांद्यावर घेऊन चाललोय
पण कधी चालण्याच्या नादात इतरांना मागे सोडून पुढे आलोय, त्यांचे आशेने पुढे आलेले हात तसेच ठेवून
कधी कधी मला वाटतं, मी इतरांपेक्षा आधिक काही केलंय
कधी असं वाटतं की मी विश्वासघातकी थापाड्या आहे, म्हणून हरलो आहे
माझ्यात महानतेची चुणुक आहे तसाच निर्दयी अंधारही आहे

थोडक्यात, मीही माणूसच आहे, तुझ्याच सारखा

तू तुझा रस्ता चालशील, तुझ्या पृथ्वीवरून, तुझ्या कालात
पण माझ्यावर तळपला तोच सूर्य तुझ्याही माथ्यावर उगवेल रोज
आणि माझ्या आयुष्यात सरकलेलेच ऋतू तुझ्याही आयुष्यातून सरतील

आपण दोघे वेगळे असू ना, तसेच सारखेही असू

मी तुला हे सांगतोय कारण हा एक प्रयत्न आहे
माझ्या आयुष्याचे धडे तुला काही शिकवतील म्हणून
तुझं माझ्यात रुपांतर व्हावं म्हणून नाही हे
तू वेगळाच वाढ, त्यातच माझं मोठं सुख आहे
पण काळ सत्य दाखवतो, आणि सत्य तुझ्या-माझ्यापेक्षा मोठं आहे

तुझा बाप होणं, हा माझा सर्वात मोठा सन्मान होता
जेंव्हा माझं प्रेम तुझं शरीर बनून समोर आलं, तेंव्हा एका क्षणात एका रहस्याला स्पर्श केला मी!

जर मला एकच वर मिळाला, तर तो हाच असेल,
की माझी माया तू पुढे पोहोचवावीस
कारण अखेर, आयुष्यात याहून आधिक काय आहे?

- मूळ इंग्रजी मुक्तक कुणा मला अनामिक लेखकाचं/कवीचं आहे, मी रुपांतरित केलंय माझ्याकडच्या जुन्या संग्रहातून, शोध घेतला तर आज एका ब्लॉगवर हे मुक्तक वापरलेलं मिळालं, पण तिथेही मूळ कवीचा उल्लेख नाही.
[http://goodmorninggratitude.com/2012/06/17/a-letter-to-my-son-on-fathers...