किस्सा

यापैकी काही नसावे. भारतातील घरगुती पाल (आणि सरडेसुद्धा) ही बिनविषारी असते.

पाली विषारी असतात तर माण्जरे पाली का खातात ?

पाल (हाऊस लिझर्ड) ही विषारी नसते. आपल्या घराच्या छताला एक प्रकारची विषारी बुरशी असते. ती पालींच्या शरीरावर चिकटल्यास अशी पाल पडलेले खाद्यपदार्थ माणसांच्या आरोग्यास घातक ठरू शकतात. जुन्या कौलारू छतांना अशी बुरशी जास्त असे. आताच्या आधुनिक घरांमध्ये याचे प्रमाण सहसा आढळत नाही.

मुळ मुद्दा लक्षात घेण्याजोगा. जेंव्हा आपल्याकडुन हे नकळत का असेना घडलय हे लक्षात आले तेंव्हा त्या दोघांनी मिळुन तेच दुध पिउन येणार्‍या परिणामांना सामोरे जाण्याची तयारी दाखवली.
ऑन अदर हँड त्या ऐवजी उपस्थीतांना घडलेला प्रकार तातडीने कळवुन डॉक्टरची व्यवस्था करणेही उचित ठरले असते नाही का?
पण त्यांच्या नैतिक जबाबदारी स्विकारण्याचा पद्धतीत फरक पडला असे म्हणुन शकतो, तरीही त्यांनी ती त्यांच्या परीने स्विकारली.

>>>परिवार नाना महाराजाचे भक्त होते त्यांना अशुभ घडू नये म्हणून साकडे घातले.
>>>सुदैवाने वा गुरु माउली कृपेने काही झाले नाही.

ह्या वाक्यांची काय गरज काय? मेले असते तर 'अण्डर कृपा कव्हर' मेले असते का? कशाला नको त्या उल्लेखांनी चांगल्या गोष्टी नासवतात लोक कुणाला माहिती.

हा किस्सा मुक्तपीठ मध्ये दिला तर ब्याक्कार मजा येईल.

इंदोर मध्ये एक धनी मराठी परिवार रहात होता..पिढीजात श्रीमंती व त्या बरोबर परिवार रसिक पण होता व श्रद्धाळू पण..
कोजागरी च्या रात्री त्यांचा कडे रात्र जागवण्याचा मोठा कार्यक्रम असे.
नामवंत गायक कलाकार हजेरी लावत असत.
व नंतर केशरी दूध सर्व उपस्थितांना दिले जाई व कार्यक्रमाची सांगता होत असे...
एका वर्षी असाच कार्यक्रम झाला ..पाहुणे गेल्यानंतर यजमान व यजमान बाई आवराअवर करत होते..
त्यांचे केशरी दूध घ्यायचे राहिले होते.. पातेले मोठे होते ज्यात केशरी दूध होते व दूध पण बेताचे उरले होते..
यजमान बाईनी मोठ्या पातेल्यातून लहान पातेल्यात दूध ओतायला सर्वात केली अन त्या घाबरल्या मोठ्या पातेल्याच्या तळाशी एक पाल मरुन पडलेली त्यांना दिसली..
बहुतेक दूध उकळताना वरुन पाल टपकली असावी व आतच मेली असावी..
मोठा कठीण प्रसंग होता पाहुणे तर दूध पिऊन घरी गेले होते..
अजाणते पणाने घडू नये ते घडून गेले होते..
यजमान व त्यांच्या बायकोने विचार केला दुधाचे पेले भरले व दूध प्राशणं केले..
त्यांनी विचार केला की जे पाहुण्यांचे होईल तेच आपले होईल या हेतुने..
परिवार नाना महाराजाचे भक्त होते त्यांना अशुभ घडू नये म्हणून साकडे घातले.
सुदैवाने वा गुरु माउली कृपेने काही झाले नाही.

---
परिवार बुद्धीवादी होता. त्यांनी पालींच्या विषारी व बिनविषारी प्रजातींचा विदा गोळा करायला सुरूवात केली.
यदृच्छेने काही झाले नाही.

---
परिवार नव-अद्वैतवादी होता. त्यांनी मी दूध घेतले या विचाराला बॅक ट्रॅक करण्याची प्रक्रिया पार पाडली.
पाल, पाहुणे आणि परिवार यातला 'मी' एकच असल्याने आणि त्याचा जन्मच झालेला नसल्याने विष बाधण्याचा प्रश्नच उरला नाही.

मुखी कुणाच्या पडे केसर-दूध,
कुणा मुखी ती पाल...
ते नाना महाकाल!!!
अकुल्या, ते नाना महाकाल!!!

पंख लागायच्या आधी वाचुन घेतला ;)

'पाली' विषयी अधिक माहीती ते मुर्ती-शिळा-शिलालेख-वितीहास-अभ्यासक-संपादक श्री. वल्ली यांना विचारावी .. ;)

धन्यवात ;)

अविंतर ....आपल हे अवांतर : कुठलाही प्राणी कसल्याही तरल पदार्थात मरण पावला तर कालांतराने तो त्या तरल पदार्थावर तंरगला पाहिजे असे शास्त्रात ( कुठल्या ते माहीत नाही ) म्हटले आहे का ?

प्रतिसाद्स वाचून केवळ हसतोय मी ! ! ! ती पाल, दूध, यजमान, पाहुणे, नाना महाराज सगळं बाजूलाच! कसला खुर्दा झालाय मूळ धाग्याचा. पालीपेक्षा डेंजर !

झेपले नाहि बुआ ...काहिच्या काहि...कोजागीरीला रात्री १२ वाज्ता दुध पीतात, मग पाहुने गेल्याअवर कसे काय उशिरा दुध पीनार

बर झाल त्यांनी उरलेल दुध पिउन टाकलं, उगाच वाया कशाला घालवायच?

दुध प्यायच्या आधी पाल पिळुन घेतली की नाही?

नंतर त्या पालीच काय केल? (त्याची रेशीपी विचारुन इकडे टाकलीत तर ती एक चांगली समाजसेवा होइल)

पैजारबुवा,

:-))

घरच्यांची सर्वांची दुपारची जेवणे झाली. शेवटाला घरातला कर्ता पुरुष कामानिमित्त बाहेर गेलेला तो येऊन ताटावर बसला. समोर डाळीचा टोप. तळाला उरलेली थोडीशी डाळ. चमच्याने सहज ढवळून पाहिले तर त्यात मरून पडलेली पाल नजरेस पडली. घरातले सारे जेऊन तासभर झाला होता, अजून कोणाला काही झाले नव्हते तरीही सर्व भितीने थंडगार पडले. या महापुरुषाने मग काय करावे. त्या सर्वांना धीर येण्यासाठी म्हणून लिमडा मिरची काढतात तसे पाल बाहेर काढून उरलेली डाळ बिनधास्तपणे प्राशन केली.

पाल घातलेली केशरी दुध चवीला कसे लागेल ह्याचा विचार करीत आहे ... करायचा एकदा हा बेत मिपाकरांनो पालमिल्कशेक ...कोजागरी जवळच आली आहे ... मजा येईल ... !!

घाणेरडी माणसं!! =))

फार वर्षांपूर्वी अगदी लहानपणी अशी एक गोष्ट एका नामांकीत साप्ताहिकात वाचली होती (सा. सकाळ/लोकप्रभा/.चित्रलेखा इ. पैकी असावे)

पाहुणे सकाळी सकाळी घरी जायला निघतात, तेव्हा दूध का खीर का असलंच काही त्यांना बरोबर देतात. त्यांची गाडी निघाल्यानंतर थोड्या वेळाने हे पण तो पदार्थ वाढून घेतात, तर भांड्यात मेलेली पाल. पण त्या गोष्टीत हे लोक पार जीवाच्या आकांताने ही गोष्ट या पाहुण्यांना कळवायचा प्रयत्न करतात. पोलीसांना सांगतात. आणखी कुणाकुणाला सांगतात, पोलीसही लगेच सायरन वाजवत त्यांनी सांगितलेल्या गाडीच्या शोधात निघतात. दुपारपर्यंत जेव्हा गाडी सापडत नाही, तेव्हा शेवटी रेडिओ वर अनाउंस करतात- "दूध पिऊ नका, दुधात पाल सापडली आहे" असं काहीतरी. शेवटी पोलीसांनाच हे लोक सापडतात, पण त्यांनी तोवर दूध पिलेले नसते. मग सगळे हाश्श हुश्श होते.

मी उगाच वाचलं होतं ते. आणि विचार करत होतो यात छापून येण्यासारखे काय आहे... .