सकाळी सकाळी निवांत,
बसलो होतो सोफ्यावर ।
अचानक नजर गेली ,
चिमणीच्या खोप्यावर॥
तिची ती दोन पिल्ले ,
चिवचिवाट करत होती ।
चिमणी ही मोठ्या प्रेमाने,
त्यांना दाणे चारत होती ॥
तितक्यात घरत लक्ष गेले.....
माझी ही दोन मुले,
रडुन रडून सांगत होती।
खाण्यासाठी आईकडे,
कहीतरी मागत होती ॥
घरात होते सर्व पण,
झोळी तिची खाली होती।
कामावर जाण्याची,
घाई तिला झाली होती॥
करिअर व पैशापुढे,
आईचे ते प्रेम विरले।
माणसाच्या प्रेमापुढे,
"पक्षिणीचे प्रेम" श्रेष्ठ ठरले॥
प्रतिक्रिया
1 Apr 2013 - 8:18 pm | आतिवास
अहो, तुम्ही निवांत बसला होतात ना सोफ्यावर - मग द्यायचात की मुलांना खाऊ -त्यात काय एवढं? :-)
21 Apr 2013 - 7:47 pm | यशोधरा
खाऊपासून सुरुवात तरी करायची!
21 Apr 2013 - 7:45 pm | Bhagwanta Wayal
मुलांना खाऊ तर मी देईल हो; पण आईच प्रेम नाही देऊ शकत ना..!
21 Apr 2013 - 9:55 pm | सस्नेह
मग बाबांचं द्या ! चालवून घेतील ती आनंदानं.
21 Apr 2013 - 10:44 pm | मुक्त विहारि
आई कामावर गेल्यावर, मुलांची काय कुतरओढ होत असेल, ह्याची कल्पना मी करू शकतो..
22 Apr 2013 - 2:49 pm | अग्निकोल्हा
हा प्रकार निवांतपणे बघत राहणं खरच एक मजेशिर विरंगुळा असायचा...