तेजोनिधि लोहगोल - छायाचित्रे

तेजोनिधी लोहगोल भास्कर हे गगनराज
हे दिनमणि व्योमराज

कोटि कोटि किरण तु़झे अनलशरा उजळिती
अम्रुतकण परि सेवुनि अणु रेणु उधळिती
तेचातच जनन मरण तेजातच नविन ध्यास

ज्योर्तिमय मुर्ती तुझी नभमंड्ल दिव्यसभा
दाहक परि संजिवक तरुणारुण किरणप्रभा
होव जिवन विकास वसुधेची राख लाज

हे दिनमणि व्योमराज भास्कर हे गगनराज.

हे गाणं दररोज सकाळी ऐकुन माझ्या दिवसाची सुरुवात करतो, काही फार जास्त महत्वाचं काम असेल दिवसभरात तर लगेच ' गगन सदन तेजोमय' ऐकुन घेतो, सगळी कामं झटपट होतात माझी.

मागच्या आठवड्यात एका डोंगरावर गेलो होतो, म्हणजे हापिसातर्फे ट्रेनिंग होतं, त्या अंतर्गत डोंगरावर चढवलं होतं, अगदि सकाळि सकाळी. हवा थोडी मद्द मद्द होती, आभाळ होतं, जयंतराव साळगावकरांना सांगितलेली वेळ टळुन गेली तरी सुर्यनारायंण दिसत नव्हते, फक्त उजळलेलं आभाळ त्यांच्या अस्तित्वाचा पुरावा देत होतं. अगदी गगन सदन तेजोमय चा प्रत्यक्ष याचि देही याचि डोळा अनुभव.

आद्ल्या संध्याकाळी त्यांची काढलेली छायाचित्रे त्यांना दाखवायची होती, त्यांची चार कॉतुकाचे शब्द बोलले तर ते ह्रुदयात साठवुन ठेवायचे होते म्हणुन माझी थोडी घाई होती पण भास्करजी निवांत होते, अहो प्रत्यक्ष विश्वनियंत्रक ते त्यांना कोण सांगणार नि विचारणार. आणि खरंतर तो मित्र वर येण्याचा संबंधच नव्हता, बहुधा आमच्यासारख्यांच्या वाढत्या वजनानं हल्ली ही वसुंधरेचा फिरण्याचा वेगच कमी होत चालला आहे.

आणि तो क्षण आला, तो लोहगोल त्याच्या तेजोमय सदनाच्या सौंधावर उभा राहुन त्याच्या प्रजेला आपल्या सौम्य रुपात दर्शन देता झाला. त्याच्या दाहक नसणा-च्या संजिवक किरणप्रभेची ही काही छायाचित्रे , त्याच्या प्रथम दर्शनाच्या ह्या काही आठवणी कॅमेरात साठवलेल्या आपणासमोर सादर करतोय. आपणांस आवडतील ही अपेक्षा.

पहिले दोन फोटो आदल्या दिवशी आपली वसुंधरेनं त्या व्योमराजाचा निरोय घेतानाचे, त्याची प्रियसखी त्याच्यापासुन दुर जात असल्यानं चेह-यावर येउ पाहात असलेली पिवळसर रगाची उदासी, लालभडक रंगाच्या कर्तव्यनिष्ठेनं तो लगोलग झाकुन घेत होता.

आणि हे दोन फोटो दाखवुन त्यावर शाबासकी मिळावी म्हणुन मी त्यांची वाट पाहात उभा होतो तर वसुंधरेला ह्या अतिरिक्त ढगांचा अडथळा दुर करुन पुढं यावं लागणार होतं त्यासाठी.

थोड्याच वेळात तो अडसर दुर झाला आणि त्या विश्वउर्जास्त्रोताचं त्या दिवशीचं प्रथम दर्शन झालं.

माझ्या,या मित्राला त्याचे काल संध्याकाळचे फोटो आवडले म्हणुन त्याने खास दिली ही पोझ .

आता सगळेच ढग दुर झाले होते,

म्हणुन मी अजुन जवळ जाण्याचा प्रयत्न केला, तरी तो शांतपणे पोझ देत होता.

मग अजुन धाड्स करुन अजुन जव़ळ गेलो

पण एवढ्या जवळ गेल्यावर चिडुन त्याने त्याच्या महालाच्या खिडक्यांवर लगेच ढगांचे पडदे टाकण्याच्या आज्ञा दिल्या.

पुन्हा मनात ' गगन सदन ' सुरु केलं तरी राग कमी होईना, ढगांचा पडदा आहे तिथंच

मग मीच जागा थोडी बदलली आणि हे फोटो काढले.

वर सविता आणि खाली सरिता, त्या मधल्या अंतराळातलं माझं चिमुकलं जिणं या क्षणी खुप सुखाचं झालं.

दव पिउन नवेली झाली गवताची पाती आता त्या संजिवक किरण प्रभेतुन मिळणा-या अम्रुतकणांचे सेवन करण्यात गुंग होती, त्यामुळं त्यांना जास्त न धक्का देता हे दोन फोटो काढुन आम्ही परतीच्या वाटेला लागलो.

सर्व वाचकांना नम्र विनंती, मी या क्षेत्रात तसा नविनच आहे, त्यामु़ळे आपल्या प्रतिसादामुळेच माझा उत्साह वाढणार आहे, म्हणुन प्रतिसाद अवश्य द्यावेत.

हर्षद.