वाडा

वाडा

जुन्या जाणत्या भल्या थोरल्या गोष्टी सार्‍या सरल्या
खोबणीत पांढरे झाले डोळे, जाणीवा जणू मेल्या ||१||

काळोखाच्या गर्दीमध्ये हरवले त्याचे दिसणे
कुठे पाहुनी कसे वदावे, वर्णन या मुखाने ||२||

डोळ्यांत घातले अंजन जरी, न दिसे जमीन खाली
कुरकुरणार्‍या दरवाजांवर कड्याकुलूपांनी नक्षी केली ||३||

ओट्यावरचे दगड कालचे, चालले पायात खाली
खांबांवरची कोरीवकामे अजगरासम सरपटली ||४||

ओलावलेल्या भिंती ल्याल्या रंगांचे उडते पोपडे
कंदील नाही उजेडाला म्हणून काळवंडले कोनाडे ||६||

डुगडुगणार्‍या जिर्ण पायर्‍या जिना वर घेवून चालला
निखळलेले लाकूड कधीचे आता न देई आधार हाताला ||७||

हादर्‍याने पडते खाली पाटाईतून भुरभुर माती
तिलाही आता घाई झाली मातीतच जाण्याची ||८||

खोल्या असतील अनेक जरी, लागून एकमेकांना
सख्या बहीणी शोभत होत्या, भिंत भिंतीच्या पाठीला ||९||

कित्येक कुटूंबे येथे आली, वेलीवर फुले फुलवून गेली
आधारवड आता कोसळू पाहे, बांडगूळांची चैन झाली ||१०||

कधी काळचे वैभव थोर, गेले आज लयाला
विरपुरूष जणू सैन्यातला, शर्थ केली लढायला ||११||

आता लगेच पाडतील जुन्यापान्या विस्तीर्ण वाड्याला
मढ्यावरचे लोणी आयतेच मिळे इमारत बांधणार्‍याला ||१२||

- पाषाणभेद (दगडफोड्या)
०४/०५/२०११