शटर

गेले बरेच दिवस 'शटर' बघायचा होता. 'बजरंगी भाईजान' आणि 'बाहुबली'च्या सुनामीपुढे या इवल्याशा जीवाचा काय निभाव लागणार ही धाकधूक होतीच. गेले 2-3 आठवडे काही कारणांमुळे 'शटर' बघायला वेळच मिळत नव्हता. शेवटी गेल्या रविवारी 'बुक माय शो' उघडले आणि 'शटर' शोधू लागलो. 'बजरंगी भाईजान' आणि 'बाहुबली' या दोघांनी इंच न इंच जागा व्यापली होती. पण शेवटी अभिरुची सिटी प्राईडला 'शटर'चा एक खेळ दिसला. लगेच दोन जागा आरक्षित केल्या.

अभिरुची सिटी प्राईडला आम्ही पहिल्यांदाच गेलो. छान ऐसपैस चित्रपटगृह आहे. थोड्या वेळानॆ 'शटर' उघडले. मूळ याच नावाच्या मल्याळी चित्रपटाचा हा मराठी रिमेक आहे.

जित्याभाऊ (सचिन खेडेकर) हा मर्चंट नेव्हीमध्ये काम करणारा एक कर्मचारी. मुंबईमध्ये याचं घर आहे. बायको आणि दोन मुली या घरातच राहतात. महिन्याभराच्या सुटीवर जित्याभाऊ घरी आलेला असतो. मोठी मुलगी , परी (कौमुदी वाळोकर) कॉलेजला शिकत असते. तिचं सारखं फोनवर असणं, उशीरा घरी येणं जित्याभाऊला खटकत असतं. त्यात एकदा ती तिच्या मित्र-मैत्रिणींसोबत रस्त्यावर गप्पा मारत असतांना जित्याभाऊला दिसते. झालं. जित्याभाऊ खवळतात आणि तिचं लग्न लावून द्यायचं ठरवतात. जित्याभाऊची पत्नी (राधिका विद्यासागर) समंजस असते. ती त्याला समजावून सांगते पण जित्याभाऊ पेटलेले असतात. मुलगी गयावया करते. पण जित्याभाऊ ऐकत नाही. जित्याभाऊला आपल्या मित्रांसोबत थोडं तीर्थप्राशन करण्याची आवड असते. घराच्या समोरच जित्याभाऊचा एक रिकामा गाळा असतो. त्या गाळ्यावरून जित्याभाऊचं सख्ख्या मेहुण्याशी वाजलेलं असतं. जित्याभाऊ आपल्या मित्रांसोबत प्रत्येक संध्याकाळ या दुकानात सत्कारणी लावत असतो. असं सगळं बरं चाललेलं असतं.

एका रम्य संध्याकाळी जित्याभाऊ आणि त्याचे मित्र दुकानात येऊन बसतात. गप्पा सुरू होतात. पण बाटल्या नसतात. म्हणून जित्याभाऊ त्याच्या ओळखीच्या एका रिक्षाचालकाला म्हणजे एक्याला (अमेय वाघ) फोन करून बाटल्या आणायला सांगतो. एक्या बाटली घेऊन येतो. एकच बाटली आणली म्हणून सगळे कुरकुरतात आणि एक्याला शिव्या घालतात. ती बाटली लगेच संपते. आणखी दारू आणायला ते कुठल्यातरी बारमध्ये जायला निघतात. दोन मित्र सकाळी कामावर जायचे असल्याने कलटी मारतात. तिसर्याला बायकोचा फोन आल्याने तो देखील निघून जातो. राहतात जित्याभाऊ आणि एक्या! दोघे रिक्षात बसून निघतात. एक्या दारू आणायला जातो. जित्याभाऊ एकटेच रिक्षाजवळ उभे राहतात. आणि तेवढ्यात मंद सुगंधी वार्याची झुळूक यावी तशी ती तिथे येते. बस थांब्यावर एकटीच उभी राहते. तिचे ते मोहक सौंदर्य जित्याभाऊ बघतच बसतो. रेखीव बांधा, गोर्यापान सपाट पोटावर रुळणारी मुलायम साडी, मादक डोळे...जित्याभाऊ हरखून जातो. मेंदूचा ताबा आधीच मदिरेने घेतलेला असतो. त्यातच त्याच्या ट्रक ड्रायव्हर मित्राने त्याच्या गावोगावच्या मादक जानम्सचे फोटो दाखावून जित्याला घायाळ केलेले असते. ही तरुण सुंदरी जित्याच्या हृदयाचा अलगद ताबा घेते. मदिरा, मादकता, मौका, मौसम असे सगळेच मिलनोत्तेजक घटक एकत्र आल्याने जित्याभाऊच्या मनात (?) खळबळ माजते. साला कुछ तो करना पडेगा. ऐसा मौका फिर कहां मिलेगा? पण घरी लाघवी, सालस, सुशील, कर्तव्यदक्ष पत्नी आणि दोन गोड मुली असतात. हे गोंधळात पाडणारे विचार आणि भावनांचे तुंबळ युद्ध जित्याभाऊच्या मनात सुरु होते. चतुर एक्या जित्याभाऊच्या मनातले हे वादळ हेरतो आणि "विचारू का तिला?" असे जित्याभाऊला विचारतो. जित्याभाऊ सुरुवातीला थोडा संकोचतो. टू बी ऑर नॉट टू बी! इक तरफ उसका घर, इक तरफ मयकदा अशी जित्याभाऊची अवस्था होते. जगातला सगळ्यात मोठा प्रश्न! क्या करें क्या न करें ये कैसी मुश्कील हाये! सालस बायको - मादक ती, सुशील बायको - मादक ती, लाघवी बायको - मादक ती...अशी तुलना मन:पटलावर येऊन गेल्यानंतर शेवटी मन:पटलावरचे भावनांचे प्रपात वरचढ ठरतात आणि तो 'विचार!' असे एक्याला सांगतो. एक्या खुशीने तिच्याकडे जाऊन सगळे ठरवतो आणि तिला रिक्षाकडे घेऊन येतो. ती बिनधास्तपणे येऊन बसते. जित्याभाऊ जरा अंग चोरून बसतो. तिच्याकडे बघण्याचं टाळतो. सालं कुठून या लफड्यात पडलो असं त्याच्या चेहर्यावरून दिसायला लागतं. पर अब तो दिल की डील हो गयी.

हॉटेलमध्ये एक्या विचारून विचारून थकतो. कुठेच मनासारखी जागा मिळत नाही. शेवटी जित्याभाऊच्या गाळ्यालाच ते भाग्य प्राप्त होणार हे निश्चित होतं. तिची बडबड चालूच असते. जित्याभाऊने तोंडाला कुलूप लावलेलं असतं. गाळा बघून ती तोंड वेंगाडते. पण चांगले पैसे मिळणार असल्यानं ती तयार होते. तिला भूक लागलेली असते. एक्याला ती पटकन अंडा भुर्जी आणि राईस आणायला सांगते. आपल्या साहेबाचं नशीब फळफळलं म्हणून एक्या खुशीने अंडा भुर्जी राईस आणायला जातो. अर्थातच गाळ्याचं शटर ओढून बाहेरून कुलूप लावूनच त्याला जायला लागतं. आपण परत येईपर्यंत साहेब मोकळे (संदर्भ: मोकळे व्हा) झालेले असतील या खुशीत तो बाहेर पडतो.

इकडे जित्याभाऊला आता लयीच कसंनुसं व्हायला लागतं. हे आपण काय करून बसलो असं वाटायला लागतं. मग तो हळूच एका छिद्रातून आपल्या घराकडे बघायला लागतो. दिवा सुरू असतो. म्हणजे त्याची बायको त्याची वाट बघत जागी असते. हे दयाघना, असा कसा रे मी पापी! असे विचार त्याच्या मनात सडा शिंपीत असतांनाच ती गप्पकन साडीचा पदर खांद्यावरून खाली टाकते. तिचे गोरे सपाट पोट, अतिकमनीय कंबर, आणि अजून बरंच काही बघून त्याच्या मनातले 'मै तुलसी तेरे आंगन की' छाप सडे नायगाराप्रमाणे धुमसणारे भावनांचे बेफाम धबधबे होतात. साला काय त्रास आहे. ये दिल मगरमच्छ की तरह होता है, कितना भी खाये, भूखा ही राहता है...

तिला वाटते की हा आता सुरु करेल पण जित्याभाऊ अजूनही भंजाळलेला असतो. शेवटी ती एका कोपर्यात झोपी जाते. उजव्या कुशीवर झोपल्याने जित्याभाऊला तिची गोरीपान पाठ दिसते. पुन्हा जित्याभाऊंचं मन उसळ्या मारू लागतं. अब तो मै बस भिड ही जाऊंगा. तो जागेवरून हलतो आणि तेवढ्यात तिला जाग येते. याचं अवसान पुन्हा गळतं.

इकडे एक्याला दुपारी जो होतकरू दिग्दर्शक त्याच्या रिक्षामध्ये स्क्रिप्ट विसरलेला असतो तो भेटतो. आपलं स्क्रिप्ट परत मिळणार म्हणून तो खुश होतो. दोघांची भेट भुर्जीच्या गाडीवर होते. तेथे त्या दिग्दर्शकाचा एक विद्यार्थी (रोहित राऊत) येतो आणि त्यांना बीअरच्या बाटल्या देउन जातो. एक्याला जबरदस्तीने बीअर पाजली जाते. दिग्दर्शक आत्ता लगेच स्क्रिप्ट हवं म्हणून एक्याला घेऊन जिकडे जित्याभाऊ आणि ती असतात त्या दुकानाकडे यायला लागतात. मध्येच पोलीस एक्याला श्वासोच्छवास करायला लावून चौकीवर घेऊन जातात. आता बसा रात्रभर चौकीत. एक्याला भलतंच अपराधी वाटायला लागतं. तो जित्याभाऊच्या मोबाईलवर फोन करून घडाघडा सांगून टाकतो. नंतर त्याच्या लक्षात येतं की फोन जित्याभाऊने उचललाच नव्हता! आता आली का पंचाईत! वहिनींनी ऐकलं असेल तर संपलं सगळं. एक्या रडायला लागतो.

दुसरा दिवस उजाडतो. आजूबाजूची दुकानं उघडतात. पुढे काय होते? जित्याभाऊ के अंदर छुपा हुआ नायगारा क्या सच मे शांत होता है? त्याच्या बायकोला ही थेरं कळतात का? 'ती' हा सगळा प्रकार कसा सहन करते? दिग्दर्शकाला त्याची स्क्रिप्ट मिळते का? बाहेर बाजारात जित्याभाऊचे हे प्रताप कळतात का? जित्याभाऊच्या मुलीचं खरंच लग्न होतं का? या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं चित्रपटातच पाहणं इष्ट आहे.

'शटर' हा एक उत्कंठावर्धक चित्रपट आहे. जित्याभाऊच्या मनातली घालमेल, एकूणच मध्यमवर्गाच्या मनात सतत चालू असणारी घालमेल, आपला स्वत:च्या आणि इतरांच्या आयुष्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन, लोकांना त्यांच्याविषयी कुठलीही माहिती नसतांना चांगलं-वाईट ठरवण्याची आपली घाई, त्यातून घडणारे गैरसमज, लोकांना ओळखण्यात होणार्या आपल्या चुका, इत्यादी बाबींवर 'शटर' नेमके आणि उत्तम भाष्य करतो.

सचिन खेडेकर उत्तम अभिनय करतात. सोनाली कुलकर्णीने 'ती'चा अभिनय उत्तम वठवलेला आहे. अमेय वाघ, राधिका विद्यासागर, जयवंत वाडकर वगैरे नीटनेटके आहेत. कौमुदी वाळोकर (परी) उगवता तारा आहे. ती आकर्षक दिसते. सुरुवातीला तिच्यावर चित्रित झालेले गाणे छान आहे आणि त्यात कौमुदीचा वावर प्रसन्न आहे. चित्रीकरण चांगले आहे.

काही बाबी खटकतात. जित्याभाऊसारख्या शिकलेल्या अधिकार्याचे ट्रक ड्रायव्हरसोबत बसून दारू पिणे, प्रत्येक निर्णय रिक्षावाल्यावर विसंबून घेणे, आतातायीपणे शिकणार्या कमी वयाच्या मुलीचे लग्न ठरवणे, वगैरे जरा अतार्किक वाटते. स्क्रिप्ट हरवलेला दिग्दर्शक, मध्येच येऊन एक निरर्थक गाणे म्हणणारा रोहित राऊत, रिक्षावाल्याला दारू पाजण्याचा प्रसंग, इत्यादी धागे खूप जास्त ताणल्यासारखे आणि अनावश्यक वाटतात. 'शटर' या एका कल्पनेभोवती अधिक रोमांचक चित्रपट बनवता येणे शक्य होते. थोडे रोमांच कमी पडल्याचे जाणवले. नको ती उपकथानके जोडल्याने चित्रपटाचा पसारा विनाकारण वाढल्याचे वाटले. एक्याची कांगावा करणारी आजी हे एक गरज नसतांना घुसवलेले प्रकरण! तोच प्रकार त्याच्या व्हिसाबाबत! हे प्रसंग वगळले असते तर चित्रपटात अधिक जान आली असती. पण एकूणात बघण्यासारखा वेगळा चित्रपट म्हणून 'शटर' चे कौतुक करावे लागेल. चित्रपट बघतांना मजा येते हे खरं. तेव्हा वेळ मिळाला तर हे शटर जरा उघडून बघाच!