वृक्ष वेलींच्या आठवणी

पण या अजूनही उभ्या असलेल्या अन नसलेल्याही झाडांच्या, बागांच्या आठवणी मात्र अगदी आवर्जून मी मनाशी जपल्या आहेत, जपणार आहे. त्यादिवशी अचानक सगळं प्रकर्षानं आठवलं, लिहावसं वाटलं म्हणून लिहिलं.

वा! अतिशय सुरेख लेखन. वाचून मनाने एकदम कोकणातच गेलो!

यशोधराजी, अजूनही असेच उत्तमोत्तम लेखन, आठवणी येऊ द्या...

आपला,
(वृक्षवल्लींचा प्रेमी) तात्या.

>>पाऊस संपल्यावर धुतली गेलेली झाडं किती सुंदर दिसायची!!

खरय !

>>मधूनच शांतता भेदणारी कोण्या पक्ष्याची सुरेल साद,

हो मग लगेच पटकन मान वळवुन त्या दिशेला पहायचं, अन त्याच नादात कितीतरी वेळ फांद्यामधे त्याला शोधत रहायचे.

>>कालांतराने स्वतःच्या आयुष्यात गढून गेल्यावर ह्या आठवणींच दु:खही पुसट होत गेलं....

छान ओळ.

अतिशय सुंदर सशक्त लिखाण यशोधरा, खुप आवडले.

सुरेख लेख यशोधरा..
तुमच्या 'वृक्षवेलींच्या आठवणी' फार आवडल्या.बकुळफुलं तर मला नॉस्टेल्जिक करून गेली. बकुळीचा मोठ्ठा वृक्ष आमच्या अंगणात होता.त्या फुलांचा मंद दरवळ पसरत असे.भरपूर फुलं वेचून सरांवर सर गुंफून माळायचे ते आठवून तो सुगंध आत्ता इथे दरवळला असं वाटलं,
स्वाती

संवेदनशील मनातून, उत्कटतेने शब्द, मिपावर, धबधब्याप्रमाणे कोसळले आणि कोवळ्या उन्हात एक नयनरम्य इंद्रधनुष्य साकारले - वृक्ष वेलींच्या आठवणी.

माझ्याही आठवणी दाटून आल्या. बकुळ संबंधीची माझी आठवण इथे वाचा.

मराठी भाषा हा माझा प्राणवायू आहे

यशोधराजी खुपच सुंदर लिहता तुम्ही.....

(आमराईचा आनंद घेणारा)
मदनबाण.....

छान!

किती सहज लिहिल्यासारखं वाटतंय...कोणाच्या तरी मनात उतरुन त्याच्या आठवणींचे पडदे बाजूला सारुन मनात जिवापाड सांभळलेलं एखादं नाजुकसं चित्र पाहिल्यासारखं वाटलं

पाऊस संपल्यावर धुतली गेलेली झाडं किती सुंदर दिसायची!!

खरंय...
मलाही आवडतो...ऐन दुपारी पडलेल्या पावसात मनसोक्त भिजलेला गुलमोहोर,पावसानंतरच्या कोवळ्या उन्हात न्हाऊन निघालेला...छान चमकत, झळाळत असतो...
काय नातं आहे त्याचं आणि माझं कोण जाणे...पण कितीही मूड खराब असेल आणि पावसात भिजलेला गुलमोहोर उन्हात चमकताना दिसला की एकदम प्रसन्न वाटतं :)

यशोधराताई, और भी लिख्खो...

आत्तापर्यंत अनेक वेळा असा हळहळलो आहे मी.
फर्गसन रस्त्यावरील वटवृक्षांची कत्तल झाल्यावर बोडका झालेला फर्गसन रस्ता बघून अजूनही कसनुसे होते.
आपल्या लेखाने सुंदर हिरवाईच्या स्मृती जाग्या केल्या..
पुण्याचे पेशवे

हाय यशोधरा ...
आज परत एकदा लेख वाचला :)

कसल्याशा हतबलतेचे बळी होऊन तोडल्या गेलेल्या त्या अनाम वृक्षांबद्दल खूप आत कुठेतरी काहीतरी तुटलं.
आणि त्याच वेळी बकुळ, प्राजक्त आणि चाफ्याच्या फुलांसारखाच झडझडून पडलेला हा आठवणींचा शिडकावा मन अंतर्बाह्य प्रसन्नही करुन गेला!

चतुरंग

सिह्गड रोडवर पूर्वी फार डेरेदार वडाची झाड होति....... गेले ते दिवस

लेख छान झालाय.
ओघवति शैली,दर्जेदार लेखन...
लेख फारच आवडला.
असेच लेख येउ द्यात.
अभिनंदन
=D>
अबब

अवांतर-प्रथम मला तर प्राजुताईंनी नाव बदलले कि काय असे वाटले होते. :SS
नंतर हा तुमचा लेख आहे हे कळले.
मि.पा. वर आणिक एक प्राजुताई आलेल्या दिसतात. :)

सु॑दर लिखाण, डोळ्यासमोर चित्र उभा राहते,आणि लहानपणीच्या आठवणी जाग्या होतात.

खूपच मस्त झालाय लेख! आमच्या कॉलनीतली झाडं आठवली.. गुलमोहोर्,कॅशिया तर माझी खूप आवडती झाडं!!
इथे सुद्धा आसपास इतकी सुंदर झाडं असतात, फुलं तर एक से बढकर एक.. पण नावंच माहीत नाहीत.. :| फोटो काढणार आहे १-२ दिवसात.. इथे टाकीन मग.. सुंदर फुलं पाहून काय छान वाटतं नं !
अजून लिही! तू छान लिहीतेस...

यशोधराजी,
एकदम बकुळीच्या फुलांसारखं नाजूक आणि सुंदर लिहिलंय तुम्ही!
विशेषतः तुमच्या आजोळ्-पणजोळचं वर्णन वाचून आम्हांला आमचं आजोळ आठवलं!! एकदम डिट्टो, काही फरक नाही, असलाच तर इतकाच की आमच्या लहानपणी तिथे वीज नव्हती...
मात्र,
आ़जोळी आता कोणीच नसतं,
वाचून काळजाला घरं पडतात हो!! आमच्याकडेही तेच!
असं का व्हावं !!! तिथल्या माणसांनी ते सोडण्यात जगण्याची धडपड असेल पण बाहेरच्या माणसांनी (त्यात आपले आईबापही आलेच) असं का होऊ द्यावं? बाहेरच्या जगाने ओरखडल्यानंतर तोंड खुपसून रडायलाही शेवटी एक आपली हक्काची जागा लागते ना!! =((
असो. सुंदर लेख!
अश्याच लिहीत रहा!!!
-पिवळा डांबिस

लेख आवडला.