बंदुक

मी ही हसलो त्यांना
ज्यांनी मला वाचवले
प्रेताशिवाय सर्वांना
स्मशानात पोहचवले

एकटा जसा तो उठला
मुर्ख म्हणोनी हिणविले
संख्येच्या या निकषाने
विद्वान किती बसविले

प्रेतासम हे जगणे
जगतो मी तिरडीवर
नियतीचा कैसा घोट
पडतो जसा नरडीवर

मैत्री मी निभावुन
मैत्र जमवले पक्के
अपयशावरही माझ्या
मित्रांचे होते शिक्के

देताना निरोप तुजला
तु अंधुन अंधुक होते
वक्षात देऊनी गोळी
ती आठवण बंदुक होते