माझी शाळा

शाळा आता नसली तरी,
माझ मन अजुनही व्यापुन आहे..

कितीही आनंदी असलो बाहेरुन,
तरी शाळा सोडल्याचं दु:ख ह्रुदयात मी झाकुन आहे..

शाळेत पहिल्याच दिवशी माझा जीव गुंतला
गुर्जीच्या माराने मात्र महादू चड्डीतच मुतला

इसवी सन १९६१ मी पहिलीत - स्थळ शिरवळ येथील " खालची शाळा"
सर- श्री मांडके गुर्जी - मार खाउन मुतणारा कलावंत - चि. बालके महादू सोनार

निशा- होती का अशी तुझी दिव्य शाळा ?

शाळेच्या आठवणी जाग्या झाल्या ,
देवाच्या क्रूपेने आम्ही शाळेत पुढल्या महिन्यात एकत्र येणार आहोत.. री-युनियन मिटींग आहे आमची

लय मार खाल्ला राव शाळेत..इतका की त्या त्या मास्तरांचा तास असला की पोटदुखीचं कारण सांगुन तास बुडवायचो..
जवळ जवळ प्रत्येक सर न म्याडम चा मार खाल्लाय मी..
पण साला.. शाळेसारखे मित्र अन शिक्षक मात्र तेच..तसे परत कधी भेटले नाहीत.. छे.. त्यांची तुलनाच नाही होउ शकत..

आमच्या शाळेत बाविस्कर गुरुजी होते, आज हि कघी कधी दिसतात. मधल्या सुटटीत ते वर्गात सरळ आडवे होत आसत. आणि चार एक पोरांना पाळ्त टेवायला सांगत आसत. आसेच एकदा मि माझ्या मित्राला त्याच्या वर्गात बोलवायला गेलो आसतांना, गुरुजी झोपले होते. मि बाहेरुनच मित्राला जोरात हाक मारली, गुरुजी जागे झाले आणी त्यांनी त्या चार पोरांना मझ्यावर ''छु'' केंल. त्यावेळी मुलांनी मला पकडुन वर्गात नेंल, गुरुजीनी मग स्वताची मुठ आवळुन मधली बोट पुढे काढुन जो ''गुद्दा'' मारला, तो आज परत आठवला.

शाळेचा व मित्रांचा निरोप घेताना आलेले रडु
पाठीवर प्रेमळ हात फिरवत मित्रांचे ते सांगणे
"आपण परत परत भेटणार , असा रडु नकोस रे जाडु."

किती छान लिहिलंय हे. शाळेतल्या आठवणी पुन्हा जाग्या झाल्या.
कविता अगदी मनापासून आवडली.