"बालकवि" ~ निसर्गसौंदर्यात रममाण होण्याची तीव्र तळमळ !

बालकवींवर एक कविता माझ्या आईने लिहिली होती.. ती आठवली.

तुझ्याच शब्दे डौल मिरवी, हिरवळ ही हिरवी
तुझ्याच स्पर्शी फुटते या ढगांना सोनेरी पालवी
तूच एकला फुलराणीला गोड गोड लाजवी
निसर्ग तुझा, तू निसर्गाचा.. बालकवी तू निसर्ग कवी!!

- (सर्वव्यापी)प्राजक्ता
http://www.praaju.net/

सुंदर कविता आहे. ही माहीत नव्हती. उपमा सुरेख आहेत.

'आनंदी आनंद गडे' आणि 'माझे गाणे' ही लताची दोन गाणीसुद्धा बालकवींचीच आहेत ना?

गेल्या वर्षी देखील बिरूटेसरांनी बालकवींवर चर्चा घडवून आणली होती. अर्थात म्हणून परत जन्मदिवस लक्षात ठेवून झाले तरी उत्तमच आहे... त्याबद्दल आभार.

त्यांचे शब्द आणि निसर्गाचे वर्णन वाचायला खूप आवडते. गूढ कवितेतील औदुंबर ही कविता आठवली...(आठवणीतून लिहीत असल्याने चुभूद्याघ्या)

ऐल तटावर पैल तटावर हिरवाळी घेऊन
नीळासावळा झरा वाहतो, बेटाबेटांतून
चार घरांचे गाव चिमुकले पैल टेकडीकडे
शेतमळ्यांची दाट जाहली हिरवी गर्दी पुढे
पायवाट पांढरी तयातून आडवी तिडवी पडे
हिरव्या कुरणांमधून चालली काळ्या डोहाकडे
झाकळूनी जळ गोड काळीमा पसरे लाटांवर
पाय टाकूनी जळात बसला असला औदुंबर

श्रावणमास आणि फुलराणी प्रमाणेच आनंदी आनंद गडे ही कविता पण मराठी मनात, गाणे म्हणून कायमची रुजली आहे असे वाटते.

--------------------------------
मी या आणि इतर संकेतस्थळावर केवळ "विकास" याच नावाने वावरतो. त्याच्या मागेपुढे उभ्या (||) आडव्या (=), तिरप्या (\\ //) आदी कुठल्याच प्रकाराच्या रेषा नसतात. त्या अर्थाने माझी कुठेही शाखा नाही. :-)

छान विषय निवडलात इन्द्राजदा! चला त्या निमित्ताने प्रतिक्रिया मधुन बरीच माहिती मिळेल जी आत्तापर्यन्त माहित नव्हती. पुलेशु!! :H

प्राजु कवीतेच बाळकडु कोठुन मिळाल हे गुपीत कळल ह!!

शब्दांना नसते दुखः; शब्दांना सुखही नसते,
ते वाहतात जे ओझे; ते तुमचे माझे असते.

निसर्ग, खळखळून वाहणारे झरे, पशु पक्षी आणि हिरवीगार वनश्री यांचे सौंदर्य माणसाला भुरळ न पाडतील तर नवलच.
पण मुबईत अन शहरात बालपण गेलेल्या आमच्या सारख्या असंख लोकांना बालकवींच्या कवितांतून निसर्ग जाणवला

बंदिस्त भिंतीमध्ये पुस्तकी शिक्षण घेणार्या आम्हा मुंबईकरांना, फुलांच्या थव्यावर मस्त बागडणारं फुलपाखरू पाहण्याचा आनंद बालकवींच्या निसर्गकवितांनीच दिला

बालकवींची 'श्रावण मासी' ही कविता ही देखिल अशीच नितांत सुंदर

श्रावणमासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे
क्षणात येते सरसर शिरवे, क्षणात फ़िरुनी ऊन पडे !
वरती बघता इंद्रधनुचा गोफ दुहेरी विणलासे
मंगल तोरण काय बांधिले नभोमंडपी कुणि भासे !

झालासा सुर्यास्त वाटतो सांज अहाहा तो उघडे
तरुशिखरांवर, उंच घरावर पिवळे पिवळे ऊन पडे !

उठती वरती जलदावरी अनंत संध्याराग पहा
सर्व नभावर होय रेखिले सुंदरतेचे रूप महा !
बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळचि ते
उतरुन येती अवनीवरती ग्रहगोलचि एकमते !

फडफड करुनि भिजले आपुले पंख पाखरे सावरिती
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती !

खिल्लारे ही चरती रानी,गोपही गाणी गात फिरे
मंजुळ पावा गात तयाचा श्रावणमहिमा एकसुरे !

सुवर्णचंपक फुलला विपिनी रम्य केवडा दरवरळा
पारिजातही बघता भामा रोष मनीचा मावळला !

पुढचे आठवत नाही :-(

~ वाहीदा

बालकवी जळ्गावपासून जवळ असलेल्या भादलीचे. लेखात लिहिल्याप्रमाणे तिथेच रेल्वे खाली सापडून त्यान्चे अपघाती निधन झाले. त्यान्चे वय त्यावेळी फार नव्हते.

बालकवी !!
आणी कविता !!! अहाहा !!

>>इतर कोणत्याही प्रसंगाने मनात रुंजी घालत असलेली "कविता" आठवू या....

ही घ्या !!

कोठुनि येते मला कळेना

कोठुनि येते मला कळेना
उदासीनता ही हृदयाला
काय बोचते ते समजेना
हृदयाच्या अंतर्हृदयाला ।।

येथे नाही तेथे नाही,
काय पाहिजे मिळावयाला?
कुणीकडे हा झुकतो वारा?
हाका मारी जीव कुणाला?

मुक्या मनाचे मुके बोल हे
घरे पाडिती पण हृदयाला
तीव्र वेदना करिती, परि ती
दिव्य औषधी कसली त्याला !

बालकवी !!
आणी कविता !!! अहाहा !!

>>इतर कोणत्याही प्रसंगाने मनात रुंजी घालत असलेली "कविता" आठवू या....

ही घ्या !!

कोठुनि येते मला कळेना

कोठुनि येते मला कळेना
उदासीनता ही हृदयाला
काय बोचते ते समजेना
हृदयाच्या अंतर्हृदयाला ।।

येथे नाही तेथे नाही,
काय पाहिजे मिळावयाला?
कुणीकडे हा झुकतो वारा?
हाका मारी जीव कुणाला?

मुक्या मनाचे मुके बोल हे
घरे पाडिती पण हृदयाला
तीव्र वेदना करिती, परि ती
दिव्य औषधी कसली त्याला !

काय एकेक उपमा अहेत या कवितेते. वा.

>>मुग्ध बालिका जमतिल गगनी आता नवलाख
आली होती भरती, आता अस्तसमुद्राला
त्या लाटांतुन काय सांडल्या या मौक्तिकमाला
कल्पतरुंची फुले उडाली की वा-यावरती ?
आकाशीच्या गंगेला की बुदबुद हे येती ?
नव टिकल्यांची चंद्रकळा की गगनश्री नेसे ?>>

धन्यवाद ही कविता दिल्याबद्दल.

सवतचि भासे मला| दूती नसे ही माला||
नच एकांती सोडी नाथा| भेटू न दे हृदयाला||