किती वर्षाने असे निवांतपण ..!!

विचार करायला लावणारी कविता .. खुप साध्या सरळ शब्दात खुप काही बोलुन जाणारे शब्द ...
आयुश्याच्या पुर्वसंध्येवरचे मन खुप स्पष्ट जाणवते आहे.. आणि असंख्य विचारांना अस्तव्यस्त करत आहे.

----
अवांतर :
थोडेशे काहीतरी लिहावेशे वाटले म्हणुन उगाच एक स्वैर प्रयत्न ..

ध्यान लावुन बसणारे वेडे मन
अजुनही माझ्याकडे आहे
ती शांत खिडकी अन
त्यातुन दिसणारे माझे चौकोनी आकाश...

निखळलेत अनेक तारे त्या चौकोनी आकाशातुन
आणि राहिलेल्या तार्‍यांच्या अबोल कहाण्या
असंख्य दु:ख उफाळुन आणत आहेत ..

तरीही खिन्न पणे खिडकीवरची चिमनी पहात
मी ध्यानस्त बसलो आहे..
घारी प्रमाणे माझे मन ही पंखांची हालचाल न करता
शांतपणे एकाच लक्षाकडे बघुन
त्या भोवती घिरट्या घेत आहे

खिडकी तीच ..
आकाशाचा तुकडा ही तोच
चिमनीची चिवचिव ही तीच आणि
घारीच्या घिरट्या ही त्याच ..
फक्त काळाच्या घोड्याबरोबर
बदलले आहेत सारे अर्थ .. संधर्भासहित..

खरोखर असे निवांतपण मिळत नाही हल्ली.

सुखाची देखील भीती वाटतेय ...
आजकाल ..का ..?
कुणास ठाऊक ...??

ह्म्म... असं होतं खरं पण ती सुखाची भीती नाही तर सुख संपण्याची आहे.
छान लिहीलंय.

मस्त मस्त मस्त